Te goedgelovig

Ik heb echt de meest vreselijke en stomste fout van mijn leven gemaakt: ik heb me laten oplichten en wel, en dat is het allerergste, door mijn eigen schuld en goedgelovigheid.

Ik probeerde via facebook een rieten dienblad te verkopen voor €5,00. Ik had het dienblad op verschillende verkoopsites gezet en ook op de site van Marketplace. Deze site is openbaar en, wat wel blijkt, levensgevaarlijk.

Ik had al via Messenger van verschillende mensen berichtjes gekregen op een bed dat ik ook te koop heb staan. Berichten over het sturen van een bezorgservice, die het geld contant aan mij zouden betalen en dan het product mee zouden nemen. Linken van mensen die een zielig verhaal over kanker en andere ziekten vertelden en of ik dan geld wilde storten door op de link te klikken. Ik negeer ze en tuin er niet in.

Deze keer kreeg ik een berichtje via Messenger van ene Marco uit Friesland. Hij vroeg of het blad nog te koop was. Zijn collega die geen fb had wilde dit graag kopen en of hij mijn telefoonnummer mocht doorgeven, zodat we het via whatsapp konden afhandelen.

Ondanks dat ik mijn twijfels had of ik dit wel moest doen, heb ik mijn telefoonnummer gegeven. Ik vroeg me af wat er fout kon gaan en had niet het ergste verwacht. Ik had het fb profiel van deze Marco opgezocht en dat zag er keurig uit. Achteraf waarschijnlijk een nepprofiel.

Nadat ik mijn telefoonnummer had doorgegeven, nam heel snel daarna ene Jacob contact met mij op. Ik vond deze snelheid al bijzonder, maar wie weet, had hij het blad snel voor iets nodig. Zijn telefoonnummer ging via een bedrijfsaccount. Ik kreeg zijn adres en zijn toon was vriendelijk. Misschien wel te amicaal. Ook dat riep bij mij wel een bijzonder gevoel op, maar er zijn wel meer mensen die zo zijn.

Hij zou het geld op een tussenrekening storten en hij vroeg mij mijzelf te identificeren met mijn bankpas. Ook bij deze vraag had ik een raar onderbuikgevoel, maar hoe ironisch, ik vond het wel ook weer een legitieme vraag, omdát er zoveel wordt opgelicht. Ik wilde laten zien dat ik was wie ik zei dat ik was.

Hij zou mij vertellen hoe ik het geld op mijn rekening kon krijgen. Dit zou gaan via de codes op mij identifier. Ik vond het wel complexe handelingen voor die €5,00 euro, vroeg me wederom af of ik hier wel verder mee moest gaan, maar was nog steeds in de veronderstelling dat het wel oké was. Ik had me ook niet gerealiseerd dat hij daardoor juist ook met mijn bankrekening aan de haal kon gaan. Hoe ongelooflijk stom!

Na een eerste poging tot betalen kwam hij in de lucht, dat het overmaken was mislukt. Achteraf logisch, omdat hij toen nog geen responscode van mij had gekregen.

Of we het nog een tweede keer konden proberen. Wéér dat knagende gevoel of ik hier wel mee door moest gaan en tóch heb ik het gedaan. Misschien wilde ik wel niet dat het mis kon gaan en wilde ik mezelf bewijzen dat ík te vertrouwen was en niet wilde afhaken. Ik heb geen idee wat me bezielde; wat ik wel weet is dat ik me zó vreselijk schaam voor mijn naïviteit. Dat is wat me eigenlijk nog het meest dwars zit. Want ik had inmiddels ook al een paar keer op mijn rekening gekeken of er iets was bijgeschreven of dat er iets mis was gegaan.

Omdat dit allebei nog niet aan de orde was, heb ik hem uiteindelijk heb ik dus ook mijn responscode gegeven. Daarna ging tot 3x toe de telefoon via whatsapp. Ik dacht eerst nog dat het Jacob was die mij belde, maar er werd niks aan de andere kant van de lijn gezegd. Mogelijk waren dat de momenten waarop er werd geprobeerd iets van mijn rekening te halen.

Toen gingen echt alle alarmbellen af. Ik wilde op mijn rekening kijken, maar kon niet meer inloggen. Ik heb hem daar zelfs nog over geappt. Hij zei dat er een storing was bij mijn bank; hij had er ook last van. Dáár trapte ik dan niet in, maar toen was het al te laat. Het bleek dat er €2500,00 van mijn rekening was afgeschreven.

Ik heb direct de bank gebeld en mijn verhaal gedaan. Mijn rekening werd geblokkeerd. Ondertussen bleek dat ze nog meer geld hadden geprobeerd over te maken, maar dit is, godzijdank!, door de bank voorkomen. Achteraf blijkt dat ze eerst hebben geprobeerd via een normale overschrijving geld van mijn rekening te halen; die was ook door de bank onderschept. Daarna schijnt het dus, deels, gelukt te zijn via google wallet. Ik heb geen idee hoe of wat, maar dit systeem staat nu niet meer op mijn telefoon.

Ik heb hem nog geappt dat ik het zo vreselijk misselijk vond dat hij me had opgelicht. Slaat natuurlijk nergens op, maar ik kon ook niet doen alsof er niks aan de hand was. Hij reageerde met ‘wat bedoel je’? en daarna werden alle berichtjes van onze chat verwijderd. Het enige wat ik nog had was het telefoonnummer. Die heb ik dus aan de bank en de politie gegeven. Het chatbericht met die Marco had ik ook al verwijderd, omdat ik het niet meer onder ogen wilde komen. Achteraf had ik eerst een printscreen moeten maken, maar dat is achteraf ………..

