Voor slachtoffers van seksueel misbruik en seksueel geweld

Hoi hoi, een aantal weken heb ik hier mijn verhaal gedeeld. 
Mijn leven op dit moment is zo onzeker betreft mijn zedenzaak. Ik heb aangifte gedaan en het ligt al sinds begin juli, dit jaar, bij het openbaar ministerie, maar ik heb nog steeds niks gehoord. Ook mijn advocaat heeft nog geen nieuws van het OM. 
heeft iemand ervaring met hoe lang dat duurt eer je eindelijk iets te horen krijgt met of het een rechtszaak word? 
ik wil zo graag weer dat er vorderingen komen. Dan kan ik het eindelijk ‘afsluiten’ en werken aan mijn herstel!

Hey allemaal,

Al een poosje kijk ik mee op deze pagina en nu heb ik besloten om mijn verhaal een beetje te delen. Ik merk dat ik vooral op zoek ben naar herkenning en erkenning.

15 jaar geleden ben ik seksueel misbruikt door mijn trainer. Ik was toen 14 jaar. Het geestelijke- en fysieke misbruik heeft een jaar geduurd. Daarna ben ik op 16 jarige leeftijd gedwongen tot bepaalde seksuele handelingen en daarna verkracht door een ander persoon. Dit heb ik nooit met iemand gedeeld, totdat ik recent weer in een grensoverschrijdende situatie belandde met een persoon. Dit zorgde voor enorm veel herbelevingen, nachtmerries en een sterk gevoel van eenzaamheid en onmacht. Ik kreeg angst en paniekaanvallen en kon maar moeilijk de straat opkomen. Het liefst lig ik heel de dag in mijn bed te huilen en te “boeten”. Mijn omgeving snapte mijn reactie op de ogenschijnlijk milde actie van het laatste grensoverschrijdend gedrag niet. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik uit emotie ben gaan praten met een paar familieleden over de gebeurtenis op 14 jarige leeftijd. Maar was ik daar wel klaar voor? 

Op dit moment volg ik therapie. Emdr en daarna komt cognitieve gedragstherapie. Waar ik het meest mee zit, is dat ik tijdens de therapie vastloop en als het erop aankomt niet meer kan praten. Is dat schaamte? Of schuld? Wat ik ook moeilijk vind, is dat ik nog steeds, na al die jaren, een bepaalde empathie/sympathie voel voor de “daders”. Het gevoel van, ik heb dit verdiend en ik heb ze die ruimte gegeven en niet tegengestribbeld. Herkent iemand dit? en ook het niet meer kunnen spreken? 
Als volwassene weet ik wel dat het niet oké is, maar vanuit mijzelf (of mijn kind zijn) kan ik niet boos zijn. Ik please eigenlijk iedereen en ben enorm streng voor mezelf. Gun mijzelf niets, al jarenlang, alsof ik moet boeten voor mijn daden. Het rare is ook, dat ik op latere leeftijd zelf nog contact zocht met mijn trainer. De tweede dader heeft ook gezorgd voor shaming in het bijzijn van veel mensen en dat slikte ik ook gewoon, want ik had het toch zelf veroorzaakt. Nu, als volwassene zie ik pas wat er eigenlijk is gebeurd. Ik kan het niet bevatten lijkt wel. Kan niet bij mijn gevoel. Tot nu toe 1 x kunnen zien dat wat gebeurd is niet oké is, maar verder meer van een afstandje naar de situatie kijk. Alsof ik het niet ben. Ik stop het snel weer weg. Ik heb altijd mijn heil gezocht in heel hard werken en kan dat nu niet meer. Ik ben mijn “veilige” plek kwijt en dat voelt heel naar. Ik kan niet goed met mijzelf zijn, want ik kan het gevoel niet aan. Merk ook dat ik nu afleiding zoek in van alles en nog wat. 

Op sommige momenten denk ik, ik stop met de therapie want ik ben niet te helpen en verdien dat ook niet. En ik wilde er al zijn. “Even” in therapie en weer door. Maar ik weet ook dat ik er nu echt aan moet werken, want anders komt het ook niet goed.

