Frustraties na ongeval

Op 1 mei dit jaar ben ik aangereden door een auto terwijl ik op een rotonde fietste. Het is een rotonde waar een deel door fietsers beide kanten op genomen kan worden. De man nam de korte bocht (rotonde op en eerste afslag af) en kwam mij tegen op het fietspad. Hij zei later dat hij dacht dat hij 50km/u reed. Hij raakte mijn rechterkant, ik belandde op links op de grond nadat ik op de motorkap geklapt was. Er zat een ster in zijn voorraam dus die heb ik ook geraakt, maar daar kan ik me niets van herinneren. Voor mij voelde het alsof ik fietste, hem zag last-minute en daarna lag ik op m'n linkerzij op de grond met onderbenen die in brand leken te staan. Ik durfde me niet te bewegen omdat ik dacht dat ik m'n benen gebroken had.

Er stonden gelijk mensen op me heen die de ambulance en politie hebben gebeld. In het ziekenhuis werd vastgesteld dat ik "alleen maar" zwaar gekneusde onderbenen en knieën had. Verder leek er wonderbaarlijk genoeg niets aan de hand. Geen hoofdwond, ondanks de ster in het raam, geen interne bloedingen ondanks de klap. Ik had een zere linker middelvinger, maar die was ook niet gebroken verder.

Ik kreeg zwarte pijnstilling en werd naar huis gestuurd. Een week of 2 later, met benen die nog onder de paarsblauwe plekken zaten en amper te buigen waren, gestart bij een oedeemtherapeut want vooral rechts was mijn onderbeen behoorlijk opgezet door vocht.

Paar maanden later had ik de pijnstilling afgebouwd naar bijna niets want ik wilde niet verslaafd raken aan oxy en andere troep en ik had het idee dat de Naproxen op een geven moment niet meer hielp. Toen realiseerde ik me dat mijn middelvinger nog steeds zeer deed, dus werd ik door de huisarts naar een handkliniek gestuurd. Conclusie: trigger finger. Oftewel, een ontstoken pees die pijn veroorzaakte bij mijn hand gebruiken (dingen oppakken, knijpen enzo). Ik kreeg een brace voor m'n vinger en oefeningen om te doen en het zou met 6 weken over moeten zijn.

Weken verder en zowel m'n onderbenen als hand hebben nog steeds pijn. Mijn benen zijn wel een stuk vooruit gegaan. Ik kan weer traplopen en ben sinds een paar weken weer aan het fietsen (doodeng de eerste keer en rotondes zijn geen pretje), maar m'n knieen meer dan 90 graden buigen is amper mogelijk en de zeurende pijn blijft en bij meer bewegen wordt de pijn erger en gaat het steken. Tussentijds bij de huisarts geweest nog een keer en alle kniebanden deden het nog.

De oedeemtherapeut vond dat ik al veel minder pijn had moeten hebben en stuurde me terug naar de huisarts voor een verwijzing naar een orthopeed. De hand kliniek stuurde me terug naar de huisarts want de brace had niet geholpen en de volgende stap was of een injectie, of een operatie. 

Afspraken gemaakt bij beide specialisten en dan weken wachten tot ze tijd hebben. Gisteren dan eindelijk naar de orthopeed en ik stond met 5 minuten weer buiten. Hij had opnieuw röntgenfoto's laten maken, bewoog m'n benen wat en kwam tot de conclusie dat m'n kniebanden nog werkte (dat wist ik al) en dat er niets gebroken was, dus hij kon niets voor me betekenen. Zijn advies: meer fietsen. Hij had ook duidelijk de achtergrond geschiedenis niet meegekregen want zijn eerste vraag was hoe lang ik al klachten had en daarna wat vragen over het ongeluk. Dit had toch in de verwijzing moeten staan wat mij betreft, inclusief de brief van de fysio dame.

Ik voel me zo verschrikkelijk gefrustreerd al weken. Het duurt maar en duurt maar en niemand kan me vertellen wanneer de pijn weg gaat zijn. OF de pijn ooit weg gaan zijn. Ik had m'n hoop gevestigd op die orthopeed die misschien met een scan naar m'n spieren en pezen en zenuwen kon kijken of alles wel goed zat. Naast de pijn heb ik ook nog wat doof/verdoofd gevoel onder beide knieën en zijn er nog plekken van blauwe plekken te zien die niet helemaal verdwenen zijn. Dat zijn toch geen normale dingen, lijkt mij?! De fysio had tegen mij een opmerking gemaakt dat een scan misschien handig was, maar daarover stond niets in haar brief naar de huisarts.

Op zo'n moment dat ik dan voor mijn gevoel afgepoeierd wordt, sta ik met mijn mond vol tanden en weet ik niet hoe ik voor mezelf op moet komen. Er moet toch IEMAND zijn die me kan vertellen wat er aan de hand is, behalve: ja, is gekneusd. Zelfs een: het duurt nog een jaar en dan ben je pijnvrij zou ik al heel blij van worden momenteel.

Ik heb geprobeerd m'n frustraties uit te leggen bij m'n zusje en m'n beste vriendin, maar beide snappen het niet echt voor mijn gevoel. Hun reactie gisteren was: dat is toch goed nieuws, dat er niets gebroken is en dat je kniebanden werken. Alsof dat nieuws was, dat wist ik al. Ik wilde weten waarom ik nog steeds pijn heb. Ik stond gisteren buiten het ziekenhuis te huilen van frustratie en irritatie en begin de hoop een beetje te verliezen.

Ik weet niet goed hoe nu verder, behalve weer naar de fysio terug voor (oedeem)massages. Iemand nog ideeën, tips of iets anders voor me?