Overslaan en naar de inhoud gaan
Terug naar Voor verkeersslachtoffers

Herstel gaat vaak met kleine stapjes

Na een verkeersongeluk kan het soms voelen alsof je stilstaat. Toch zijn het vaak de kleine overwinningen die het verschil maken: voor het eerst weer een stukje fietsen, een gesprek aangaan waar je tegenop zag, of gewoon een dag hebben waarop het wat lichter voelde.

Ik ben benieuwd:

> Welke kleine stap vooruit heb jij de laatste tijd gezet waar je trots op bent?

> En hoe voelde dat voor jou?

Geen stap is te klein – juist die kleine stapjes laten zien hoeveel kracht er in ons zit!

Liefs, Lindsay
 

Bezig met laden...

3 Reacties

17 september 2025
Hoi Lindsay

In de afgelopen weken heb ik een trauma behandeling ondergaan bij Psytrec. Deze was heel zwaar. Maar ik merk dat ik nu minder snel in de angst schiet als ik ineens hulpdiensten in vol ornaat tegenkom.

Dus kleine succesjes

XOX Chantalle
01 september 2025
De eerste keer fietsen zodra dat kon... heerlijk tot ik in die rit door een LIJKWAGEN over het hoofd werd gezien en bijna van m'n fiets werd gereden. Je weet wel, een auto die je net inhaalt op de weg naast het fietspad en je toch niet ziet.

Ik fiets inmiddels vaker maar een stuk voorzichtiger en alleen hard op een vrijliggend fietspad met goed zicht en genoeg tijd om te reageren op idiotie die mensen kennelijk over me heen wensen te storten. In een vorig leven heb ik echt wat fout gedaan geloof ik. Iets rustiger fietsen helpt m'n fysieke herstel niet maar mentaal is het toch heel erg goed om even uit te waaien.

Het leven is simpel, je kan niet leven in het verleden, ook niet in de toekomst. Hier en nu, samen zijn met de mensen die van je houden en je niet overhoop willen rijden. Dat en een goed glas wijn.
01 september 2025
Hai Lindsay,

Inderdaad, het zijn bijna altijd kleine stapjes die je vooruit maakt na een ongeval.

En soms wordt je daar dan nog in afgeremd ook voor je eigen best wil.

Toen ik na maanden in een rolstoel mocht gaan revalideren, ging het me allemaal veel te langzaam, zodat ik dus regelmatig te veel deed, wat mijn herstel belemmerde.
Er werd toen een ergotherapeute ingezet. Zij ging mijn in mijn bezigheden beperken, via de activiteitenbeweger, een puntensysteem waarbinnen je per dag maar een x aantal punten mocht gebruiken.
Nou, snapt het wel, dat was naar mijn zin veel te weinig, voor mijn gevoel bleef ik toen helemaal stil staan.
Tot mijn traumatoloog zei dat hij nog nooit iemand met mijn letsel, zo snel vooruit had zien gaan.

Tja, soms is rust belangrijker bij revalideren dan al het oefenen.

Liefs, Nel