durf ik aangifte te doen?
Deze week beslis ik of ik echt aangifte ga doen tegen mijn misbruikers.
Ik heb nog nooit in mijn leven zo erg over iets getwijfeld. Ik ken mezelf als een persoon die meestal goed weet wat ze wil. Maar nu weet ik het echt niet.
Eerst wilde ik het heel graag en nu merk ik dat hoe meer info over het proces krijg hoe meer ik begin te twijfelen. En ik weet niet eens precies waarom ik twijfel aangezien ik me wel zelfverzekerd genoeg voel om mijn verhaal te vertellen en ik weet dat ik dit aan ga kunnen.
Hoe goed mensen ook uitleggen hoe alles in z'n werk gaat... Ik blijf het gevoel houden dat ik geen flauw idee heb waar ik in stap. Er kunnen zo veel verschillende dingen gebeuren die je van tevoren niet in je hoofd kan 'berekenen'.
Ik heb over dit onderwerp proberen te praten met de daders. Een daarvan ontkent alles keihard en schuift te schuld op mij. Hij zegt dat hij er niks aan kan doen dat ik achteraf spijt heb van wat we hebben gedaan destijds. Maar het is helemaal niet waar dat ik achteraf spijt heb. Tóén wilde ik het ook al niet. Ik vind het echt ontzettend moeilijk te weten dat hij totaal geen verantwoordelijkheid neemt voor wat er is gebeurd. - Als ik aangifte doe wordt hij misschien op een bepaald soort manier gedwongen om dit serieuzer te nemen en na te denken over wat zijn aandeel was in deze gebeurtenissen. Dat is denk ik waarom ik het graag zou willen doen.
Wie van jullie heeft aangifte gedaan? Hoe was dat? (ik bedoel niet qua proces in het zetten van stappen maar eerder op emotioneel vlak) Was het een opluchting? Hoe ben je omgegaan met de onzekerheid van het proces?
19 Reacties
Ik zelf het 3 weken geleden mijn aangifte gedaan na 10 jaar. Ik heb uiteindelijk deze beslissing durven maken. Ik heb dit gedaan omdat ik altijd spijt heb gehad dat ik het niet heb gedaan, dat ik niet toen en niet nu mijn angst in de ogen heb gekeken en alles heb gedaan om voor mijzelf op te komen en mijn grenzen aan te geven. Ook een reden was dat ik hem wilde laten weten dat ik dit niet vergeten ben en dat het niet kan wat hij heeft gedaan.
Nog nooit heb ik zo lang getwijfeld over een beslissing. Nog nooit heb ik mij zo angstig en gestresst gevoeld. Uiteindelijk heb ik de telefoon gepakt en gebeld en zelfs daarna vroeg ik mij af wat ik in vredesnaam aan het doen was, en of het het wel waard zou zijn. Ook wist ik dat ik sterk genoeg zou zijn omdat ik dat al ben geweest. Ik heb de ervaring al doorstaan en ik leef nog.
Daar ga ik dan, naar het politiebureau, mega zenuwachtig! Het duurde ongeveer 4u, een gesprek met 2 aardige agenten die goed luisterden en mij vroegen wat ik nodig had. Een van de laatste vragen was wat het voor mij zou betekenen wanneer er niets gebeurd met de aangifte omdat het lang geleden is en weinig bewijs is. Ik heb er verder nog niets over gehoord, dus dat is een vraag waar ik nog geen antwoord op kan geven.
Wat ik wel weet is dat ookal was het een van de moeilijkste en zwaarste dingen die ik ooit heb gedaan, ik mij zo opgelucht en sterk voelde. Ik heb het gedaan, ik heb het gewoon gedaan was alles wat ik dacht. Ik heb de regie terug genomen, na 10 jaar in angst voor hem geleefd te hebben, heb ik mijn grens aangegeven en dat voelt fantastisch. En dat doet het nog steeds. Wel heb ik daarnaast mijn therapie opgepakt en gepraat met de mensen om mij heen. Dit is wel belangrijk om te doen, ik weet niet hoe jij daar in staat.
