Overslaan en naar de inhoud gaan
Terug naar Voor de helpers van slachtoffers van seksueel misbruik

Ons verhaal

Anderhalf jaar geleden heeft mijn gehandicapte 24/7 zorgafhankelijke dochter door middel van haar spraakcomputer verteld dat zij seksueel misbruikt is door het hoofd van de zorginstelling waar zij overdag naar toe ging en ook geregeld logeerde om ons als ouders te ontlasten. Het volste vertrouwen hadden wij in deze man die, dachten wij , het hart op de juiste plek had voor deze kwetsbare kinderen. Maar niets was minder waar. Hij heeft haar jarenlang misbruikt, gedreigd dat als ze het zou vertellen hij ruzie met ons zou krijgen en wij de zorg niet meer aan zouden kunnen. Gelukkig heeft ze het wel aangedurfd het te vertellen tegen twee zorgmedewerkers die haar meteen heel serieus namen en mij ook meteen belden met de vraag wat ik van deze uitspraken vond. Ik schrok ontzettend en heb haar meteen naar huis laten brengen. Mijn ouders vingen haar op en mijn vader zei nog dat de woorden misschien iets anders zouden kunnen betekenen maar mijn hoofd kon daar niet bij. Nog nooit had ze deze woorden gebruikt en wel eerder had ze aangegeven dat ze niet meer wou logeren. Maar wij stonden er niet bij stil dat dat was vanwege misbruik, hadden we het toen maar aan haar gevraagd dan was het een half jaar eerder gestopt.

Mijn hoofd ging toch telkens met me aan de haal door de reactie van mijn vader en later ook van de politie. Zag ik het verkeerd? Hoe kon deze man die ik zo vertrouwde en hoog had zitten dit gedaan hebben? En aan de andere kant kwam mijn dochter met steeds meer verhalen waardoor de twijfel die telkens in mijn hoofd zat steeds meer haar kant op ging. Gelukkig was onze reactie naar haar goed geweest. Dat we haar meteen naar huis hebben gehaald toen ze het gezegd had en ik heb haar ook meteen gezegd dat ik haar geloofde ook al was mijn hoofd in een tweestrijd.

Uiteindelijk is het na twee taxatiegesprekken bij de politie terecht gekomen en heb ik uiteindelijk aangifte gedaan. De agente zei toen ik zei dat we twijfelden, “Zie het zo. Je dochter vertelt je iets verschrikkelijks waar jij je zorgen overmaakt. En je vraagt de politie door middel van een aangifte om haar verhaal te onderzoeken omdat je dat zelf niet kunt.” Die woorden gaven voor mij de doorslag en na een aangifte van 5 uur via beeldbellen was het gedaan. Toen moest mijn dochter nog gehoord worden in de verhoorstudio dat heeft van 10 uur tot 5 uur geduurd en omdat ze zo langzaam praat met haar computer wilden ze dat met alleen maar ja/nee vragen doen. Helaas heeft dat en de manier van vraagstelling ertoe geleid dat dit verhoor niet betrouwbaar werd bevonden. De gesprekken die ze met de zorgmedewerkers heeft gevoerd (die zijn opgenomen en waarbij zij geen enkele vraag stellen) wel als zeer betrouwbaar maar die tellen niet mee. De zaak is dus geseponeerd wegens te weinig bewijs. Het is zijn woord tegen het hare.  Ondanks dat ze wel 200 uur aan filmmateriaal hebben waarin zij telkens weer nieuwe gebeurtenissen verteld. Dat vind ik echt niet te begrijpen. Een kind dat gehandicapt is, dat lichamelijk niets kan, dat zoveel verteld en al haar tijd die ze krijgt om te communiceren telkens weer hierover praat is te weinig bewijs. Zo is het in Nederland gesteld, je moet 2 tot 3 bewijzen hebben terwijl dit soort daders er wel voor zorgen dat ze altijd alleen zijn met een kind wanneer ze hun misdaden plegen. En zo komen ze er steeds weer mee weg.

Mijn dochter heeft na een verkeerd gestuurde brief van het OM, dat het een rechtzaak zou worden( wat het dus niet werd ), 11 dagen op de intensive care gelegen. De doctoren dachten dat ze in een epileptische status zat (ze heeft epilepsie) maar dat bleek achteraf een conversiestoornis te zijn. En 4 maanden later na het bericht van het sepot belandde ze weer 14 dagen op de intensive care met dezelfde stoornis. Ze hebben haar plat gespoten zoals ze doen bij een epilepsiestatus, maar dat deed niet wat het moest in dit geval, want toen ze weer minder medicijnen kreeg kwam de (conversie)stoornis terug. Gelukkig zijn we erachter gekomen dat het een conversiestoornis is en kunnen we haar nu wanneer ze zo’n aanval krijgt haar eruit halen/praten. Maar iedere keer als ze het doet zit mijn hart in mijn keel ik kan het eigenlijk niet meer aanzien.

