Last na aanrijding op de fiets

Vlak bij ons huis ligt een rotonde waarvan iedereen weet dat dit een gevaarlijk punt is. Ondanks dat je als fietser ook tegen het verkeer in mag rijden, heb ik mijn zoon altijd aangeleerd de "logische" kant van de rotonde te pakken. Op die manier word je als fietser minder snel over het hoofd gezien, dacht ik. Tot een dag in september. Ik had mijn zoon net op de fiets weggebracht naar school en was op de terugweg naar huis toen ik bij het oversteken van de rotonde (aan de logische kant) ineens een klein wit autootje zag opduiken. Ik dacht nog: "die kan niet meer stoppen". Van de klap en wat erna gebeurde heb ik geen herinneringen. Ik ben in de ambulance naar het ziekenhuis gebracht en kreeg daar te horen dat ik moest blijven. Een hersenschudding, diverse hechtingen nodig in mijn gezicht, een gebroken linkerhand (een slechte breuk) en door de klap is mijn sleutelbeen losgeschoten van mijn borstbeen en erachter terecht gekomen. Iets dat gevaarlijk is vanwege de bloedvaten en de organen erachter. Afijn, ik kreeg twee operaties binnen 24 uur. 

Mijn vriend was gelukkig, dankzij een geweldige getuige, snel ter plaatse. In eerste instantie was ook het contact met de veroorzaakster goed. Ook zij was enorm geschrokken en informeerde regelmatig bij mijn vriend voor mijn herstel. 

Misschien is dat ook wel wat mij zo verbaast: nadat mijn vriend haar informeerde dat ik uit het ziekenhuis werd ontslagen, was er een complete radiostilte. Kijk, ze hoeft echt niet langs te komen met een bos bloemen, maar gewoon niet eens een berichtje? Dat vond en vind ik nog steeds heel zwaar. 

Met de getuige hebben we later nog wel een goed gesprek gehad. Zij kon de eerste 5 minuten na het ongeluk vertellen en zo de ontbrekende puzzelstukjes geven. Mijn herinnering aan het ongeval is nog steeds weg, dus dat was fijn. 

Van de veroorzaakster heb ik nooit meer wat gehoord. Ja, alles is uiteindelijk geregeld via de verzekering, al duurde het bijna 9 weken voordat haar verzekeraar de aansprakelijkheid erkende. Ook iets dat me niet in de koude kleren is gaan zitten, al was er geen enkele twijfel mogelijk wat de schuldvraag betreft. 

Fysiek gaat het nu goed met me. De handtherapie slaat goed aan en de pijn in mijn schouder/sleutelbeen is draaglijk. Maar de laatste tijd merk ik dat ik mentaal problemen begin te krijgen. 

Zo moet ik er bijvoorbeeld niet aan denken weer op de fiets te stappen. Ik kan niet eens naar dat ding kijken zonder er een naar gevoel bij te krijgen. Ik loop nu naar mijn werk: een wandeling van 30 minuten. Op zich is dat geen probleem, ik loop graag, maar ik merk dat ik de laatste tijd, zeker nu het zo vroeg donker is, schrikachtig op mijn omgeving reageer. Ik ben super alert. Ik durf niet eens mijn oordopjes meer in te doen, terwijl ik dat juist na een dag werken zo heerlijk vind. Ik ben dan bij thuiskomst ook kapot. 

Daarnaast is mijn zelfvertrouwen altijd al niet al te best geweest en het diagonale litteken van 8 cm over mijn borst maakt dit er niet beter op. Ik neem het de mevrouw die me heeft aangereden nog altijd niet kwalijk, maar ik ben wel boos op de situatie. Kom ik hier ooit nog helemaal overheen? Zal ik ooit nog vol van vertrouwen van een fietstochtje kunnen genieten en zal ik het litteken ooit helemaal accepteren? 

Heeft iemand misschien tips voor me? 

Alvast bedankt.