Zoon verloren bij vliegtuigongeluk
In zijn examenjaar vertelde onze jongste zoon dat hij na zijn examen een tussenlaag wilde nemen om samen met een klasgenoot en vriend te gaan backpacken. De keuze viel op Zuid Amerika; Nicaragua, Costa Rica en Peru. Op 4 december 2021 hebben we op Schiphol afscheid genomen. Na een enkele tegenslag zagen we de mooiste foto's langs komen en hoorden we prachtige verhalen. Wat genoten ze.
Tot we op 2 februari 2022 een berichtje op teletekst zagen dat er in Peru boven de Nazca lijnen een vliegtuigje was verongelukt met daarin 3 Nederlanders aan boord. Op datzelfde moment belde de moeder van zijn vriend dat er onder een post op instagram een reactie stond "What a sad news", het angstzweet brak ons uit. We zochten contact met BZ maar ook zij konden nog geen informatie geven over de identiteit van de slachtoffers. Midden in de de nacht belde de moeder weer dat beide jongens op de passagierslijst stonden. Op het moment dat ze die stuurde keek ik naar buiten en zag een politieauto de straat inrijden. De grond zakte onder mijn voeten weg en ik weet nog dat ik naar ze schreeuwde dat we al wisten dat onze zoon er niet meer was. In de 2 uur die volgden hebben ze mijn man geholpen onze oudste zoon te bereiken die een weekend met zijn vriendin weg was. Uiteindelijk is dat gelukt en zijn ze vertrokken, ons verdwaasd achterlatend bij de eerste familieleden die inmiddels bij ons waren. Wat volgde waren weken van wachten en onzekerheid. Pas na 5 weken waren de jongens officieel geïdentificeerd en na nog 3 weken zijn ze eindelijk terug gekomen naar Nederland. Op zijn 20e verjaardag hebben we onze zoon begraven. Nu na 2 jaar zij we nog altijd dankbaar voor de steun die we van slachtofferhulp, onze familie agenten en het luchtvaartpastoraat hebben ontvangen.
14 Reacties
Hoi Anja,
Ben diep onder de indruk van je verhaal.
Respect dat je het hier wil vertellen.
Een kind verliezen is het ergste wat je kan overkomen.
Mijn dochter verloor ik 39 jaar geleden. Tot op de dag van vandaag zit ze verankerd in mijn hart.
Wens jou, je partner en je kind(eren) veel sterkte en kracht toe.
Warme groet,
Ambrosius
Het gemis van je kind blijft altijd een rauwe wond. Soms komt er een dun vliesje overheen maar springt ook zo weer open.
Ook voor jou heel veel sterkte.
Haai Ambrosius,
Wat verschrikkelijk om dit te lezen. Hoe ga jij er na 39 jaar mee om? Zijn er momenten dat alles weer omhoog komt? Klopt het wat ze zeggen? Dat het verdriet niet minder wordt, maar de wereld om het verdriet wel groter?
Liefs Shyla
Hoi Shyla,
Er zijn genoeg momenten dat het weer omhoog komt. De ene keer heftiger dan een andere keer.
De feestdagen, verjaardagen, vakanties. Het verdriet wordt nooit minder. Het slijt ook niet. Toen mijn oom overleed was dat verdrietig maar het krijgt een plek en het slijt.
Alles voelt anders. Er zijn mensen in mijn omgeving die vinden dat het weliswaar erg is maar dat ik toch wel in het verleden blijf hangen. Het zijn altijd diegene die (gelukkig!) de ervaring niet hebben en daarbij het gevoel ook niet kennen.
Ik heb werk gedaan waar ik het nodige heb meegemaakt waar dik 90% van de mensen nooit mee te maken krijgt. Ook daarvoor geldt: Zij herkennen dat gevoel niet.
Waarschijnlijk het zwaarste van het verlies van mijn kind is denk ik het gebrek aan gevoel en empathie van de medemens. Ik moet ermee omgaan, het is mijn verdriet en ik en ik alleen bepaal hoelang ik er verdriet van mog hebben toch?
Hoe bijzonder (wellicht verkeerde woordkeuze) is het dan om mensen te ontmoeten die wel weten wat je doormaakt. Die wel weten wat je voelt. Hoe, zelfs na jaren, je nog verscheurd kan zijn van binnen.
Met het verlies is echt een deel van mij gestorven. Het kliknt heel cliche maar het is nu eenmaal zo.
Hoe ik er na 39 jaar mee omga? Met liefde en verdriet. Er zijn heel veel goede dagen. Ik kan intens genieten van stukjes natuur in de wetenschap dat zij dat geweldig vond. Er zijn momenten van verdriet omdat er zoveel zaken zijn die ik haar had willen vertellen, willen leren.
Eens per jaar, valentijnsdag, is haar dag. Die dag steek ik speciaal voor haar een kaars aan en gedenk ik haar. Door mijzelf en haar zo een dag te geven helpt het mij om verder te gaan.
Warme groet,
Ambrosius
Haai Ambrosius,
Ik herken zoveel in jouw verhaal! Vooral dat mensen het niet begrijpen. Van, je moet het een plekje geven. Dit geef je geen plek. Je leert ermee leven, maar je draagt het de rest van je leven met je mee. En natuurlijk ben je blij voor andere dat zij niet hetzelfde hebben meegemaakt, maar dat maakt het begrijpen van de situatie en het verdriet niet makkelijk.