Ik ben benieuwd of iemand dit herkent.

heey allemaal naar een aantal gesprekken met slachtfofferhulp hebben ze mij aangeraden om hier mijn verhaal te doen.

ik ben Chalene een meisje van 14 jaar oud en ik ben toen ik 8 was misbruikt door de broer van mijn toenmalige beste vriendin hij heeft veel bij mij gedaan maar is gelukkig nooit met zijn geslachtsdeel in mij geweest omdat ik gelukkig op tijd ontsnapt ben en afstand ben gaan nemen maar de angst wat ik voor hem heb is er nog altijd vooral een schuld gevoel hebben jullie misschien tips voor mij zodat ik mij over dit nare gevoel heen kan zetten?

veel liefs Chalene

hei! 

Kom nu tot het besef dat het misbruik echt niet okei was en dat het echt is gebeurd. Nu het binnenkomt voelt het alsof de emoties zo heftig zijn dat ik ze echt niet meer kan dragen. Ik weet dat ik de daders niet laat winnen en ik blijf ook door blijf gaan, ik weet alleen niet meer hoe ik de heftigheid aan emoties en gevoelens mag dragen. Het voelt als een strijd die te zwaar is om aan te gaan. Zoveel fijne dingen in mijn leven en ik waardeer het, echter de draaglast weegt zo zwaar dat de fijne dingen weinig uitmaken. Heeft iemand dit ook zo ervaren? Fijn om mijn verhaal te mogen delen met zulke mooie en sterke mensen, tips zijn altijd fijn om te horen :)

In de problemen? 

ik vind het mooi om te zien dat jullie onder mijn verhaal reageren doet me goed, maar ik zit denk ik in de problemen mijn ex nou ja ex hoe je het wilt noemen heeft aangiften gedaan omdat ik het goed wil maken dat er nog een kans zou zijn ik mis toneel heel erg, en het raakt me dat hij er nog steeds op toneel zit dat hij niet zomaar geschorst  is   maar goed dat is niet mijn probleem natuurlijke ook al raakt het mij wel heb nu best wel een gevoel dat ik het niet waard ben ik had de laatste tijd best wel veel woede aanvallen en het leek even of ik bijna geen leven meer had maar gelukkig leef ik nog en daar ben ik dankbaar voor ik denk dat het nu pas  begint het herstelProces en dat gaat even moeilijk zijn want wanneer stop dit 

ik ben best wel bang dat het uit de hand gaat lopen want wilt hij nog verder gaan wil hij wraak of wat dan ook wilt hij mijn nog meer pijn doen dat die al heeft gedaan dat zijn echt mijn vragen of ik straks wat hoor van de politie geen idee maar dat is echt aan zien  

Hai allemaal. Ik ben in 1991, toen ik 5 was, seksueel misbruikt door een stagiair op mijn basisschool. Deze herinneringen heb ik een jaar geleden terug gekregen en sinds dien ben ik op zoek naar ‘hem’ maar ik zit nu op een punt dat ik moet accepteren dat ik er nooit achter zal komen. Hoe ga je daar mee om? Dat hij dit misschien nog steeds doet…

Online seksueel grensoverschrijdend gedrag of misbruik is een groeiend probleem. Ruim 5% van de Nederlanders van 16 jaar en ouder is in het afgelopen jaar hiervan slachtoffer geworden, volgens de Prevalentiemonitor Huiselijk Geweld en Seksueel Geweld van het CBS. Het ervaren van online seksueel grensoverschrijdend gedrag of misbruik kan een grote impact hebben op mensen. Het zoeken van hulp bij bijvoorbeeld familie en vrienden of hulporganisaties zoals Slachtofferhulp Nederland, kan helpen om het voorval te verwerken en de impact te verminderen. Toch zoeken veel mensen geen hulp. Dit kan verschillende redenen hebben, zoals schuldgevoelens, schaamte of omdat iemand andere drempels ervaart bij het zoeken naar hulp.