Eerlijk gezegd ben ik er niet meer mee bezig of hij hier ooit nog iets over hoort, of dit gevolgen voor hem zou hebben. Geen idee hoe ik mij zou voelen wanneer ik officieel te horen zou krijgen dat er niets mee gaat gebeuren maar ik probeer mij nu eerst te focussen op mezelf en hoe ik mij voel bij dit alles.
Ik vind het goed dat je de keuze hebt kunnen maken en ik hoop dat het jou mag brengen wat het mij nu heeft gebracht. En als dat niet zo is dan is dat niet erg, iedereen heeft zijn eigen proces en gevoelens die daar bij horen. Dat maakt je niet meer of minder sterk. Als je maar lief en geduldig bent naar jezelf toe.
Ik weet niet wanneer je je aangifte hebt, maar ik wens je alle kracht, en als je mij nog iets wilt vragen dan laat je het mij maar weten.
Liefs N
Bedankt voor je bericht. Ik heb gereageerd in een privéberichtje. :)
welkom ten eerste.
ten tweede tof dat je de knoop hebt doorgehakt. het resultaat van de aangifte maakt eigenlijk niet direct iets meer uit nu. je hebt namelijk nu gezegd "wat jullie deden kon niet en ik trek nu de grens. tot hier en dus niet verder!" en dit is een belangrijke. jij bepaalt waar die grens ligt en aangifte doen is een heel duidelijke.
wat jou heel erg lijkt te storen is dat er ontkent wordt. mogelijk dat ik je daar nog een andere kijk op kan geven. als iemand schuld erkent dan zeggen ze dat ze dader zijn van iets afschuwelijks en komt er erg veel op ze af. zij moeten ermee leven dat ze iets hebben gedaan wat nooit meer ongedaan gemaakt kan worden en waar een hele hoop gevoelens bij komen kijken. dus het voelt veiliger om dan maar te ontkennen want dan hoef je dat niet te voelen. net als bij ons als slavhtoffer ons eigen brein poogt te beschermen gebeurt dit ook bij de dader.
ik spreek hierbij helaas ook uit een persoonlijke ervaring waarbij ik tijdens een intiem moment met een vriendin verder ging dan zij leek te willen. zij verstarde en gelukkig zag ik dat en stopte (voor mijn gevoel op dat moment op tijd). voor haar niet natuurlijk want we weten allemaal wat dat verstarren betekent. aangeboden erover te praten enzo en dit wuifde ze allemaal weg. later kwam bij mij het besef (stond ik toe dit in te zien) dat ik haar slachtoffer had gemaakt van iets verschrikkelijks. iets wat ik zelf ook mee had gemaakt. door bij mezelf te kijken wat daar gebeurd was intern ben ik tot bovenstaand besef ook gekomen.
dat ze wel wilden flirten en zoenen was geen vrijbrief voor meer.
dat ik aardig wat gedronken had was geen excuus
dat ze geen nee zei was geen ja
dat ik het in ben gaan zien is geen oplossing
ik had (wat tegenwoordig gelukkig meer normaal is) haar moeten vragen of ze dit wilde ipv haar ermee moeten overvallen
hopelijk heb je iets aan deze woorden (mini boekwerk eerder)
groet
steven
p.s. sommige mensen zijn ziek. sommigen zijn (soms helaas) menselijk
in ieder geval heel veel succes en sterkte in deze komende periode
Dank je wel voor het welkom heten en voor je reactie.
Super belangrijk dat je dit hier schrijft, het is inderdaad een super grote stap om zoiets toe te geven en ik denk inderdaad dat niet alleen slachtoffers maar ook daders de gebeurtenissen kunnen wegduwen in hun hoofd, misschien zelfs zo goed dat ze oprecht denken dat ze niks verkeerds hebben gedaan.
Tot nu toe heb ik hier een ervaring mee gehad waarvan ik denk dat niet veel mensen die te maken hebben gehad met seksueel geweld dit mee hebben gemaakt.
