Zeven jaar geleden.

Hebben jullie dat ook dat de dag van je ongeluk in je geheugen gegrift staat?

Ik dus wel.

Niet dat ik er last van heb, maar ik denk er vandaag wel regelmatig aan merk ik.  Ik werkte toen nog als vrijwilliger op kantoor bij Slachtofferhulp en had die dag een kantoor-dag gehad. Had een paar fijne cliëntgesprekken gehad, en mijn administratie weg gewerkt. 

Het was ook de eerste dag van het jaar dat ik mijn zomerjas droeg, tot die tijd was het er te koud voor geweest.

Grappig eigenlijk hé dat je dat soort kleine dingen bij blijven.

Ik herinner me ook nog de gezichten boven me, toen ik op straat lag. De mensen die me helpen wilde, en dat ik eigenlijk helemaal geen hulp wilde, ik wilde verdwijnen en niet het onderwerp van aandacht zijn.

Daar sta ik vandaag even bij stil.

Want wat heeft dat ongeval ook aangezet gegeven tot verandering in mij. 

Fysiek gezien sta ik veel wankeler op mijn benen, maar emotioneel en geestelijk ben ik veel sterker geworden dan zeven jaar terug. Ik ben nog steeds dankbaar dat ik via mijn fysiotherapeut mee mocht doen met een pilot van een nieuw revalidatietraject wat zij wilde aanbieden. Daar zat gesprekstherapie bij met een coach. Met haar ben ik ook nog een poosje door gegaan na het traject. 

Dankzij hard werken en gesprekken met haar ben ik gekomen waar ik nu ben. 

Het fysiek wankel zijn knal ik soms keihard tegen aan, maar dat mag, want dat doorvoel ik dan ga weer verder.

Accepteer wat je niet kunt veranderen en werk aan wat je wel kunt veranderen............ echt wel mijn nieuwe motto.

Ook vandaag, 7 jaar na mijn ongeval.