Van fiets gereden door automobilist
Een jaar geleden op klaarlichte dag met goed zicht over het hoofd gezien door een tegemoet komende auto. De bestuurder ervan zag een parkeerplaats ofzo, sloeg linksaf zonder te kijken of mij te zien. Resultaat: met 30km/u in de zijkant van de auto, geen idee hoe ik er terecht ben gekomen. Zo fiets je, zo lig je te piepen onder een auto.
Wat gebeurt er tijdens de laatste seconde, tijdens de aanrijding? Doe je je ogen dicht, sluiten je hersenen dit af, wordt het niet opgeslagen als herinnering of is dit gewoon een dikke indicatie van buiten bewustzijn raken? Ambulancepersoneel vraagt na aanrijding: was u buiten bewustzijn? Geen idee mensen, ik ben nu bij maar fietste en toen lag ik onder een auto.
Op een plank gesnoerd naar de SEH voor onderzoek. Een paar maanden later aan schade in schouder geopereerd en een jaar later ben ik nog steeds aan het revalideren. Ik ben ZZPer en ben nu in gevecht met de verzekeraar om voorschotten te ontvangen, meestal loopt dan proces drie maanden achter in plaats van voor. Terwijl ik een contract heb waar ik maar een klein aantal uren kan werken, hoe moeilijk kan het zijn?
Cognitief ben ik een goudvis, energetisch een dor blaadje dat nog net aan de boom hangt. Emotioneel is een deel van me nog zo vreselijk boos maar ik kan er niets mee. Financieel loop ik sterk achter op verwachtingen voor 2022/2023. Er is geen contact vanuit de bestuurder van de auto, ze had geen interesse kennelijk. Mevrouw voelt het in elk geval niet hoe het is om je door het leven te slepen, elke dag pijn, slecht slapen, confrontatie met beperkingen op werkelijk alle vlakken.
Aan de Gedragscode Behandeling Letselschade heb ik vooralsnog weinig, de verzekeraar houdt zich er gewoon niet aan. Wat doe je dan behalve lijdzaam toezien en blij zijn als je een doekje voor het bloeden krijgt? Alle goedbedoelde onderzoeken van partijen als verbond van verzekeraars, het onderschrijven van initiatieven door verzekeraars... betekent werkelijk niets. Er wordt gewoon dik getraineerd ten koste van mij terwijl ik volgens mij hier lijdend voorwerp ben. Wat doe ik hiermee, man en paard noemen (verzekeraar en moedermaatschappij?)
Ik kan dit zo opsommen maar ik wil het zelf eigenlijk niet eens teruglezen.
7 Reacties *
Zo, inmiddels is mijn ongeval anderhalf jaar oud. Fysiek, mentaal en energetisch ben ik nog steeds maar een heel klein beetje mens. Mijn herstel valt nogal tegen, gaat langzaam en moeizaam. Anderhalf jaar lang bij alles dat je doet geconfronteerd worden met pijn, tekortkomingen in bewegingsvrijheid, kracht en uithoudingsvermogen... is gewoon heftig.
Intussen begint de aansprakelijke verzekeraar serieus te sputteren, die vindt het eigenlijk wel genoeg zo. Maak je geen illusies over de letselschaderaad en hun fraaie richtlijn. Iedereen heeft de richtlijn onderschreven, geen enkele partij houdt zich er aan, je advocaat kan het niet afdwingen en de gang naar de rechter is ook geen garantie op succes. Dag papieren tijgers!
Concentreer je op je eigen herstel, "live and let die" tijdens je herstel. Zorg dat je goed kan herstellen, kweek wat vlees op je botten en hoop dat je voldoende herstelt om je weer gezond te kunnen voelen. Dat is al een groot goed.
PS. Klachten over letselschadetrajecten wel melden via https://deletselschaderaad.nl/slachtoffers/contact/