Ongeluk, fiets tegen mijn auto
Ik kan de hele dag wel huilen ?? ik was klaar met mijn werk, rij met mijn auto richting een kruising. Ik kijk links, rechts, zie niks en wil gas geven. Ineens hoor ik een knal en zie ik een fietser tegen m’n auto klappen ?? ik stap uit, zie dat de man niet beweegt, ren terug naar m’n auto en bel meteen 112. In shock en vol adrenaline probeer ik ze te woord te staan, man word ‘wakker’ en redelijk aanspreekbaar. Ik zie dat de straat rood word door het hoofd van de man en begin nog harder te schreeuwen dat de ambulance moet komen. Ineens verschijnt een collega van mij op de plek en troost mij terwijl ik inmiddels mijn man aan de telefoon heb. Een onbekende vrouw neemt mij mee naar binnen en probeert mij rustig te krijgen. Gesprek gehad met politie en bleek dat de fietser van links kwam en op een soort e-bike reed. Een agent zij dat de man aanspreekbaar was toen hij de ambulance inging en dat het lijkt mee te vallen en dat hoop ik oprecht ?? ik weet niet waar ik heen moet om hulp te vinden hierbij ??
2 Reacties
Laat mij je troost brengen.
Ik denk dat wij elkaars woorden even nodig hebben.
Ik ben even die stem van het slachtoffer.
Ik ben de afgelopen 2 maanden 2 maal aangereden wat een behoorlijke impact op me gemaakt heeft.
De eerste keer was ik hetzelf schuld omdat mijn voet van mijn fiets pedaal gleed en ik tegen een voorbijgaande auto botste.
Ik was bewusteloos, maar herinner me nog dat toen ik mijn ogen opende ik de bestuurster huilend en schreeuwend boven me zag staan met haar armen in de lucht in wanhoop.
Ik had een hersenschudding maar de politie had achteraf de gegevens van de bestuurster doorgegeven.
Ondanks mijn eigen letsel vond ik het vele malen aangrijpender haar reactie gezien te hebben.
Ik stuurde haar snel een bericht dat het me speet dat ik haar zo’n schrik aangedaan had.
Ik denk namelijk dat menig gemiddeld fysiek letsel niet op kan boksen tegen het trauma van dat iemand denkt een ander onherstelbaar letsel aangedaan te hebben.
En ik voelde haar schrik.
Eigenlijk zoals jij het omschrijft.
De 2e keer werd ik aangereden door schuld van de automobilist.
Hij toonde meteen spijt en berouw.
En gelukkig was ik dit maal bij bewustzijn.
Maar ondanks hij aangaf volledig mee te werken heeft het tot nu toe steeds gelogen en verzuimd het schadeformulier daadwerkelijk ondertekend te retourneren.
Daar heb ik op moment meer last van dan het daadwerkelijke letsel wat mijm gezicht getekend heeft.
Lieve Astrid,
Jouw noodkreet word gehoord.
Er was geen opzet en je hebt nu zorgen.
Ik zou je het liefst een dikke knuffel geven en hoop dat het letsel van het slachtoffer mee valt.
Jullie zijn beide slachtoffer.
Zorg voor een goede afhandeling van het papierwerk.
Dat geeft het slachtoffer rust.
En ik duim zo voor je dat het mee mag vallen.
Houd je ons op de hoogte?
Heftig verhaal. Jij geeft maar weer aan dat het aan beide kanten van het verhaal een moeilijk iets is.
Een ongeluk heeft vaak 2 kanten, een dader en slachtoffer. Wat men vaak vergeet is dat een ongeluk meestal 2 slachtoffers heeft. Net als bij jou. Iemand is verwond geraakt door een situatie in het verkeer. Hij fysiek, en straks ook nog wel geestelijk, maar JIJ geestelijk. Daarom waarschijnlijk ook deze hulpkreet van jou. Het is ook jou overkomen!
Een ongeluk is een ongeluk. Het is niet alsof jij van huis vertrokken bent met het idee, ik ga vandaag iemand even lekker van zijn sokken rijden. Nee, het is gebeurd. De verzekering gaat een schuldige zoeken, maar probeer alsjeblieft goed in en naar jezelf te kijken en bedenk je goed dat jij dit ook niet had gewild!
Ga bij jezelf te rade en jouw gevoel is leidend. Jij weet bij jezelf diep van binnen dat het een ongeluk is geweest. Ga bij de beste man langs, vertel hem jouw verhaal, zeg dat het je spijt wat er gebeurd is, luister naar hem en kom tot een goed gesprek.
Het is een grote drempel om naar iemand te gaan die je, onbedoeld (!), iets aan hebt gedaan, maar neem van mij aan (slachtoffer in de fysieke rol met geen gesprek van de tegenpartij) dat jullie er hoogstwaarschijnlijk beiden behoefte aan hebben om dit te verwerken.
Mijn tip? Praat, ga in gesprek. Bij veel ongelukken hebben er beide geen schuld, maar zijn er regeltjes in Nederland bedacht om verzekeringstechnisch toch een schuldige aan te wijzen. Schuld volgens de verzekering betekend gevoelsmatig niet dat je schuld hebt aan het toedoen van letsel aan een ander. Niemand wil dit bewust doen. Laat de verzekering hun werk doen, maar ga jij ervoor zorgen dat jullie allebei in gesprek komen. Ik vraag dit aan jou, omdat de andere partij momenteel andere prioriteiten heeft, als ik jouw verhaal zo hoor. Dit moet vanuit jou komen. Hoe moeilijk ook en wacht er niet te lang mee.
Hoop dat je er iets mee kan, sterkte en ben benieuwd naar je reactie. Hopelijk na een gesprek.
Erik