Dag allen,

Vandaag heb ik besloten om mijn verhaal met jullie te delen.

18 jaar lang werd ik mishandeld door mijn moeder en vader, voornamelijk mijn moeder. Ik werd opgesloten, geslagen, geschopt, geknepen en moest op de vloer slapen als straf. Tevens werd er ook met mij gegooid, vandaar ook dat ik vaker last heb van mijn knieën. Jarenlang was mijn leven een hel, sterker nog, ik was suïcidaal en wilde niet meer verder leven. Mijn moeder reageerde hier niet positief op, ik kreeg alleen maar meer klappen. Ik probeerde hun ogen te openen, helaas met een negatief effect. Ik voelde me alleen en onbegrepen. Op een gegeven moment was het klaar voor mij en zette ik de stap om uit huis te gaan, ook toen werd het mij niet makkelijk gemaakt. Mijn ouders ontwijken hulp en ontwijken hun verantwoordelijkheden als ouder tegenover hun kind. Verder heb ik in het heden een aantal medische onderzoeken, aangezien de klappen en trappen in mijn buik waarschijnlijk negatief hebben uitgewerkt in het nu. 

Ik heb geen contact meer met mijn ouders, aangezien het voor mij te veel is. Het is voor mij moeilijk om te leven met mensen die niet naar zichzelf kunnen kijken.

Dit is slechts een fractie en een korte en bondige samenvatting van alles. Het heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben. Iemand die o.a. altijd haar hoofd boven water probeert te houden. Mijn boodschap aan jullie is: probeer de touwtjes los te laten als het vasthouden alleen maar meer pijn doet, want je kunt geen knoop maken als er van alle kanten getrokken wordt.