Auto-ongeluk 17 september 2021

19 maart 2023 19 Weergaven Openbaar

JuulF

Ik heb op 17 september 2021 een zwaar auto-ongeluk gehad. Het was een tweezijdig auto-ongeluk met een trekker. Ik was bijrijder. De auto is drie keer over de kop geslagen en in een greppel belandt. Opgenomen geweest in het ziekenhuis voor mijn lichamelijke letsel. Momenteel heb ik een letselschadezaak lopen i.v.m. alle financiële aspecten. Inmiddels is het ongeluk 1,5 jaar geleden. Ik start volgende maand een revalidatietraject die veel tijd kost. Helaas ben ik hierdoor noodgedwongen gestopt met mijn studie. Ik sta in de bloei van mijn leven (19 jaar, op het moment van het ongeluk net 18). Ik heb EMDR therapie gehad waar ik veel baat bij heb gehad. Het besef komt nu dat mijn omgeving niet heeft gezien en gevoeld heeft wat ik heb meegemaakt. Dat voelt best eenzaam... Ik wil graag praten over mijn gevoel met mensen die ook zoiets hebben meegemaakt. Soms zit ik er best doorheen. Niemand in mijn omgeving die echt begrijpt door wat voor emoties ik heen ben gegaan..

Bezig met laden...

9 Reacties

Chantalle

20 maart 2023

Hoi Fleur

NIEMAND kan bepalen voor jou hoe lang jij de medicijnen moet pakken, alleen jij en jouw huisarts. (maar ik herken dit wel, mijn moeder en mijn ex zijn ook zo. Onder het mom van:" Stel je niet aan en gewoon weer aan het werk!" maken ze meer kapot dan dat al kapot is). Praat hier met je huisarts/psycholoog/vertrouwenspersoon over. Want door dit te doen, je te laten dwingen om te stoppen met medicijnen want "je zou er verslaafd aan kunnen raken" is iets om alleen maar dieper in de ellende te komen.

Ga in overleg met je huisarts wat te doen aan de pijn (als je die nog hebt) en luister vooral naar je eigen lichaam (hoort wie het zegt, ik doe het zelf ook niet hoor, dus ik krijg ze ook op mijn falie van andere). Zeker omdat je nog zo jong bent, is het niet de bedoeling dat je blijvende lichamelijke en psychische schade blijft houden aan het te vroeg stoppen van pijnbestrijding op aanraden van mensen die er geen verstand van hebben.

Ik vind je ontzettend moedig dat je dit vertelt!

20 maart 2023

Dag Fleur, je verhaal is zeer herkenbaar. Bijna 2 jaar na mijn aanrijding is het nog steeds dagelijks een opgave om de dag door te komen - de ene beter dan de ander. Revalidatie is prettig m.b.t. omgang met je klachten en anderen tegenkomen met vergelijkbaar letsel. Zoals Smokey hierboven treffend schrijft: de onbevangenheid is verminderd, zo niet verdwenen. Veel plannen en een checklist met voorwaarden waaraan een activiteit moet voldoen om het succesvol te maken. Omdat het dagelijks kan wisselen, is het voor de omgeving moeilijk te begrijpen wat er van binnen met je gebeurt. Zelf snap ik er soms ook niets meer van; spontane huilbuien terwijl alles best ok gaat, als een berg opzien tegen een boodschapje bij de bakker en dan plots een film op tv te kunnen kijken en het nog leuk te vinden ook! Het zit er echt, die goede momenten en het snuffelen aan hoe het was. Maar het duurt lang. Je bent al goed bezig geweest met EMDR; blijf vooral delen. Inderdaad, dat voelt als 'daar heb je haar weer met dat verhaal', maar het helpt je om het zelf te begrijpen en je omgeving op de hoogte te houden. En weet dat er een flink aantal mensen is die exact hetzelfde doormaken!

JuulF

20 maart 2023

Bedankt voor je berichtje. Ik haal er veel steun uit, wetende dat ik niet alleen ben. Ook al voelt dat soms wel zo. Ik merk zelf dat ik vaak erg moe ben zonder een aanleiding. Sinds november woon ik op mezelf. Ik ben weg uit de situatie hoe mijn ouders op het ongeval hebben gereageerd. Alles komt nu naar boven en laat mij beseffen hoe snel ik het normale leven weer heb opgepakt. Het is nog zoekende hoe ik met bepaalde situaties om moet gaan. Dat ik gestopt ben met mijn studie is ook als een klap ingeslagen. Ik zie allemaal leeftijdsgenoten die het ‘normale’ leven leiden. Op sommige moment doet het mij verdriet dat ik er na 1,5 jaar nog steeds mee bezig ben en het ongeluk als het ware de ‘overmacht’ heeft. Ik vind het in ieder geval fijn dat ik mijn verhaal hier kan delen en er niet alleen voor sta. Jij ook veel sterkte toegewenst. Bedankt voor je berichtje, betekent veel voor mij!

