Hi Ro, welkom hier. Wat moedig dat je zo openhartig verteld en mooi dat je anderen ook probeert te helpen. Ik ben ook net lid geworden en me aangemeld als ambassadeur. Net als jij heb ik zo mijn eigen bagage en geschiedenis. Mannenangst is iets wat ik sterk herken. Op jongere leeftijd had ik daar onder leeftijdsgenootjes geen last van maar vanaf de middelbare school merkte ik dat ik vooral onder jongens (en altijd volwassen mannen dus) me geen houding wist te geven, onzeker en angstig was. Dat heeft geresulteerd in gepest worden, maar ook in meedoen met pesten en me dan schuldig voelen achteraf. Die angst voor mannen is nooit overgegaan eigenlijk, het is meer dat ik het ben gaan accepteren en begrijpen. Groet, Henk

Hai Romy, Dankjewel voor het delen van jou verhaal! Ik vond het heel fijn om jou verhaal te lezen. En ook dat je schreef over dat narcisme. Niet veel mensen snappen dit. Het verdwenen zelf schrijft erover. Ik loop ook onder begeleiding van een therapeut hiervan. Het helpt eerlijk gezegd niet veel, de therapie. Het is gewoon vreselijk moeilijk met mijn ex partner om te gaan. Mijn ex partner en mijn moeder zijn hebben een narsistische persoonlijkheid stoornis. Bij mijn ex partner is dit ook vastgesteld. Ook heeft hij ADHD. Ik heb gebroken met mijn moeder. Maar mijn ex partner heeft haar toegelaten toen wij kinderen kregen 10 jaar geleden. Daar kon ik niets tegen doen. Ze zijn de beste vrienden geworden. Samen spannen ze tegen mij. Hoewel mijn ex partner mij emotioneel en soms fysiek heeft mishandeld , staat mijn moeder achter hem. Samen proberen ze over de rug van onze kinderen van alles uit te halen en tegen te werken. Ook bij de allergie van onze dochters. In mijn netwerk, in het artsen netwerk. Ik heb heel erg last van mijn ex partner en mijn moeder, samen stuurden ze meerdere sms berichten op 1 dag , over hetzelfde onderwerp wat de kinderen betreft. Tot dat ik toegaf en hun gaf wat hun wilde. Dat deed ik op een geven moment steeds maar om ze maar rustig te houden. En iedere keer als ik een contact op bouw had, sprong mijn moeder en of mijn ex partner er boven op. Ik heb heele zware bevallingen gehad. Ik had geen steun van mijn ex man. Mijn moeder ook niet. Toch verzinnen ze verhalen dat ik er slecht aan toe was en hoezeer ze mij zouden hebben ondersteund. Als verhaal tegen mij, in een rechtszaak om de omgangsregeling over de kinderen. Hij is in die periode juist heel agressief geweest voor mij en de kinderen. En sliep bijna de heele dag. Als er visite kwam deed hij net alsof hij energiek was en de vrolijkheid zelve. Achteraf bleek dat hij voor deze relatie ook zware drugs gebruikte voor meerdere jaren. Na de scheiding heb ik mijzelf aardig weer gevonden en begonnen mijn lichamelijke klachten opeens te verdwijnen. Het zat hem dus allemaal in de stress van de dreiging en schreeuwbuien etc. die hij dagelijks had. En dat hij me iedere nacht meermaals uit mijn slaap hield voor 8 jaar lang. Ik ging van een goede baan in de makelaardij en een goed slank figuur, met ernaast modellen werk omdat ik dat leuk vond, naar een leeg hulsel die nauwelijks mijn email meer lezen kon. Slapen deed ik een tijdje niet meer, hooguit een aantal uur meestal 2. Ik kreeg steeds paniekaanvallen van zijn woedeaanvallen en de geestelijke mishandeling en enge spelletjes die mijn moeder deed. Het kon haar niets schelen dat ze zag op mijn armen dat er een heele blauwe hand op stond en dat ze wist dat dit veroorzaakt was door hem. Ook kon het haar niets schelen dat in haar huishouding hij mij in de houdgreep hield en een emmer water over mij heen gooide terwijl ik mij mooi had aangekleed omdat wij 2 dagen naar Duitsland zouden gaan. Sterker nog ze schreeuwde in mijn gezicht terwijl ik er in de badkamer water over deed in de wasbak, dat het mijn schuld was. Ik ben toen gevlucht naar kennissen van de kerk. Wat aanvoelde als familie. Ze zijn nu ook echt mijn schoonfamilie omdat ik getrouwd ben met hun zoon al een aantal jaar nu. Hoewel we aardig wat hebben bereikt voor de kinderen. Welke steeds met blauwe plekken op de polsen terug kwamen na de omgang. En is de omgang afgelopen 3 jaar veranderd van ieder weekeind twee nachten logeren plus de woensdag en vrijdag middag, en toen naar de woensdag en vrijdag middag m de week de zondag. En nu alleen nog maar de zaterdag besloten door de rechter. Blijkt uit de vorige rechtszaak dat ze bij een meditatiën instantie dan wel weer willen dat de omgang volledig terug gaat naar hoe die eerst was, dat is een extra regeltje die de rechter er bij had gezet. Iets wat totaal niet past bij de praktijk. De kinderen gaan doordeweeks naar de middelbare school gymnasium tot 16 uur met een uur fietsen terug. We gaan dus in hoger beroep. Er is dus dreiging dat alles wat ik en mijn man, waar ik nu 4 jaren gelukkig mee ben getrouwd hebben opgebouwd voor de kinderen om hen emotioneel te ondersteunen en te helen etc. word afgenomen en het weer terug gaat. In de tussentijd ben ik door de strijd en het constant eigen stukken moeten aanleveren voor de advocaten , en de continue aanvallen en leugens per mail en via zijn advocaat over mij, mijzelf wederom behoorlijk verloren. Ik heb steeds slaap problemen, ik kan alleen maar slapen met de tv aan, even in een andere wereld, alles vergeten. Dan word ik in de nacht wakker, en krijg ik hartkloppingen en zie ik flitsen van alles wat er is gebeurd en vooral van wat hij nu weer probeert te doen op dit moment nog. Ondanks dat maak ik het mogelijk heel goed voor de kinderen te zorgen in elk opzicht. Maar hierdoor is er geen energie over voor mij zelf. Ik voel me als een leeg hulsel en ik beleef weinig plezier aan dingen. Ik ben er alleen nog maar voor de kinderen, welke ook steeds ziek worden omdat hij dingen geeft waar ze allergisch voor zijn. Niemand neemt het echt serieus, veilig thuis niet, het lijkt zelfs alsof ze vader helpen........ Raad voor kinderbescherming leek het wel serieus te nemen in hun rapport. Maar ze wisten niet wie ze geloven moesten hem of mij en wilden meer onderzoek. De rechter besloot toch al wat uit te spreken. En nu gaan we weer in hoger beroep. Ik heb ook helemaal geen vrienden. Behalve mijn schoonouders. Maar dat is meer familie. Ik weet niet meer hoe het voelt om vrienden te hebben. Ik vertrouw ook niemand meer. Toen het heel goed met me ging , toen had ik er veel, toen het niet goed ging was er niemand. Daarom vind ik het eng om weer vrienden te maken. Ik voel me heel anders, alsof ik buiten de maatschappij sta door alles wat me is overkomen. Groetjes Lin