Je bent nog zo voorzichtig en dan gebeurd het.
Hoe je vakantiegevoel ineens kan soms slaan. Ik was met mijn gezin en een vriend van ons lekker een dagje naar duitsland geweest om te winkelen en boodschappen te doen. De terugreis naar Nederland verliep anders dan dat wij gehoopt hadden. Op de snelweg 59 ontstond er een file, dus begon ik af te remmen om tot stilstand te komen, helaas zat mijn achterganger niet goed op te letten en klapte achter op ons. Mijn vrouw die achterin zat belde gelijk de hulpdiensten maar als je de taal niet machtig bent is dat best lastig. Mijn vrouw en die vriend klaagde over pijn in hun nek. Mijn dochtertje van 2 mankeerde gelukkig helemaal niets, was alleen erg overstuur en ik mankeerde gelukkig ook niets op dat moment. Tijdens de afhandeling moest mijn vrouw mee met de ambulance naar een duits ziekenhuis voor verdere onderzoek voor haar nekklachten, daar stond ik dan met een kleine meid die helemaal overstuur was en een vriend die helemaal van de kaart was door ongeval. Na de afhandeling door de duitse politie en we weggesleept waren mocht mijn vrouw gelukkig naar huis en konden we met zijn allen met vervangend vervoer weer verder naar nederland. Dan hoor je om je heen jullie zijn er goed vanaf gekomen. Dat zeker waar. Maar ik merk aan mijzelf dat ik door de aanrijding in me gedrag anders ben, sneller geprikkeld en in auto ben je toch nog voorzichtiger dan dat je al bent, angst dat het weer gaat gebeuren en zeker met mensen die met hoge snelheid op je afkomen en laatste moment wegschieten.
11 Reacties
Jeetje wat heftig! Zoiets doet echt wat met je. Het is dan ook zeker niet raar dat je je zo voelt. Dat je nu meer geprikkeld bent en voorzichtiger doet. Kan je er met je vrouw over praten? Of met vrienden en familie?
Heel veel liefs!
De aanrijding heeft me echt van binnengeraakt. Voelde me die avond gewoon even machteloos na wat er gebeurd was. Gelukkig praten mijn vrouw en ik nog met regelmaat over de aanrijding, naaste mensen in onze kring steunen ons, dat geeft een prettig gevoel. En dat ik hier mijn verhaal kan delen is ook fijn.
Wat fijn om dit te lezen! Ook al dat je hier op de community je verhaal kan delen. Dat lees ik graag!
Heel veel liefs!
Dank je wel, ik kreeg ook het advies om het van mijn af te schrijven, het kon ook een beetje opluchting bieden 🙂 en gelukkig geeft het ook beetje rust.
Ik wil via deze weg ook even mijn steun naar jou toe geven, jij hebt het ook niet erg gemakkelijk gehad en vind het super knap dat jij ook alles gedeeld hebt.
Heel veel liefs
Wat zal jij je machteloos hebben gevoeld zeg, daar langs die Duitse snelweg, met jullie dochter die zo overstuur is en een vrouw die naar een vreemd ziekenhuis werd afgevoerd.
En die angst dat als mensen met hoge snelheid op je afkomen, dat je bang bent dat het weer gaat gebeuren is zo herkenbaar.
Dat had ik ook na het ongeval en nu, na 6 jaar heb ik het nog soms dat als ik het zie ik me schrap zet voor de klap (die gelukkig niet komt)
Maar ik volgens mij ga jij wel weer gewoon de weg op, en dat vind ik echt heel goed, je laat je niet tegenhouden door je angst, maar gaat er doorheen. Daar is moed voor nodig.
Als ik eerlijk ben, heb ik een hele periode (op lopen na ) deelname aan het verkeer gemeden.
Wat jij dus omschrijft is helemaal niet zo gek. Gun het de tijd, het is een het verwerken van een hele nare gebeurtenis.
Liefs, Nel
Het voelde inderdaad even machteloos. En zeker dat kleine meid helemaal over haar toeren was omdat mama werd afgevoerd met de ambulance. En ik moest ook nog bemiddelen tussen de duitse politie en een vriend die bij ons was want die hadden onderling ook een confrontatie, en me energielevel was al hoog, maar moest me rustig houden voor me kleine meid die had mijn troost en liefde nodig.
Het blijft altijd schrikken als er iemand als een dwaas op je afkomt en dan op laatste moment van je afgaat.
Ben je nu inmiddels weer wel on the road met de auto of vermijd je die nog steeds? Ik heb de dag daarna even met mijn oude rijschool gebeld en tips gevraagd, ben die zelfde middag ook weer de auto ingestapt en gaan rijden, probeer de angst de baas te blijven, maar sommige momenten schiet de hartslag nog ff omhoog. Ga na de vakantie ook even weer een ronde maken met een bus ( ben ook buschauffeur) om daar ook weer even vetrouwd mee te worden zonder schrik. Maar het heeft inderdaad tijd nodig, probeer er wel ook over te praten met mensen. En vandaag dan voor het eerst hier mijn verhaal gedeeld :)
Ik ben van de fiets gereden en fietsen kan ik niet meer door mijn letsel. Ik heb geen balans meer in mijn dominante been en val dus gewoon om als ik stoppen moet (het lukt ook niet, zonder me stevig vast te houden om bv mijn schoenen aan te doen, dat soort dingen moet ik echt zittend doen). Misschien, als ik héél erg mijn best zou gaan doen, zou het op rustige stukjes nog wel kunnen, maar ik merk dat ik daar niet zo veel fut meer voor heb.
En waar ik woon in een grote stad in de randstad zijn haast geen rustige plekjes meer te vinden, helaas.
Sterkte 💪💪