lange weg
Na het ongeluk in september 2022 heb ik nu voor mij gevoel al een lange weg afgelegd. ben 1 maand geleden naar de plek gegaan waar het is gebeurd, collega is meegegaan ze wilde niet dat ik alleen ging, heel fijn. bij de plek kwamen er stukjes boven die ik niet wist. op kantoor vroeg een collega gaat het toen kwamen er tranen, deze emotie gauw weggestopt.
helaas ben ik er nu achter dat ik totaal geen kracht meer heb in mij linkerbeen dit is een gevolg van het ongeluk.
het geluid 24/7 in mij hoofd is nog steeds aanwezig, hier zal ik mee moeten leven voor de rest van mijn leven. van de automobilist tot op heden niks van gehoord. heb wel eens gedacht zal ik hem een kaart sturen als er en nieuw jaar aanbreekt wens je alle goeds voor het komende jaar, dit is voor mij heel moeilijk mij leven is niet meer zoals het vroeger was. na al die jaren nog steeds bij de fysio, niet meer kunnen leven zoals ik altijd heb gedaan.
heb emdr gevolgd vanwege de angst, dit was niet gemakkelijk om me aan over te geven, angst is minder maar komt nog wel af en toe boven.
wil ook niet mij familie lastigvallen met mij aangedane leed, hou het voor me, dit maakt dat je eenzaam hier in bent.
dit is mij tweede bericht over het ongeluk hier op dit platform.
20-9-2922 een dag om nooit te vergeten. toen is mij leven totaal veranderd.
2 Reacties
Wat goed dat je toch weer geschreven hebt.
En het is heel herkenbaar, dat je na een aantal jaren je familie hier niet meer mee lastig wilt vallen, maar misschien zien ze wel dat je last hebt en kunnen hun er, omdat jij je mond houdt ook alleen maar machteloos toezien hoe jij het moeilijk heb.
Probeer dat eens na te vragen, op een moment dat jij je sterk voelt. Een therapeut heeft eens tegen mij gezegd: delen is helen. En misschien heelt het niet in jouw geval, maar het kan wel helpen tegen het eenzame gevoel.
Wat goed van je dat je je open gesteld heb door een collega mee te nemen naar de plek van het ongeval.
En ja, jij hebt net als veel van ons blijvend letsel en daar moeten we leven. Ook na 7 jaar knal ik af en toe nog keihard tegen mijn beperkingen op, dat is wat het is, zeg ik altijd. En vervolgens probeer ik weer naar wat ik wel kan te kijken. Dat helpt mij vaak wel.
Blijf maar schrijven, als het je helpt.
Lieve groet, Nel
Wat goed van je om naar de plek van het ongeval terug te gaan. Het kan je helpen om een puzzelstukje te kunnen leggen. Blijvend letsel en hiermee om leren gaan vergt heel erg veel van een mens. Met meer angst en beperkingen leren leven kost veel tijd. Je hebt helaas geen keuze en ik hoop dat je het beste uit je nieuwe leven kunt halen en dat er ondanks wat jou is overkomen, veel lichtpuntjes in je leven gaan komen.
Lieve groet, Gelma