En dat er een deel van jou is mee gestorven, ook dat herken ik zo erg. Je bent niet meer dezelfde persoon. Sterker nog, een heel ander persoon.
Mis jij soms ook de persoon die je was toen je dochter nog leefde?
Liefs Shyla
Hoi Shyla,
Of ik de persoon mis die ik was toen zij nog leefde? Mooie vraag :-)
Destijds was ik sterk en kon de hele wereld aan. Onbevangen, intens gelukkig.
Ik was "heel".
Wat ik mis is een stuk onbevangenheid. Na haar overlijden zag ik hoe fragiel het leven is. Als er iets goeds uit is gekomen is het dat ik langzamer ben gaan leven. Stil sta bij de kleine dingen van het leven. Ben ik onderweg en kom ik te laat door een file? Jammer dan. Dan ben ik maar te laat.
Wat ik ook mis is het "heel" zijn. Dat wordt het nooit meer. Een deel is afgebroken.
Maar of ik die persoon mis? Ja. Want als die persoon terug is betekend dat dat mijn dochter er ook is.
Klinkt dat een beetje logisch? Ik weet niet hoe ik het anders moet verwoorden.
Liefs,
Ambrosius
Haai Ambrosius,
Ja het klinkt heel logisch! En weer herken ik heel veel. Dingen waar ik mij eerst druk om kon maken doen er niet meer toe. En inderdaad het stukje onbevangenheid. Genieten van kleinere dingen in het leven. Maar misschien ook een stukje dankbaarheid soms? Al klinkt dat misschien ook raar als je zoiets heftigs hebt meegemaakt. Ik ben dan niet mijn kind verloren, maar wel mijn man. Ik was 27 toen ik weduwe werd. Mijn zoontje is nu 3 en ik ben juist meer dankbaar dat ik hem heb. Dat ik nog wel dingen met hem kan doen. Al doet het ook pijn dat mijn man dat niet meer kan. Ik probeer voor 200% te genieten. Voor mijn man en voor mij. Al heeft het woord genieten ook weer een andere betekenis gekregen.
Alles is anders nu he? Alles is dubbel. Alles heeft een andere lading, een andere betekenis.
Het zijn die verhalen die je wel eens leest, maar dan overkomt het jou. Dat is bijna niet uit te leggen… en toch begrijp ik elk woord van wat je zegt.
Liefs Shyla
Hoi Shyla,
Het woord dankbaarheid klinkt voor buitenstaanders raar. Echter in mijn oren zo herkenbaar.
Haar overlijden heeft ervoor gezorgd dat ik rustiger ben gaan leven. Niet of minder druk maken om bepaalde zaken. Dat is wel een stuk waar ik haar dankbaar voor ben. Het maakt het voor mij ook dragelijker de wetenschap dat zij met haar overlijden iets moois heeft achtergelaten.
Veel is inderdaad dubbel. De betekenissen zijn anders, de lading is anders.
Zeker ook naar bijvoorbeeld vrienden en familie.
Een dierbare verliezen waar je niet te beschrijven veel van houd is niet uit te leggen. Zodra een lotgenoot praat dan lijkt het welhaast alsof er een vreemde taal gesproken wordt die alleen ik op dat moment niet alleen kan horen en verstaan maar tegelijkrtijd ook kan voelen tot in het diepst van mijn lichaam.
En dat is echt niet uit te leggen aan mensen die het niet meegemaakt hebben.
Liefs,
Ambrosius
Haai Ambrosius,
En weer snap ik je helemaal. Een overlijden heeft meerdere kanten. Aan de ene kant het intense gemis, pijn en verdriet. Aan de andere kant de andere gevoelens en de kijk op het leven.
Ik probeer mij vaak vast te houden aan dat het zoveel pijn doet omdat de liefde zo groot was. En eigenlijk tot op de dag van vandaag nog steeds zo groot is!
Je doet het goed! Ook door erover te praten met lotgenoten. Je gevoel mag er zijn!
Heel veel liefs,
Shyla
Hoi Shyla,
"De pijn is zo groot omdat de liefde zo groot is"
Mooi gezegd Shyla. Dan spreek ik bij dezen de hoop uit dat ik dan nog maar lang de pijn mag ervaren zodat ik weet dat de liefde niet minder wordt.
Pijn en liefde ligt net zo dicht bij elkaar als genialiteit en gekte.
Ons gevoel mag er zeker zijn en praten helpt echt!
Lieve groetjes,
Ambrosius
Haai Ambrosius,
Zo is het maar net! En praten helpt zeker.
Heel veel liefs!
Jouw verhaal raakt mij nog steeds Anja! Ook al heb ik je al meerdere malen gesproken en online gezien.
Ik vind je dapper!
Heel veel liefs van mij
Lieve Shyla,
Als er een dapper is dan ben jij het wel.
Ik heb bewondering voor jou hoe je nadenkt over de toekomst van je zoontje.
We spreken elkaar hopelijk weer snel.
Wat onwijs lief!
Ik hoop ook dat we elkaar snel weer spreken!