Death Anniversary

Death Anniversary

Morgen is het twee jaar geleden dat mijn man plotseling door een verkeersongeval om het leven kwam en ik als 27-jarige weduwe met een kind van één jaar achterbleef. 14 juli zal voor mij nooit meer hetzelfde zijn. En ook al voelt het als al twee jaar geleden, toch is het ook pas twee jaar geleden. En wat is er veel gebeurd in de tussentijd. Ik probeer samen met mijn zoontje zoveel mogelijk te genieten van het leven. Dat lukt gelukkig steeds beter. Ik probeer alle plannen die wij hadden te verwezenlijken. Natuurlijk is het leven onwijs pittig. Ik heb de 30 nog niet bereikt en sta er helaas alleen voor. Dat is best zwaar. Maar ik kan ook zeggen dat er steeds meer lichtpuntjes komen.

De sterfdag blijft moeilijk. Net zoals vorig jaar begonnen de nachtmerries ongeveer twee weken van tevoren weer (rond 1 juli). Ik heb gedroomd dat ik opnieuw een uitvaart moest regelen en dat het niet zeker was of hij nog leefde of niet. Alle dromen lijken zo realistisch. Totdat je wakker wordt en beseft dat de nachtmerrie doorgaat in het echte leven. Ook al heb ik nu al twee weken slapeloze nachten en word ik gebroken wakker, toch vind ik het ergens ook fijn dat ik weer over mijn man droom. Dat gebeurt namelijk niet zo vaak. Klinkt dat gek?

Vorig jaar heb ik op de eerste sterfdag een bermmonument mogen plaatsen naast de snelweg bij hectometerpaaltje 19.2 (op de A12). Ik ben 's avonds met een groep vrienden uit eten geweest bij een pannenkoekenrestaurant. Dit restaurant zit vlakbij waar het ongeluk gebeurd is. Vanaf daar hebben mensen ook een traumahelikopter zien landen die voor mijn man was. Daarnaast was mijn man gek op pannenkoeken. Ik vond het altijd hilarisch dat hij op zijn verjaardag naar een pannenkoekenrestaurant wilde. Dit jaar heb ik tot nu toe nog geen behoefte om andere mensen te zien. Het plan is nu om samen met mijn zoontje een flinke wandeling te maken naar de kinderboerderij (om mijn hoofd lekker leeg te maken). Daarna wil ik bloemen neerleggen bij het bermmonument en toch 's avonds weer bij hetzelfde pannenkoekenrestaurant gaan eten. Dit keer alleen met mijn zoontje. Gelukkig heb ik wel wat mensen als vangnet klaarstaan. Die houden de dag vrij zodat ik ze kan bellen als ik toch niet alleen wil zijn. Die gedachte vind ik zelf wel fijn.

Deze week en dit weekend probeer ik lief te zijn voor mezelf. Ik heb deze week wat meer thuis gewerkt en ik probeer tegen mezelf te zeggen dat het oké is om mij rot te voelen. It's okay to be not okay. Ook dat het niet raar is dit na twee jaar nog zo te hebben. Ik had stiekem verwacht dat het tweede jaar wat makkelijker zou gaan, maar niets is minder waar. Ook weet ik dat het volgende week weer beter gaat.

Om de positiviteit na deze moeilijke dag weer op te zoeken, ga ik volgende week met mijn zoontje een paar dagen naar Disney. Dit keer ga ik helemaal alleen rijden en ook alleen met mijn zoontje de dagen in Disney spenderen. Weer een stap die ik erg spannend vind, namelijk die hele rit alleen rijden en in het buitenland. Sinds mijn man overleden is, ben ik niet zo’n fan meer van deelnemen aan het verkeer. Maar aangezien ik niet in angsten wil leven, gaan we er toch weer voor.

Naast de positiviteit opzoeken hebben wij ook een nieuwe traditie sinds vorig jaar. Elk jaar rond de sterfdatum laat ik van mij en mijn zoontje foto’s maken. Toevallig hebben we dit als gezin ongeveer een jaar voordat mijn man overleed ook gedaan. Er zijn ook foto’s gemaakt bij de kist. Sinds vorig jaar laat ik elk jaar opnieuw foto’s schieten. Zo kunnen we elk jaar zien waar mijn zoontje en ik staan. De foto’s van dit jaar heb ik alweer binnen. En stiekem ben ik wel een beetje trots als ik ze bekijk. Ik sta nog overeind en ik kan nog lachen. Mijn zoontje lijkt enorm op zijn vader en groeit lekker door.

Hoe doen jullie dit? De dagen richting zo’n sterfdag? En de dagen daarna? Hebben jullie ook nieuwe tradities ontwikkeld? Klinken de nachtmerries bekend? En hebben jullie nog tips hoe ik morgen zo goed mogelijk kan "overleven"?