Onderzoek is nodig

Tot nu toe is het hulpzoekgedrag van mensen die online seksueel grensoverschrijdend gedrag of misbruik hebben meegemaakt nog onvoldoende onderzocht. Meer inzicht maakt het mogelijk de drempels om hulp te zoeken te verlagen en de hulpverlening aan slachtoffers te verbeteren. Daarom voert Promovenda Valérie Pijlman van het Nederlands Studiecentrum Criminaliteit en Rechtshandhaving (NSCR) onderzoek uit in samenwerking met Fonds Slachtofferhulp. Het doel van dit onderzoek is om inzicht te krijgen in het hulpzoekgedrag van mensen die online seksueel grensoverschrijdend gedrag of misbruik hebben meegemaakt. Zoeken zij wel of geen hulp? Bij wie? En wat kan hen tegenhouden of juist aanmoedigen om hulp te zoeken?

Help ons!

Voor dit onderzoek hebben wij jouw hulp nodig. Heb jij online seksueel grensoverschrijdend gedrag en/of misbruik meegemaakt en ben je tussen de 16 en 25 jaar oud? Dan willen we je uitnodigen om anoniem een online vragenlijst in te vullen over jouw ervaring of mee te werken aan een interview. Heb jij wel of geen hulp gezocht? En wat waren dingen die jou aanmoedigden of juist tegenhielden om hulp te zoeken?

• Vul de vragenlijst in via deze link: https://survey.databox.online/index.php/825773.
• Als je wil meewerken aan een interview, kun je via deze link je e-mailadres achterlaten: https://survey.databox.online/index.php/844542 Onderzoeker Valérie Pijlman neemt dan z.s.m. contact met je op. Het interview wordt afgenomen op een manier waarbij jij je het prettigst voelt (persoonlijk, telefonisch of online).

Belangrijk om te weten Voor zowel de vragenlijst als het interview is het belangrijk om te weten dat meedoen volledig anoniem en vrijwillig is. Je kunt op elk moment, zonder hiervoor een reden op te geven, stoppen met de vragenlijst en/of het interview. Jouw antwoorden op de vragenlijst of in het interview worden anoniem en onherleidbaar verwerkt. De uitkomsten worden alleen gebruikt voor wetenschappelijke artikelen.

Twijfel je over deelname? Of heb je vragen over het onderzoek? Neem dan contact op met onderzoeker Valérie Pijlman via VPijlman@nscr.nl.

Hallo allemaal,

ik ben nieuw hier en het leek me fijn om mijn verhaal te delen met mensen die een soort gelijke ervaring hier mee hebben. Ik voel mij vaak niet begrepen door andere mensen die dit niet hebben meegemaakt als ik mijn verhaal deel.

Ik heb op mijn 16e een man leren kennen via de kerk en muziek. We speelde samen tijdens een kerkdienst. Deze man was toen 46 jaar. Ik had weinig aansluiting met leeftijdsgenoten en hij gaf mij het gevoel dat ik er bij mocht horen. Ik ben met hem bevriend geraakt en we maakte heel vaak muziek samen. Onze band werd steeds hechter. Hij wist op gegeven moment alles van mij en ik ook relatief veel van hem, hij wilde er altijd voor mij zijn en gaf mij aandacht wat mij op dat moment heel gelukkig maakte.
Deze man heeft mij gedurende de tijd erg gemanipuleerd (wat ik niet door heb gehad). Hij stuurde seksueel getinte opmerkingen, vroeg om selfies en ging elke keer een stapje verder.

Het begon met een knuffel en sinds toen ging hij elke keer een stapje verder. Ik zei hem dat ik het niet wilde en niet durfde maar op mijn 17e en 18e levensjaar ben ik seksueel misbruikt, 4x verkracht, heeft hij machtsmisbruik uitgeoefend op mij en kon soms hardhandig zijn. Het gebeurde in de kerk, in zijn auto en bij hem thuis. (Hij heeft ook gewoon een vrouw). Ik moest altijd doen of er niks aan de hand was. 

