Ik mag me zelf vandaag aan jullie voor stellen. Ik ben Janine Willemse, pas 24 jaartjes jong maar al een bak aan levenservaring. Ik ga jullie beetje meenemen in mijn leven, het leven is voor mij nooit veilig geweest. Ik vertel mijn verhaal vaak met een kubus.

Dit is de bovenkant van de kubus, het gele blokje in het midden staat voor mij. De witte rand eromheen, zijn mijn normen en waarden die best goed zijn ontwikkeld voor iemand met mijn verhaal.

Rij een van de bovenkant (horizontaal), staat voor mijn persoonlijkheid. Deze is ook door de juiste mensen om mij heen, redelijk goed ontwikkeld. Je kunt zien dat er een blokje aan de boven kant een andere kleur heeft, dit heeft te maken met alles wat ik heb mee gemaakt, al mijn trauma’s die deuken heeft gemaakt in mijn persoonlijkheid.

De tweede rij van boven (horizontaal), deze rij staat voor de psychische mishandelingen die vroeger thuis gebeurden. Mijn moeder zei vroeger een hoop nare worden.

De laatste rij (horizontaal) deze rij staat voor emotionele verwaarlozing vroeger thuis.

De onderkant van de kubus staat voor de seksuele mishandling vroeger, als kind ben ik seksueel mishandeld door twee mensen.

Altijd als iemand vroeg hoe mijn jeugd was, wist ik dit nooit. Ik wist nooit iets van mijn jeugd, ik dacht dat het domheid was. Ik heb nooit iets gemerkt van alles wat er thuis gebeurden, dit komt door dissociatie. In 2018 ben ik door iemand, waar van ik dacht dat het een vriend was verkracht. Op dat moment kreeg ik ook beelden van mijn jeugd, ik dacht dat ik gek werd. Ik kreeg help van een huisarts ondersteuner, via emdr zijn we aan de slag gegaan met de beelden van de verkrachting. Ik durfde niet te zeggen dat ik andere beelden had, na het succes op de beelden van 2018 was het klaar, ik ging weer door met mijn leven. Helaas werden de beelden van mijn jeugd alleen maar erger en erger, hierdoor kwam het beeld van 2018 weer terug. Op nieuw contact gezocht met de huisarts ondersteuner, alsnog durfde ik nog niet over mijn jeugd te praten, ik was bang dat ze zou zeggen dat het niet waar was of dat ik gek zou zijn. Door signalen die ik afgaf stelde de huisarts ondersteuner de vraag of er mensen tegen mijn zin aan mij hebben gezeten. Door deze vraag heb ik er over kunnen praten, ik vertrouwde niemand, hierdoor ervoor gekozen om het te proberen te behandelen bij de huisartsondersteuner, dit ging te snel. Door dat het te snel ging heb ik toch voor een doorverwijzing gekozen. Nu ben ik hard aan het bouwen aan mijn herstel, en heb ik een missie.

Mijn missie is ervaring in te zetten, mensen er van overtuigen dat het goed is om je ff helemaal ruk te voelen, dat dingen die je voelt, denkt, hoort of zien oké is.

Waarom wil ik ambassadeur zijn van de community?

Dat heeft verschillende redenen, mijn missie ervaring in zetten. Maar ook vind ik het belangrijk dat dingen herkend worden. Dat het taboe op praten over mentale gezondheid doorbroken wordt. En dan hoor ik je denken, maar hoe dan? Hoe wil je zoiets groots aan pakken? Door elkaar te steunen, je eigen ervaring te delen, goed te luisteren naar een ander.