Ik lijd eronder, heel erg. Ik kan het niet voor mezelf verkopen dat mij dit is overkomen. Juist, omdat ik anderen steeds waarschuw voor dit soort praktijken. En door mijn eigen idiote goedgelovigheid en door niet te luisteren naar mijn eigen knagende onderbuikgevoel, ben ik er toch ingetrapt. Ik kan het niet van me afzetten. Ik huil, ik slaap slecht, ik ben psychisch een wrak. Te pas en te onpas schiet de gebeurtenis in mijn hoofd. Kón ik de tijd maar terugdraaien, kon ik het nog maar een keer overdoen. Kon ik die Marco uit Friesland maar gelijk melden ik mijn telefoonnummer niet zou geven om op deze manier een verkoop te doen. Kón ik die Jacob deze keer maar melden dat de betaling gewoon via een tikkie kon of via mijn bankrekeningnummer en niet op deze wijze. Dan was er niks gebeurd; was de verkoop gewoon geëindigd, omdat hij wist dat ik niet in zijn praatjes zou trappen. Kón ik maar, had ik maar ……… het laat me niet los.

De mensen van de bank waren heel lief. Het schijnt vele mensen te gebeuren. Maar omdat ikzelf de codes heb gegeven, krijg ik mijn geld niet terug. Dat is erg, maar dat ik er met mijn volle verstand ben ingetuind, is nog het allerergste. Nou, ik was niet bij mijn volle verstand; ik had gewoon een gezond-nadenken-black-out. Ik was bezig om iemand blij te maken met een dienblad, zoals ik dacht, hoe ingewikkeld de betaling dan ook moest zijn.

Ik heb aangifte gedaan bij de politie en mijn aangifte papieren ingestuurd naar de bank. Er komt nog een procedure om te bekijken of ik mijn geld terug kan krijgen, maar die kans is dus nihil.

Ik wil jullie waarschuwen: als je iets probeert te verkopen doe dat via Marktplaats, Vinted of andere legitieme verkoopsites. Het kan via fb, maar doe het niet via Marketplace. Vink deze site verkoopsite uit. Na mijn ellende met deze Marco kreeg ik wederom een soortgelijk bericht van ene Annette. Ook die Annette had een keurig fb-profiel. Toch was ik gelijk argwanend en hield de boot af. Omdat wij op vakantie gingen, ben ik niet verder gegaan met de chat. Zij wilde wel wachten, meldde ze. In de loop van die week, kreeg ik nogmaals 2x een berichtje van haar dat ze geïnteresseerd was in mijn dienblad. Toen wist ik dat ook dit oplichting was. Als zij werkelijk een ‘gewone’ Annette was geweest, had ze wel geweten dat zij met mij gechat had. Ik heb alles van Marketplace gehaald en er gaat niks meer in de openbare verkoop. De moedeloosheid zonk in mijn schoenen. Is er nog íemand te vertrouwen?

Ik ben wantrouwend naar alles wat met bankzaken te maken heeft. Ik ben bang dat men ‘iets’ kan doen op het moment dat ik met internetbankieren bezig ben. Ik weet dat dat niet zo is, maar de schrik zit er enorm in.

De schaamte is mijn grootste vijand op het ogenblik. Ik durf het tegen niemand te vertellen. Een aantal collega’s weten het, omdat ik als een wrak op mijn werk kwam. Slecht geslapen, veel gehuild. En natuurlijk weet manlief het. Hij is lief, snapt ook niet hoe ik me tot deze daad heb kunnen laten verleiden (geef nóóit je persoonlijke gegevens aan een vreemde!), snapt wel dat ik handelde uit goede bedoelingen en zegt maar dat ik het moet vergeten. Het is gebeurd. Normaal gesproken overleg ik altijd dit soort zaken met hem in de trant van: vind jij dit nou ook geen gek bericht? Of, wat denk jij hiervan? Ik heb het niet gedaan. Waarom niet? Géén idee! Mogelijk omdat ik er geen kwaad in wilde zien of gewoonweg niet zag....

Ik heb me aangemeld bij slachtofferhulp; ik weet nog niet wat zij voor mij kunnen betekenen. Ik zal dan waarschijnlijk mijn verhaal moeten doen en dat heb ik nog niet gedaan. Ik moet daar even over nadenken; me verder in verdiepen. Misschien moet ik toch andere hulp zoeken.

Ik schrijf nu wel deze brief. Ik weet nog niet of ik m ooit aan jullie zal sturen, maar wie weet, als de tijd rijp is. Of wie weet, komt het ooit ter sprake. Ik ben bang voor jullie reactie (die idiote, naïeve moeder: hoe kán ze daar nou intrappen?). Ja, dat vraag ik me ook steeds af.

Ik hoop op de een of andere manier vrede met mezelf te vinden. Waarschijnlijk heb ik daar hulp bij nodig. Ze zeggen dat het zeker 6 weken duurt voordat de herinnering aan de gebeurtenis enigszins vervaagd. Het is nu 3 weken geleden. Er zijn momenten dat ik er niet aan denk, maar die zijn nog niet overheersend.

Ik heb bovenstaande als open brief aan mijn kinderen en familie geschreven. Puur om mijn gedachten te ordenen. Ik heb 'm nog niet verstuurd; wellicht doe ik dat ooit. Misschien komt het ooit ter sprake, maar nu ben ik nog niet zover. Met de 'billen bloot gaan' is nog even een brug te ver.