Daarnaast heeft ze veel last van nachtmerries en slaapt ze ontzettend slecht. Nachten achter elkaar zaten we en zitten we zo nu en dan nog steeds, met haar op de bank om haar weer rustig te krijgen. Ze heeft ook last van spasticiteit en dat speelt met stress ook enorm op dus ze doet zichzelf pijn en kan daar niets aan doen. Wij hebben daardoor ook veel last van ons lijf; we kunnen namelijk niet anders dan haar fysiek tegenwicht proberen te geven in haar spasticiteit omdat haar voorgevormde rolstoel haar op die momenten alleen discomfort biedt.

Ik merk dat door de EMDR therapie die ze nu al een jaar lang iedere week krijgt ze wel iets beter is gaan slapen. Overdag heeft ze vaak last van herbelevingen vooral na een harde epileptische aanval schiet ze daarin en dan moeten we haar echt laten schrikken om weer in het hier en nu te komen. Hartverscheurend vind ik dat. Een keer in de ong 5 weken komt de psycholoog een hele ochtend op de dagopvang om met haar te praten en dat werkt ook erg goed. (onze dochter kan in een ochtend ongeveer twee zinnen zeggen op een goede dag,  maar weet wel heel goed de essentie te vertellen). Ik ben heel benieuwd hoe lang haar therapie nog moet duren en hoeveel beelden ze nog te verwerken heeft.

Waar mijn man en ik erg mee zitten is de toekomst. Ze heeft altijd zorg nodig en wij vinden het heel moeilijk om een plek voor haar te vinden waar ze ooit zou kunnen wonen want feit is dat 62% van de vrouwen in deze doelgroep te maken krijgt met misbruik. Wie kan ik nu nog vertrouwen??? Ze logeert nu al 1,5 jaar niet meer en dat breekt ons ook op. We staan altijd aan.

Wanneer ik buiten ben sta ik altijd op scherp. Al 1,5 jaar lang. Ik ben bang dat ik hem tegenkom (of zijn ex). Ik ben hem al 4 keer tegengekomen en heb 4 keer alleen maar boos naar hem gekeken zonder iets te zeggen. Dat voelt slap van mezelf ik wou dat ik hem de huid had volgescholden maar het lukte niet. Het kijken alleen koste me al heel veel. Ik kan nergens heen met mijn boosheid. Ik heb erover gedacht om een brief naar hem te schrijven maar ik weet ook dat hij op alles wat ik zeg een weerwoord heeft en het toch niet binnenkomt in zijn narcistische brein. Maar dat loslaten is moeilijk en voelt ook als falen.

Is er meer dat we voor onze dochter kunnen doen? Doen we het goed? Ook van die vragen. Ze kan niet zelf praten en bewegen toch wil ze haar grenzen kunnen aangeven tijdens bijvoorbeeld een verschoon moment, waar ze niet haar computer bij haar heeft, hoe moeten we dat voor elkaar krijgen? Zoveel vragen gaan er elke dag door mijn hoofd. Ik sta met het misbruik op en ga ermee naar bed.

De reacties, of juist het gebrek aan reactie wanneer we iemand vertellen over het misbruik vind ik moeilijk om mee om te gaan. Net als bij familie die er niet meer over praat terwijl wij er nog dagelijks inzitten.

Ik ga zelf ook naar de psycholoog en krijg ook zo nu en dan EMDR vanwege beelden die ik krijg door de dingen die mijn dochter vertelt. Dat helpt me heel goed en daardoor snap ik ook beter hoe het bij haar werkt. Ik heb veel gehad aan het boek van Aafke Scharloo en het boek van Richard Korver en Iva Bicanic al had ik gewild dat ik die laatste op het begin van het hele gedoe had kunnen lezen. Het is jammer dat instanties deze boeken en internetsites niet op hun website zetten of bij het slachtoffer gesprek aandragen.

Lang heb ik gezocht naar een lotgenotengroep met andere ouders voor tips en een luisterend oor maar ik kon het niet vinden ik ben blij dat dit nu op deze site is aangemaakt. Hoewel het ook heel spannend voelt. Een half jaar lang mochten we van de politie met niemand erover praten en om het dan nu zo te delen voelt heel gek. Ik hoop dat mijn verhaal niet te lang is geworden en dat we elkaar kunnen helpen om uit deze hel te komen of om ermee om te kunnen gaan zonder eraan onderdoor te gaan.

Bezig met laden...

