Ongeluk op zebrapad
Hi lotgenoten,
Pfff. Ik zou niet weten waar ik moet beginnen?
Drie weken geleden ben ik slachtoffer geworden van een verkeersongeluk op het zebrapad. Ik was bijna op de stoep, toen een werkbus mij van de weg schepten. Harde klap weet ik nog vaag. Ik schreeuwde het uit van de pijn, terwijl ik naar mijn billen greep. Geen idee wat er zojuist was gebeurd.
Persoon in kwestie is netjes gestopt en heeft mij ter plekke geholpen. Zelf heb ik daar niks van meegekregen. Ik ben direct afgevoerd naar het ziekenhuis en kreeg direct morfine toegediend via een infuus. Ondertussen was mijn moeder al gebeld. Toch handig zo’n medisch ID in je telefoon. Ik riep altijd naïef; “ga ik toch niet nodig hebben”. Uiteraard durf ik dat niet meer te zeggen.
Eenmaal in het ziekenhuis na al de onderzoeken scans etc. kwam de chirurg mij vertellen dat mijn staartbeen is gebroken. “Houd rekening met maanden herstel + revalidatie.” De moed zakte letterlijk in mijn schoenen en hield het niet droog. Opeens stond mijn leven even stil.
Nu drie weken veder en het mentale gedeelte word met de dag erger. Het fysieke is vervelend. Ik kan niet zitten of lopen zoals voorheen, maar het mentale breekt mij helemaal op. Ik ben normaal gesproken een zelfstandige dame die zelf de boel wel regelt en andere meestal helpt. En nu kan ik gewoon niks? Ik voel mij zo schuldig en het maakt mij boos. Voorheen had ik al last van paniekaanvallen, maar nu dagelijks en soms meerdere keren op een dag.
Ik weet dat ik hulp nodig heb. Maar hoe of van wat of wie? Ondanks ik enorm veel lieve vrienden en familie om mij heen heb, voel ik mij toch alleen? Is dat erg? Ben ik ondankbaar?
Ik weet het allemaal niet. Heel lang nagedacht of ik het wel moest delen. Denk het wel. Kan dit helaas niet alleen.
Het fysieke herstel heeft nog een lange weg te gaan. Het proces met advocaten, verzekeringen etc gaat ook nog wel even duren. Dat is op zich oké. Maar mijn mentale herstel heeft zsm hulp nodig.
Hoe hebben jullie dit aangepakt?
Groetjes van mij
3 Reacties
Zelfs ik begon er te laat mee. Ik raad je sterk aan dit zo snel mogelijk te accepteren en het een plek te geven, want zelfs na zeventien jaar heb je nog steeds pijn, zowel mentaal als fysiek.
Ik hoop dat mijn schrik niet te lang heeft geduurd. en veel geluk voor jou!
Ik had direct nadat ik thuis kwam uit het ziekenhuis goed contact met mijn huisarts, die kwam geregeld bij mij thuis en nam de tijd, ook om over dit alles te praten. Naderhand, toen ik de straat weer op kon, ben ik naar de praktijkondersteuner gegaan, een psycholoog. Dat was een goede zet voor mij. Ik kan je dit dan ook zeker aanraden. Het is ontzettend eenzaam, want bijna niemand begrijp dit. Dat maakt het zo'n eenzaam traject, ook al staan je vrienden en familie klaar voor je. Dat heeft een schuldgevoel omdat je ze niet wilt belasten. Doe dat wel, daar zijn ze echt voor en willen ze graag voor je doen. Het is afschuwelijk wat je is overkomen en die aanrijding verandert heel veel voor de komende tijd. Dat kan moeilijk zijn om te accepteren.
Naast een psycholoog kan ik je ook EMDR therapie aanraden, wellicht tijdens je revalidatie. En weet dat al je gevoelens erbij horen, hoe rot ze ook zijn. Sterkte!
Wat vreselijk om te horen! Ik hoop op een spoedig herstel voor je!
Ik.heb in een exact dezelfde situatie gezeten als jou. Ik raad je aan nu zoveel mogelijk van je af te praten nu het nog vers in je geheugen zit. Emdr therapie is misschien wel een uitkomst voor je!
Ik ben er zelf te laat mee ben begonnen. (17 jaar later nog steeds met pijn...mentaal en lichamelijk)
Dus Raad je echt aan om hier zo snel mogelijk vrede mee te krijgen en het een plekje te geven.
Hoop dat ik je niet teveel heb afgeschrokken. en wens je het allerbeste toe!
Tip voor je advocaat.. laat je nooit helemaal afkopen in je schade herstel... Zorg dat je altijd terug kan aankloppen bij de tegenpartij in de toekomst. Je weet immers nooit wat je lichaam gaat doen op latere leeftijd. Een zo laag je altijd op hij terug vallen.
Met vriendelijke groet
Rooie