Ik werd een keer opgebeld door een van de daders. Die zijn leven had veranderd en bezig was met een eerlijkere blik naar zichzelf en zijn verleden te kijken. En hij heeft uit zichzelf zijn excuses aan mij aangeboden en hij heeft ervoor open gestaan erover te spreken en vragen van mij te beantwoorden. Hij deed dat op een hele respectvolle manier met veel respect voor mijn grenzen. Ik geloof echt dat hij veranderd is.
Nu heb ik dus te maken met mensen die er heel anders instaan en alles blijven ontkennen. Goed om er weer aan herinnert te worden door jouw bericht dat ze op dit moment waarschijnlijk zelf op een punt zijn waarop ze dat besef niet aan kunnen/niet kunnen toelaten.
Ik vind het zo dapper van je dat je in een groep als deze durft te schrijven dat je zelf ook een keer over iemands grens heen bent gegaan. Het is mijzelf ook een keer overkomen. Dat voelde achteraf heel ziek. Het is ongelofelijk wat dit soort gebeurtenissen kunnen doen met je hoofd (ik bedoel: dat als je slechte dingen meemaakt en je weet hoe die voelen, het tóch kan gebeuren dat je het zelf ook gaat doen) (ik zeg trouwens niet dat dit bij jou het geval was, dat klonk meer als een onbewuste stap te ver). Bij mij was het bij een van de daders toen het niet zo goed met hem ging en hij een zwak moment had. Heel dubbel. Ik heb me er lang heel slecht bij gevoeld. Ondanks dat ik het één keer bij hem deed en hij tientallen (of misschien wel meer) keren bij mij. Het voelt nog steeds alsof ik iets slechts heb gedaan (ondanks dat hij er zelf niet mee zit, zei hij).
Gelukkig kan ik nu een hele tijd later zien dat dat gedrag verbonden was aan onze ongezonde band waarin macht een hele grote rol speelde. En snap ik van mezelf waarom ik die wilde nemen. Niet dat ik het goed praat... Maar ik heb mezelf wel vergeven. Ik hoop jij ook.
Ik ben met die nuances toevallig veel bezig geweest de afgelopen week. Dat sommige mensen misschien echt 'ziek in hun hoofd zijn', sommige mensen (een helaas grote) menselijke fout maken, sommige mensen gewoon niet zo goed zijn in het aanvoelen van grenzen van anderen enz enz.
Vroeger viel voor mij iemand die een té erge grap over seks maakte al in dezelfde categorie als mijn daders. Ik kon geen enkele onhandigheid accepteren. Nu zie ik steeds meer in dat mensen die soms een beetje te ver gaan in iets niet per definitie meteen 'slechte mensen' zijn. Dat het belangrijk is dat mensen de ruimte krijgen (op alle gebieden) om hun fouten te maken die hopelijk achteraf besproken en rechtgezet kunnen worden.
Ik vind dit eerlijk gezegd wel een moeilijk onderwerp. Wanneer was het een 'gewoon menselijke fout' en wanneer moet je iets echt NIET accepteren van iemand? (Natuurlijk is het antwoord dat je dat zelf bepaalt maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan) Ik denk dat het bij slachtoffers kan gebeuren dat het moeilijk is om deze verschillen te herkennen aangezien ze al 'zoveel gewend zijn'. Dus dat je natuurlijke grens eigenlijk te hoog is gaan liggen doordat je al zo vaak meegemaakt hebt dat iemand eroverheen ging.
Wat een lange berichten allemaal hè :p :p
Lieve groetjes!
ieder mens heeft persoonlijke grenzen. als iemand er een SM relatie op na houdt en beiden zijn hiermee akkoord dan is dit in orde toch? of het nu gezond is of niet. of dit nu voort komt uit eerder ontwikkeld gedrag of niet.
utopisch gezien zou ik zeggen. laten we openlijk spreken over ons wensen behoeften en grenzen. laten we daarnaast accepteren dat het gevoel van de ander altijd klopt!
als jij me vraagt een bal zo hard als ik kan naar je te gooien en ik raak je in je gezicht. moet ik me dan verontschuldigen? zeggen "daar vroeg je zelf om"? of open staan dat de situatie anders heeft uitgepakt en de samen de ruimte geven aan het kunnen bespreken van eenieders gevoel?