20 maart 2023 (bewerkt)

Wat heftig zeg! Ik heb vorig jaar een ongeluk gehad. Niet in het ziekenhuis gelegen, wel maanden fysiotherapie gehad. Ik kon alles in mijn leven in aangepaste mate blijven doen. Ondanks dat mijn ongeluk veel minder zwaar was dan dat van jou, heeft het een enorme impact op me gehad. Angst, stress, boosheid, verdriet. Angst in het verkeer, zoeken naar balans. Ik zal denk ik blijvend een stukje onbevangenheid hebben ingeleverd. Weet dus dat alle emoties die door je heengaan normaal zijn, vooral omdat je nog middenin je herstel zit. Neem de tijd en ruimte die je hiervoor nodig hebt. Eventueel kan je hulp zoeken via je huisarts. Veel sterkte!

JuulF

20 maart 2023

Wat vervelend dat je ook blijvende klachten ervaart.. Ik heb nu elke week hydrotherapie en herken mij in het stukje dat fysiotherapie ook niet werkt. Hopelijk gaat het revalidatiecentrum dit anders aanpakken zodat ik er wel baat bij heb. Bedankt voor je berichtje. Waardeer ik!

Chantalle

20 maart 2023

WOW Fleurw wat heftig!! En dan nog zo jong. Het is idd moeilijk als je omgeving niet inziet in wat voor geestelijke puinhoop je zit na zo'n ongeval. Zeker als het zo heftig is dat je dus en ziekenhuis opname en revalidatie hebt. De onmacht van het onbegrip is dan idd al heel snel "ach je bent zo weer de oude", maar ze beseffen niet hoeveel angst je hebt. Ik ben blij dat de EMDR geholpen heeft (heb ik ook gehad, maar dan voor iets compleet anders).

Praten erover is altijd goed, en al denk je misschien :" Straks denken ze "komt ze weer aan" (dat gevoel heb ik dus na mijn ongeluk) moet je dat niet denken (goh, iets wat ik tegen mezelf moet zeggen) maar praten. Zeker met lotgenoten. Het is belangrijk dat je alles een plaats gaat geven en niemand kan jou zeggen hoe lang dit duurt. Dat heb je alleen zelf in de hand en jij voelt wanneer jij het bij jou een plaats gegeven hebt.

Dus praat hier, het helpt met de verwerking hoop ik

JuulF

20 maart 2023

Wat fijn dat je een berichtje stuurt. Het is voor mij nog lastig om het allemaal te verwerken. Ik heb met verschillende hulpverleners gepraat. Echter wordt vooral het stukje herbelevingen en triggers aangepakt. Mijn omgeving heeft mij 1,5 week na het ongeluk gepusht om mijn normale leven weer op te pakken. Ik begon weer fulltime te studeren en daarnaast te werken bij mijn bijbaantje. Zij waren bang dat ik in een diepe dal zou vallen. Ik lag voornamelijk in bed omdat ik zoveel lichamelijke klachten had en aan morphine en spierverslappers zat. Op het moment van het ongeluk woonde ik nog thuis. Mijn ouders hebben op een gegeven moment zelf gekozen om te stoppen met mijn medicatie omdat ik anders ‘verslaafd’ er aan zou raken. Artsen hebben duidelijk gezegd dat ik de medicatie kon gebruiken zolang ik pijn had en de medicatie op was. Dat zijn dingen die nu naar boven komen en mij mentaal erg raken. Ik vind het in ieder geval al erg fijn dat ik mijn verhaal kan doen en om te weten dat ik er niet alleen voor sta. Bedankt!

Cihangir-96

19 maart 2023

Wat heftig zeg! Hoop dat het revalidatietraject jou gaat helpen met bepaalde dingen op de rit te krijgen. Is natuurlijk niet niks wat je hebt meegemaakt.
Zelf ben ik 21 en heb ook toen ik 18 was een ongeluk gehad, dus snap enigzins waar je doorheen gaat. Merkte dat mijn omgeving (onbewust) al snel zei "ach over een paar weken ben je weer de oude", dit was denk ik omdat veel van mijn letsel niet direct zichbaar was/ is.
Dat je wilt praten over je gevoel is alleen maar goed en ik zeg dan ook vooral doen! Misschien dat dit wat verlichting geeft.

Ps. mag mij natuurlijk altijd een pb sturen als je ergens over wilt praten

JuulF

19 maart 2023

Bedankt dat je een berichtje stuurt. Op de één of andere manier laat mij dat realiseren dat ik er niet alleen voor sta. In mijn omgeving blijkt dat vaak wel zo te zijn.Wat vervelend dat jij ook een verkeersongeval hebt gehad en tot heden nog steeds klachten ervaart. Ik zal je een pb sturen want in contact komen met lotgenoten zal mij (denk ik) veel steun geven. Bedankt!