Frontaal aan 100 per uur

Dag allemaal. Op 29 december 10u stopte de tijd voor mij. Ik was onderweg naar een visite (dierenarts als beroep), toen een tegemoetkomende auto naar mijn vak uitweek. In slowmotion probeerde ik uit te wijken, in de berm te rijden, om een frontaal te vermijden... tevergeefs. Zwart voor mijn ogen en opeens zit ik in een rokende auto, airbag uit en bloed op het stuur. Mijn bijrijdster schreeuwt en vliegt in paniek uit de auto. Ik denk de eerste seconde: "stel je toch niet zo aan, het is zo erg niet"... Tot ik voel dat ik vastzit. Wat.een.paniek... 

De brandweer heeft me uit het wrak gehaald en ik ben met meerdere fracturen en klaplong met de traumaheli afgevoerd. De trauma's die ik tussen de botsing en operatie heb gekregen bespaar ik jullie. Ik denk dat de meesten zich hierbij iets kunnen voorstellen. 

En nu: revalidatie. Maar dan komt het 1 na het ander. Na 8 weken is de fx in mijn been nog niet helemaal genezen. Ik heb meerdere lelijke (en echt gigantische) littekens op mijn been en hoofd. Ze gaan nu onderzoeken of er geen infectie in mijn been zit, net terwijl er net 2 huidinfecties genezen zijn... en de pijn is overweldigend! Ik slaap 's nachts heel weinig, oftewel heb ik nachtmerries. Ik probeer zo weinig mogelijk pijnmedicatie te nemen, want ik wil er niet afhankelijk van worden. 

De vrouw die me aanreed had een herseninfarct gekregen en is gestorven in de klap. Ik moet blij zijn dat ik leef. Ik moet geduld hebben. Ik moet het tijd geven. Ik moet, ik moet, ik moet. Pfft.

Hoe gaan jullie om met bepaalde flashbacks? Hoe gaan jullie om met zinnen die jullie beugehoord zijn? Hoe gaan jullie om met de strijd tussen dankbaarheid en in een donker gat vallen? 

Hoe gaan jullie om met het totaal verlies van enige controle over het leven? 

En misschien belangrijk: is er iemand met een subtrochantaire femurfractuur? Hoelang deed het pijn en wanneer was het genezen?