Hoi hoi,

ik loop al een aantal jaar met een lastig probleem rond en door de media over seksueel misbruik merk ik bij mijzelf dat ik het nog altijd heel moeilijk vind om het een plek te geven en zou hierover graag anoniem mijn verhaal willen delen.

Lang verhaal kort, in het verleden ben ik gepest geweest en heb ik van 2011-2014 aan een eetstoornis geleden die in die periode de grootste impact heeft gehad, hier ben ik opgenomen geweest en zijn er intensieve therapie geweest. Rond 2014 ben ik met een sport gestart die mij heeft geleerd met een andere manier met mijn lichaam om te gaan en waarbij ik zelfvertrouwen heb opgebouwd, in 2016 kwam ik een jongen tegen die in mij geïnteresseerd leek, ik vond de aandacht fijn en voelde me gezien. In 2016 heb ik een eerste wedstrijd gedaan in bovengenoemde sport waarbij ik de wedstrijd heb gewonnen, dit was een erg slopende wedstrijd maar dit moment was een van de mooiste momenten ooit. Diezelfde avond had ik een feestje waar ik iets te veel had gedronken en waarna ik samen met wat jongens een jointje heb gerookt, het jointje icm de drank viel verkeerd wat resulteerde in het niet meer kunnen bewegen van mijn lichaam, en niet tot nauwelijks meer kunnen spreken. Op dat moment hebben de jongens me in een auto gezet en ben ik met de eerder genoemde jongen mee naar zijn huis gereden, eenmaal daar aangekomen word ik op de bank gelegd volledig in bewustzijn en wordt ik daarna overgebracht naar bed. Eenmaal in bed word ik uitgekleed en begint de jongen mij direct (met of zonder condoom weet ik niet meer) me met zijn geslachtsdeel te penetreren. 
op dat moment was het enige wat me lukte ‘nee stop stop’ zeggen waar niet naar geluisterd werd. Daarna lag ik verstijfd in bed en ben ik uit eindelijk in slaap gevallen. De volgende dag was de avond hier voor warrig, ik wist niet goed wat ik moest denken en wat ik moest voelen. Ik vertelde een goede vriend van me wat er gebeurd was en hij zei bijna direct; wat er nu gebeurd is, is gewoon verkrachting. > geen idee of iemand dit herkent maar op dát moment kon ik dat niet toegeven, mijn gevoel wilde dat niet toegeven, ik wilde niet dat dat écht was gebeurd. Ik heb toen ook het eigenlijk goed gepraat, het was niet zó erg. 

ik denk dat pas een jaar na dat het is gebeurd het pas écht tot me door is gedrongen wat er was gebeurd, toen ik me dat realiseerde wilde ik het er met niemand over hebben, die vriend die ik het destijds verteld had was op dat moment geen contact meer van me, dat was verwaterd.

in de tussentijd ben ik op veel vlakken veel sterker geworden, ik sukkel nog af en toe met gedachtes van mijn oudere eetstoornis maar hij heeft nooit meer de overhand gekregen, Échter vind ik het op de dag van vandaag nog heel erg moeilijk wat er is gebeurd, in de afgelopen jaren heb ik veel nagedacht om aangifte te doen maar aangezien ik niks qua bewijzen heb en ook niet opnieuw geconfronteerd wil worden met de dader heb ik dit nooit gedaan. Het is nu bijna 6 jaar geleden..

pff bedankt als je dit alles hebt gelezen, het voelt fijn het zo te delen en ik ben benieuwd of er mogelijk mensen zijn die tips hebben!