Deze week beslis ik of ik echt aangifte ga doen tegen mijn misbruikers.
Ik heb nog nooit in mijn leven zo erg over iets getwijfeld. Ik ken mezelf als een persoon die meestal goed weet wat ze wil. Maar nu weet ik het echt niet.
Eerst wilde ik het heel graag en nu merk ik dat hoe meer info over het proces krijg hoe meer ik begin te twijfelen. En ik weet niet eens precies waarom ik twijfel aangezien ik me wel zelfverzekerd genoeg voel om mijn verhaal te vertellen en ik weet dat ik dit aan ga kunnen.
Hoe goed mensen ook uitleggen hoe alles in z'n werk gaat... Ik blijf het gevoel houden dat ik geen flauw idee heb waar ik in stap. Er kunnen zo veel verschillende dingen gebeuren die je van tevoren niet in je hoofd kan 'berekenen'.
Ik heb over dit onderwerp proberen te praten met de daders. Een daarvan ontkent alles keihard en schuift te schuld op mij. Hij zegt dat hij er niks aan kan doen dat ik achteraf spijt heb van wat we hebben gedaan destijds. Maar het is helemaal niet waar dat ik achteraf spijt heb. Tóén wilde ik het ook al niet. Ik vind het echt ontzettend moeilijk te weten dat hij totaal geen verantwoordelijkheid neemt voor wat er is gebeurd. - Als ik aangifte doe wordt hij misschien op een bepaald soort manier gedwongen om dit serieuzer te nemen en na te denken over wat zijn aandeel was in deze gebeurtenissen. Dat is denk ik waarom ik het graag zou willen doen.
Wie van jullie heeft aangifte gedaan? Hoe was dat? (ik bedoel niet qua proces in het zetten van stappen maar eerder op emotioneel vlak) Was het een opluchting? Hoe ben je omgegaan met de onzekerheid van het proces?