Beste allemaal, 

Ik ben nieuw in deze groep en ik hoop hier mijn verhaal te kunnen doen. Ik heb het lang gebagatelliseerd en ik loop sinds een paar maanden bij een EMDR-therapeut om dit te verwerken. Zelfs nu nog vind ik het moeilijk om het uit te spreken en schaam ik me diep, maar het moet er uit.

Ik was ongeveer elf jaar oud en mijn moeder stopte me in bed, haar vriendin kwam erbij liggen. Ik weet nog precies hoe ik erbij lag, wat ik aan had en hoe zij erbij lagen. Wat ik niet heel goed meer weet is hoe het begon. In ieder geval, mijn moeders vriendin wilde dat ik mijn pyjamabroek naar beneden deed en dat ik mezelf van onderen liet zien. Ik had al haartjes en dat vond ze erg grappig. Ook legde ze haar hand op mijn been en keek ze op om het beter te zien. Natuurlijk wilde ik dit allemaal niet, maar mijn moeder zat er nog altijd naast, de persoon die ik het meest vertrouwde. Het voelde niet goed, maar mama vond het goed, dus dan moet het maar. De vriendin was geïnteresseerd in meer, maar ik geloof dat dat mijn moeder te ver ging. Ondertussen was ik al lang uit mezelf. Depersonalisatie noemde mijn therapeut dat en zo voelt het nog steeds als ik het moet herbeleven tijdens de EMDR-sessies. Hoe het is afgelopen en hoe ik in slaap ben geraakt weet ik niet meer. 

Mijn moeder en ik waren altijd twee handen op één buik, maar daarna kon ik haar niet eens meer knuffelen of überhaupt liefde geven. Lang wist ik niet hoe dat kwam, tot laatst. De aanleiding dat het na ruim tien jaar naar boven borrelde is door het verhaal van een belangrijke vriend van mij, zijn collega is pedofiel.

Het stomme is dat ik heel goed weet dat het echt is en de meeste dingen kan ik me nog precies herinneren, maar ik kan het gewoon niet geloven. Alsof het niet iets van mij is, herkennen jullie dat gevoel? Misschien heeft dit wel te maken met 'het uit mezelf treden' wat er op dat moment gebeurde.