Gevolgen van een ongeluk voor mij.

De gevolgen die  jarenlang mee gaan .................. helaas!

Mijn hele leven ben ik al wat angstig voor glad weer en uitglijden. 

En na mijn ongeluk is dat heel veel erger geworden, die angst.

Is ook wel begrijpelijk, want door mijn ongeluk heb ik in mijn linkerbeen geen balans meer. Als ik gewoon loop compenseert mijn rechterbeen dat gemis aan balans, maar ik ben eigenlijk altijd een beetje wankel.

De afgelopen tijd ben ik er weer mee geconfronteerd. Alleen het bericht dat het 's nachts onder nul zal zijn of gaat sneeuwen geeft al stress als ik die dag de deur uit moet. En als ik opsta en ik zie dat de autoruiten gekrabd moeten worden/ dat het wat nevelig is/ dat het bruggentje bij mij wit uitgeslagen is, dan slaat mijn hoofd op hol. Zal ik afzeggen? Ja - nee, ja - nee ............. Dodelijk vermoeiend.

Maar ik wil de angst niet laten winnen, dus ga ik toch.

Het is een jaarlijks terugkerend proces, waarmee ik weer flink geconfronteerd word met die aanrijding en wat het mij na gelaten heeft.

Terwijl ik allerlei hulpmiddelen heb: stokken met prikkers en ijzers voor onder mijn schoenen. Terwijl ik na mijn ongeval niet meer door het winterweer gevallen ben.

Bang voor de angst om te vallen, ik hoor het mijn coach nog zeggen. Maar op een of andere manier kom ik maar niet van dat bang zijn af.

Ik ben zo blij dat het alweer februari is en de kans op gladheid steeds kleiner wordt.

Dan kan ik de angst voor de angst weer wat loslaten.

Lieve groet, Nel