Afgelopen februari, dit jaar, heb ik aangifte gedaan en is ook hij op verhoor geweest. Nu ligt mijn dossier bij het Openbaar Ministerie. Ik had wat bewijzen wat ik kon inleveren, foto’s van blauwe plekken en een chattgeschiedenis van meer dan 800 pagina’s wat ik kon inleveren bij de zedenpolitie. Inmiddels heb ik ook een advocaat maar het wachten op de uitslag van het OM duurt zo lang.

Is er iemand die weet hoe lang dit kan duren? Want dit wachten vind ik zo moeilijk. Ook heb ik last van gemis want ik had ook hele leuke momenten met hem, ik vind dit zo lastig. Heeft er ook iemand ervaring met gemis terwijl je diegene eigenlijk wil ‘haten’?

Hallo allemaal. 

Afgelopen dinsdag ben ik slachtoffer geworden van sextortion. Een gruwelijke ervaring!

De afgelopen dagen zijn een rollercoaster geweest van emoties. De blinde paniek op t moment dat t gebeurde! De angst in de uren erna. Het ongeloof. Het niet kunnen slapen. De goed bedoelde adviezen (maar te vroeg en niet wat ik nu nodig heb) van mensen die ik in vertrouwen heb genomen. De gemengde ervaringen bij t contact met de politie (aan de ene kant heel empathisch en begripvol op t moment zelf, aan de andere kant heel zakelijk en kil de dag erna). Etc etc.

Ik heb behoefte aan t delen van mijn ervaringen hier, maar ik voel me ook erg overweldigd. Ik merk dat ik heel erg behoefte heb aan regie, aan een gevoel van: ik bepaal. Het gebeuren was zo ingrijpend in mijn veilige gevoelssfeer dat ik t nu absoluut niet kan handelen als iemand op wat voor manier dan ook dichterbij komt of wil ingrijpen. De dagen zijn een afwisseling van terugkerende paniek, flashbacks aan t daadwerkelijke moment dat t gebeurde, angst dat er toch nog iets geplaatst wordt of dat t nog n vervolg krijgt en daarnaast gelukkig ook afleiding door werk en contact met dierbaren die ik in vertrouwen heb genomen. 

Ik weet op dit moment even niet wat en hoe ik nu verder moet en wil met deze situatie, maar ik wilde t hier wel delen. Dank voor de reeds gedeelde berichten hier! 🙏 Ze geven me steun en houvast.

Sterkte voor iedereen!!

Hoi,

Als meisje van 12 werd ik door 3 jongemannen staande gehouden terwijl ik op de fiets op weg was naar de winkels.
Er werd door 1 van hun gezegd dat we wel een leuke tijd zouden hebben.
Onder bedreiging van een mes werd ik betast (ook in mijn broek) en moest ik hun aanraken.
Nadat hun er klaar mee waren mocht ik weg.
Thuis heb ik het zeker een jaar verborgen gehouden door walgelijk vrolijk te doen, maar een huismus met een eetstoornis was geboren.
Na een jaar deelde ik het met mijn moeder en werd er alsnog aangifte gedaan bij de politie.
Ik heb veel therapiënn gehad.
Maar merk (ben nu 43) dat ik beschadigd ben.. angstig voor geweld en angstig voor het onbekende.
Ik noemde het altijd een aanranding totdat ik een aflevering van "Flikken Maastricht" waar de definitie van verkrachting werd uitgelegd... nu pas geleden besefte ik me pas dus dat ik op mijn 12e dus ben verkracht.
Dit doet veel met mij merk ik.. ookal is het toch al ruim 30 jaar geleden.. is dit gek? Het veranderd niks aan wat er gebeurd is.. alleen de naam is dus anders.
Op dit moment is borderline persoonlijkheidsstoornis, dystyme stoornis (chronische depressie), Binge eating disorder en het chronische vermoeidheids syndroom bij mij vast gesteld.. ik heb er dus een hoop aan overgehouden.