Recent was ik net als elke andere gewone dag met de elektrische fiets onderweg van mijn huis naar mijn werk. Tempo zat er lekker in, ik was optijd en geen haast. Op ongeveer de helft van de route zag ik een bus aankomen, ik had voorrang maar wilde toch snelheid minderen, je weet immers maar nooit. Op dat moment werkten de remmen niet naar behoren en vloog ik door de lucht voorover, achterover en uiteindelijk op de grond.

Een paar seconden was ik buiten bewustzijn en toen ik weer bij kwam probeerde ik op te staan. Dit was onmogelijk, het voelde alsof mijn armen en benen verlamd waren. De pijn op dat moment is onbeschrijfelijk. Ik deed mijn ogen dicht en hoopte maar dat er zsm iemand langs zou rijden/lopen. 
 

Dit was gelukkig het geval, de buschauffeuse kwam direct naar mij toe en heeft mijn leven voor haar werk gekozen. Ik ben haar en de rest van de mensen ontzettend dankbaar. There is still faith in humanity.
 

Het lukte niet om volledig bij te blijven, ademhalen ging niet meer en mijn ogen wilden het liefst volledig sluiten. 

Ik vond het vreselijk om te moeten sterven met het idee dat niemand van mijn directe kring wist wat er op dat moment gaande was, en dat ik van niemand afscheid heb kunnen nemen. Ook heb ik nog zoveel plannen, het kan nu nog niet eindigen. Ik heb recent iemand ontmoet, ons leven samen begint net, ik kan hem niet achter laten. Hoe naar ook, dit spookt wel door je hoofd op zo'n moment. 
 

Eenmaal in de loeiende ambulance wilde ik alleen maar iedereen zo snel mogelijk op de hoogte brengen, hier was ik natuurlijk helemaal niet toe in staat. Ik moest denken aan mn collega's , hopelijk zouden ze niet boos op me zijn dat ik te laat ben/niet ben komen opdagen. 
 

In het ziekenhuis bleek dat ik gezichtsschade, hersenschudding, leverschade, en gebroken botten heb opgelopen. Van de een op de andere dag werd ik vervoerd in een rolstoel en verzorgd als een oud vrouwtje die zelfstandig niets meer kan. Ik ben een jonge vrouw van 21, waarom moest mijn leven zo zijn gelopen? De ene dag ben je aan het voetballen, tennissen, en de andere dag zijn artsen je aan het wassen omdat je dat zelfstandig niet meer kan. 

Mijn leven bestond uit rennen, vliegen, haasten en 10 planningen op 1 dag. 
Het is een totaal omgekeerde wereld. Mijn dagen zijn saai, levenloos en uitzichtloos. Toch durf ik steeds iets meer naar de toekomst te kijken. 
 

Ik ben ervan bewust dat ik gezegend ben dat ik nog op deze aarde mag rondlopen. En ook dat het elk moment voorbij kan zijn.

Momenteel gaat het niet goed maar wel elke dag iets beter. Mijn motto is 'of je nou langzaam vooruit gaat of snel; elke stap is er een.'