Het begon allemaal toen ik een meisje was van een jaar of 13. Ik kreeg op het vmbo te maken met mensen die het leuk vonden om mij te pesten...en waarvoor? Alleen omdat ik wat rustig en stil was. In die 4 jaar op het vmbo ben ik helemaal naar beneden gehaald, ik werd depressief, raakte mezelf kwijt en dacht zelfs na over zelfdoding.

Vanaf mijn 16e begon ik een nieuwe opleiding op het mbo, die periode ging gelukkig wat beter maar had nog steeds last van alles wat er gebeurt was. Totdat ik een lichtpuntje in mijn leven kreeg, namelijk mijn (ex) vriend. Ik was gelukkig met hem totdat mijn leven ineens weer veranderde in een donker gat. Hij was tijdens onze relatie helemaal niet de persoon waar ik verliefd op was geworden. Hij ging vreemd waardoor ik hem niet meer vertrouwde, hij had losse handjes en hij had moeite met nee is nee op seksueel gebied.

Ook kon hij agressief zijn naar mij toe of zijn ouders. Ik was soms echt bang voor hem. Toch ben ik 1,5 jaar bij hem gebleven. Nu denk je vast waarom zou je jezelf dat aandoen? Dat vraag ik me tot vandaag de dag ook weleens af. Waarschijnlijk omdat een deel van mij toch van hem hield.

Uiteindelijk werkte het niet meer tussen ons en maakte hij het uit. Ik heb inmiddels geen contact meer met hem, maar hij zal nooit weten hoe erg hij mij beschadigt heeft. Ik heb er zelfs PTSS aan overgehouden.

Nu heb ik sinds 3 maanden een hele lieve vriend die mij begrijpt en me door dik en dun steunt. Alleen helaas merken we allebei wel dat in sommige situaties mijn PTSS naar boven komt. Hij heeft er gelukkig wel begrip voor en doet er alles aan om mij een veilig gevoel te geven.

Dit is zomaar een stukje uit mijn leven. Mocht iemand zich hierin herkennen of als je gewoon wil praten, dan mag dat altijd.

Liefs!