Als voetganger overreden door een auto; in 1 seconde is alles anders

Ik ben al een paar maanden lid van deze community en vind het fijn om de verhalen te lezen. Het is niet makkelijk om te lezen waar iedereen doorheen gaat, maar de herkenning in de verhalen geeft wel een bepaalde mate van rust in mijn hoofd. 

Zelf heb ik 1.5 jaar geleden een zeer ernstig auto-ongeluk gehad waarbij ik als voetganger ben overreden door een auto. De auto is over mijn bekken heen gereden, deze was dan ook verbrijzeld. Ook had ik inwendige bloedingen en een klaplong, waren bijna al mijn ribben gebroken en was mijn pols gebroken. Ze dachten niet dat ik het ziekenhuis zou halen. Ik kan me niet indenken hoe het voor mijn man en 2 kinderen geweest moet zijn die avond van het ongeluk… 

Uiteindelijk heb ik, na een periode in het ziekenhuis, ruim 4 maanden in een revalidatiecentrum doorgebracht. Daar heb ik onder andere weer leren lopen. Sinds ik thuis ben, heb ik tot de dag van vandaag nog steeds 2x in de week intensieve revalidatie-fysiotherapie, zwem ik wekelijks en train ik bijna iedere dag mijn spieren Helaas heb ik op meerdere plekken geen botgroei in mijn bekken en ben ik nog steeds niet pijnvrij en stabiel genoeg. Volgende maand heb ik overleg met de traumachirurg of een operatie mogelijk is om alsnog botgroei te stimuleren.

Ik heb het ongeluk niet bewust meegemaakt, het blijft voor mij daarom moeilijk om te beseffen dat dit me overkomen is. Terwijl ik er wel dagelijks aan herinnerd word, lichamelijk en mentaal. Ik krijg die puzzel zeg maar niet af. Ook al ben ik terug geweest naar de plek waar het gebeurd is, heb ik beelden gezien van het ongeluk, heb ik een getuige gesproken die achter mij liep.. Wat ik mij direct herinnerde toen ik wakker werd op de IC, was een zeer heftige nachtmerrie; een bijna doodervaring. Tot op de dag van vandaag vind ik het lastig om dit een plek te geven en om hier met geliefden over te praten. Ik kan ook enorm heftig reageren op ambulances en politie. Sinds een aantal maanden heb ik psychologische hulp, dat is heel fijn maar het zijn intense gesprekken. Ik ben benieuwd of iemand zich herkent in mijn verhaal, hoe je hiermee omgaat, wat voor jou helpt…Een lotgenoot met hetzelfde letsel zou ik ook graag eens willen vragen hoe het herstel is verlopen/verloopt. 

Veel sterkte voor iedereen die op deze community meeleest voor herkenning, zijn of haar verhaal deelt of steun zoekt.