Mijn verhaal
Dit is mijn verhaal mijn kant en hoe ik het heb ervaren.
4 jaar geleden op een waterpolo toernooi ik was daar net 15 jaar oud en was al vol op bezig met de wereld te leren kennen, lekker opstap wat drankjes doen, veel met vriendinnen doen en natuurlijk school en werken. De tweede feestavond ging dit mis. Ik leerde een jongen kennen en een vriend van hem die ook met een meisje was. Na veel drinken gedronken te hebben en dus aardig dronken vroeg hij en zijn vriend rond 12 uur of wij mee gingen naar een stukje bos. Ik twijfelde eigenlijk niet en ging gewoon mee. Het enige wat ik nog weet is het moment dat dat meisje en die vriend weg liepen, een moment later zat zijn geslachtsdeel al in mijn mond, daarna mijn keel dicht kneep en nog later weer wakker werd zonder hem. Waarschijnlijk is er iets in mijn drankje gegooid. Ik ben naar het enige stukje licht gelopen en kwam mijn vriendinnen weer tegen bij de wc’s het was toen al rond 5/6 uur. Op dat moment wist ik niet wat er allemaal gebeurd was en heb gezegd dat ik seks heb gehad met die jongen niet wetende dat dit 4 jaar later mijn leven zou veranderen.
na 4 jaar er nooit over gepraat te hebben was ik op een avondje aan het wijnen met vriendinnen en kwam dit verhaal aan bod. Ik vertelde het en gelijk schoot het er in. Ik ben verkracht. Toen ik me dat realiseerde wist ik niet wat ik er mee moest. Met ouders het erover gehad met vrienden en vriendinnen en mijn vriend natuurlijk. Op dit moment ben ik in het aangifte traject en bezig met mijn zelfvertrouwen terug te krijgen.
hoe ik me voel? (Dat is de enigste vraag die niemand stelt maar waar je eigenlijk wel antwoord op wil geven)
Ik voel me vies, ik voel me gebruikt, ik voel me dom, ik voel me een slet, ik voel me stom.
ik weet dat dat allemaal niet hoeft dat zegt namelijk ook iedereen, maar ik kan niet op dit moment dat gevoel weg stoppen.
ik voel me zo en ik ben zo, ooit komt mijn zelfvertrouwen weer terug en ga ik harder groeien dan ooit.
6 Reacties
Wat een pittig verhaal. Goed dat je het wel erkent en dat je er wat mee doet.
Ik begrijp het hoe pijnlijk het moet zijn als niemand je vraagt hoe het met je gaat? Dat heeft helaas ook veel met de onwetenheid van trauma te maken voor niet getraumatiseerde mensen. Zij gaan er vanuit dat je er na een paar jaar wel overheen bent en dat is niet zo. Je bent er pas doorheen als je het kan verwerken.
Je geeft ook aan dat je beelden mist. Dat heb ik ook en nog steeds. Ik heb 2 beelden en de rest is weg. Komt het ooit terug dat is geen zekerheid maar je kan het ook verwerken zonder dat alles terug komt gaf mijn psychologe aan. Het verschil daarmee is wel dat je dan sneller van een psycholoog overschakelt naar lichaamstherapie omdat wat je in je hoofd niet herinnerd dat weet je lichaam nog. Er is een reden dat je het wegstopt met name de angst die er was en feit dat je dan dissocieert. Ik kan dat trouwens nog steeds als er kleine dingen zich zouden voordoen.
Met lichaamstherapie ga ik nu de rust moeten terugvinden. Ik reageer ook erg op geluid en neem alles op wat ik zie wat me enorm uitput. Hier ga ik nu verder mee aan de slag.
Het is belangrijk om aan je vriend aan te geven wat je niet fijn
Vindt en wat je wel kan verdragen. Die dingen die je niet kan verdragen zijn veelal de dingen die er toen zijn
Gebeurd. Mijn beelden zijn ook letterlijk mijn angsten. Ik kon bijvoorbeeld wel vrijen met mijn partner maar bepaalde handelingen begon in te huilen. Bevroor ik weer. Dat is belangrijk dat je die ook aangeeft en misschien ook opschrijft voor je aangifte.
Fixeer je vooral niet op je hele verhaal terug te krijgen. Ik was best jong toen alles zich voordeed maar ik heb het los gelaten om alles te herinneren. Dat hoeft niet om beter te worden en je steekt het niet zomaar weg.
Veel succes alvast
Liefs Emma
Desondanks wil ik toch kwijt dat ik van mening ben dat je, toen je het besefte, dat je enorm krachtig hebt gehandeld. Dat je het beestje bij de naam noemde en het gesprek met de omgeving aan ging.
Al voel je jezelf misschien klein, in je handelen toon je dat nu niet.
Al die gedachten en gevoelens die je hebt die zijn heel natuurlijk. Voor mijn gevoel heeft het ook een tijd geduurd om dit niet meer zo te voelen. Ik dacht al langere tijd niet meer, maar voordat dit gevoel verdween was het wel langer. Dat kwam gepaard met het in contact komen met mijn eigen kracht en daarmee ook het eerder gevoelde onmachtige stuk.
Je bent in ieder geval sterk gestart en als ik het zo lees heb ik er ook wel vertrouwen in dat je flinke stappen zult maken.
Ervaar je naast het negatieve zelfbeeld gevolg nog andere klachten eigenlijk?