of de eeuwenoude discussie. als iemand een niet reanimeren verzoek heeft en de arts de persoon toch reanimeert. (goede bedoelingen kunnen soms net zo schadelijk zijn)
er zijn veel situaties waarin veel kan gebeuren. als we allemaal open staan voor de goedheid van een mens maar ook voor het besmeuren van deze goedheid door een verscheidenheid aan factoren....
begrip vinden voor jezelf door begrip te vinden voor anderen (lees wel begrip wil niet betekenen dat je iemand vergeeft).
een onderwerp waar ik gerust uren mee kan vullen denk ik haha
ik heb ook kort in de tbs gewerkt. ik weet hoe ontwikkeling of ziekte iemands handelen kan besmeuren. dat sommige mensen voor zichzelf beschermd moeten worden. dat sommige mensen veel moeite hebben zich aan te passen aan de normen en waarden van de ander (door ontwikkeling of ziekte). ik geloof niet dat alle te voorkomen is noch dat iedereen te "redden" is als dader omdat zij ergens al zelf dusdanig slachtoffer van het leven zijn.
de ander kan ik meestal niet veranderen. dat zal de persoon zelf moeten doen. hetzelfde geldt voor mijzelf. vandaar dat ik dan de zaken ook van mezelf aangepakt heb waar ik iets mee kon.
dat is precies waar jij nu mee bezig bent. dus ga zo door zou ik zeggen ?
Ik heb in deze groep nog wat andere gesprekken hierover gelezen en die hebben me nog geholpen. Ik voelde me echt gesteund door iedereen ook al ken niemand elkaar natuurlijk. Bedankt allemaal!
Laatst zag ik een mooie tekst langs komen: controle (willen) hebben is een illusie voor zogenaamde zekerheid. Niks is zeker. Zelfs niet wat je over 5 min. doet.
Heel veel sterkte met je keuze of je over die drempel heen stapt of toch nog even die deur dicht doet ;)
Liefs,
Nu ik dit lees besef ik me dat ik wel heel wat mensen ken die te maken hebben gehad met seksueel misbruik maar ik helemaal niemand ken die ook echt aangifte heeft gedaan. Misschien dat het daarom zoiets onwerkelijks lijkt om echt te gaan doen.
Clichés zijn niet voor niks clichés zeggen ze toch ;) Juist die dingen werken vaak het beste!
Zou je misschien nog iets willen schrijven over wat je er precies zo slopend aan vindt? (Voel je niet verplicht om te antwoorden als het te persoonlijk is.) Daar ben ik heel benieuwd naar. En wat was voor jou de uiteindelijke reden om het wél te doen?
Dank je wel ook dat je me nog eens herinnert aan wat je schrijft over die zekerheid. In sommige dingen zit meer zekerheid dan in andere dingen maar niks is helemaal zeker natuurlijk Voor mij betekent dat vooral dat je niet 100% kan voorspellen hoe je je uiteindelijk voelt over iets. Iets wat je leuk lijkt kan door iets kleins toch minder leuk voelen. En iets waar je tegenop ziet kan uiteindelijk een hele mooie waardevolle ervaring zijn. Daarom lijkt het me wel fijn voor jou dat je schrijft dat je zo duidelijk weet waarom je het doet. Dat lijkt me wat houvast te geven in een extreem onzekere situatie.
Lieve groetjes!
En ik zou eruit halen dat ik mijn stem kan laten horen. Dat ik ze kan laten zien dat ik echt meen wat ik hierover te zeggen heb.
Ik denk dat een van de dingen die me tegenhoud is dat ik verdrietig en boos wordt steeds als ze het ontkennen. En mij zelfs de schuld geven.
Het gaat met niet per se om het 'winnen van deze zaak', maar ik zou het wel heel erg vinden als ik deze zaak niet zou winnen en de daders zelf dat interpreteren als dat zij gelijk hadden, en als nog meer bevestiging zien dat ik lieg, en denken dat ik een gestoord iemand ben die dit allemaal maar heeft verzonnen.
Maar goed. Eigenlijk zou dat geen reden moeten zijn om het niet te doen want nu denken ze ook al zo over me.