Mijn Verhaal: Vijf Jaar Strijd om Gerechtigheid

Het is nu bijna vijf jaar geleden dat mijn leven volledig veranderde door een ongeval. Ondanks mijn aanhoudende klachten beweert de verzekeraar dat ik nauwelijks beperkingen heb, simpelweg omdat ik geen zichtbare verwondingen zoals gebroken armen of benen heb. Maar mijn leven is niet meer zoals het was. Ik kan niet meer werken, terwijl ik voorheen als zzp’er in de zorg actief was. De stress over de toekomst weegt zwaar, en ik weet vaak niet eens waar ik nu terechtkan.

In deze vijf jaar heb ik al drie belangenbehartigers gehad, en telkens kreeg ik te horen dat Allianz veel sterker staat en dat niet-zichtbare klachten moeilijk te bewijzen zijn. Steeds werd mij geadviseerd om het extreem lage schikkingsvoorstel te accepteren, omdat ik anders misschien helemaal niets zou krijgen. En alsof dat nog niet genoeg was, willen andere belangenbehartigers mijn zaak niet overnemen omdat deze al te lang loopt. Ik voel me in een hoek gedrukt, alsof ik geen eerlijke kans krijg. Alsof de enige optie is om me neer te leggen bij een vergoeding die totaal niet in verhouding staat tot wat ik ben kwijtgeraakt.

Wat me het meest raakt, is hoe de mensen die ons zouden moeten helpen, vaak vooral aan hun eigen belangen lijken te denken. Ik ben geen dossier of een nummer, ik ben een mens wiens leven is veranderd. En nu dreigen ze me zelfs met een rechtszaak, waarin ze beweren dat ik geen kans maak.

Waarom is alles zo oneerlijk? Waarom moeten wij, als slachtoffers, vechten voor iets wat eigenlijk vanzelfsprekend zou moeten zijn?

Ik blijf hopen dat er ooit gerechtigheid komt. Tot die dag blijf ik strijden, niet alleen voor mezelf, maar voor iedereen die in een soortgelijke situatie zit. Niemand zou er alleen voor moeten staan.