5 Reacties *

07 september 2021
Ons is verteld dat het na het indienen van het klaagschrift nog wel een jaar kon duren. Dus ga er vanuit dat het even duurt. Hopelijk schiet het klaagschrift voor jullie snel op, wachten duurt zo ontzettend langs altijd. Als je verder contact wil laat het me maar weten. Via deze groep ben ik in contact gekomen met nog een ouder en dat is zo fijn. Gewoon weinig woorden nodig hebben, de erkenning, weten dat wat je voelt normaal is, dat je niet alleen bent.
07 september 2021
Goed dat jullie hebben doorgezet met een artikel 12 procedure. Alles duurt allemaal erg lang, terwijl we bij onszelf toch denken dit is topprioriteit. Ik snap dat je dochter zich zo voelt. Ze zou een betere kans gekregen moeten hebben dan alleen de ja/nee vragen. Een gemiste kans. Dan staan we vast in dezelfde regio op de wachtlijst want ook wij konden niet meer meedoen omdat er mensen hadden afgezegd. Hopelijk snel een nieuwe volle groep wat wel kan doorgaan. Herkenbaar wat het OvJ zegt. Ook tegen ons zeiden ze dat toen wij hoorden dat het een sepot werd. 'Er is wel overtuigend bewijs maar geen wettelijk bewijs'. Helaas is de zaak van ons zoontje ook ge eindigt in een sepot. Ook wij hebben in maart een artikel 12 procedure ingestuurd. Maar tot op heden niks meer gehoord. En dat terwijl het voor ons ook dagelijks speelt binnen ons gezin. Nogmaals veel sterkte, jullie dochter heeft een liefdevolle moeder die er voor haar is.
07 september 2021

Als antwoord op door Anonymous (niet gecontroleerd)

Ben je al vanaf maart aan het wachten op een reactie op het klaagschrift? Dat is ook weer onwijs lang wachten dus. Bij ons is het klaagschrift nog niet eens verstuurd. We kunnen er dus wel weer een jaar aan vastplakken denk ik. Wat balen dat ook bij jullie het een sepot is geworden het is toch onvoorstelbaar. Bij mij maakte de plek van de lotgenotengroep me niets meer uit, ik wou gewoon heel graag contact met andere ouders dat een stuk rijden me niets uitmaakt.
07 september 2021
Hallo Moeder van tiener dochter, Ik heb je verhaal een aantal keer moeten lezen, het gaf me een ontzettend naar gevoel. Wat moet het een vreselijke situatie voor jullie dochter maar ook voor jullie zijn. Je dochter zo enorm kwetsbaar, in het volste vertrouwen achter gelaten. Er vanuitgaande dag dit in de veilige en juiste handen was. Waarvan ernstig misbruik is gemaakt. Wat dapper van haar dat ze dit heeft durven vertellen aan medewerkers, jullie en de politie. Dat getuigd van grote moed maar ook dat ze zich op dat moment veilig genoeg voelde om dit te delen. Ik snap dat je denkt dat je het wellicht eerder had kunnen merken, maar misbruik zit zo ontzettend diep. Ik herken je gedachtes, je voelt toch een soort van schuld gevoel als ouder. Had ik maar.... Inmiddels kan ik inzien dat dat niet zo is, dat een dader zo kan inspelen op een kind. Daar had op dat moment niemand wat aan kunnen doen. Het Nederlands rechtssysteem is helaas niet wat je zou willen wensen. Je dochter heeft zo haar best gedaan en dan is het verschrikkelijk dat er niks mee wordt gedaan. Is er ook gedacht aan een artikel 12 SV procedure? Ik kan alleen maar hopen en jullie veel sterkte wensen. Voor jullie blijft de wereld stilstaan terwijl het rond je heen toch doorgaat. Ook dat is heel herkenbaar. Veel mensen denken dat het na een rechtszaak (of in ieder geval na een paar maanden) al wel weer klaar is. Maar helaas blijft zoiets bij je. Mocht je van je af willen praten of gewoon contact willen dan mag je me altijd een PB doen. Je kunt je trouwens aanmelden bij slachtofferhulp voor een lotgenotencontact groep van ouders van een misbruikt kind. Wij staan daar ook al een tijdje voor op de wachtlijst. Heel veel sterkte. Liefs
07 september 2021

Als antwoord op door Anonymous (niet gecontroleerd)

Hoi Sarapeter, Bedankt voor je reactie. Gek is dat he hoe je gedachten heen en weer kunnen flitsen. Aan de ene kant weet je dat, had ik maar, geen zin heeft omdat je nu meer weet dan dat je toen wist maar toch blijft dat wel knagen. De advocaat is al vanaf maart bezig met het klaagschrift voor de artikel 12 SV procedure het duurt lang want hij heeft het druk. Dat steeds maar wachten vind ik ook een drama. In de zorg ben ik het inmiddels gewend maar hier moest ik toch weer aan wennen. En dat terwijl wij eigenlijk niet mogen klagen wat snelheid betreft als ik de krant lees zijn er heel veel zaken die op de plank liggen voor jaren. Ik heb weinig vertrouwen in de artikel 12 eerlijk gezegd maar mijn dochter wil alles om hem maar voor de rechter te krijgen dus doen we dat. Het is niet uit te leggen aan haar, dat OvJ haar wel gelooft en de politie ook maar dat ze toch niets gaan doen. En waar ze heel erg mee zit is dat kindverhoor. Ze zegt steeds dat ze het recht heeft om te spreken. Ze heeft niet het gevoel dat ze haar verhaal heeft kunnen doen omdat ze alleen maar ja/nee vragen kreeg. Ik sta ook op de wachtlijst voor de lotgenotengroep en hij zou eindelijk doorgaan maar nu waren er te weinig mensen en ik kon twee keer niet komen dus gaat het weer niet door. Hebben jullie ook aangifte gedaan? En is het een zaak geworden?