Acceptatie

Beste Miek en Lotte,

Ik ben al lang op zoek naar lotgenoten om mee te praten. Ikzelf heb 8 jaar terug een zwaar motorongeluk gehad. Ik loop gelukkig weer, zij het met wat pijntjes, maar dat is ons niet onbekend.

Ik merk aan mijzelf dat ik meer en meer behoefte heb om te praten. Praten met lotgenoten. Het hele riedeltje van het GGZ en alles wat daarbij komt kijken heb ik gehad, maar ik mis nog altijd iets. Hebben jullie ook zo'n gevoel?

Ik probeer per vandaag lotgenoten te vinden om hiermee in gesprek te gaan, al is het onder het genot van koffie en thee. Zouden jullie hiervoor open staan? Of hopelijk anderen die dit lezen. Ik ben erg benieuwd.

Groetjes,
Erik

(ik had al een heel ander lang................................................... verhaal getypt, maar door een miscommunicatie tussen het internet en mijn pc is dat verhaal niet gepost. Dan deze maar even in het kort)

Hey gebroken been Lotte, ik ben ' zij heeft 2jaar in een rolstoel gezeten' Annemiek ;) ja dat herken ik wel. Het heeft zo veel jaar van je leven bepaald dat het bijna onmogelijk is dat het niet ter sprake komt. Vervelend dat je herstel nog duurt. Bij mij is veel mis gegaan maar gelukkig inmiddels opgelost in zoverre mogelijk. Kun je wel je leven indelen zoals jij dat wilt of kost je herstel nog veel? Ik heb niet zo zeer angst dag het nog gebeurd of dat het is gebeurd. EMDR heeft ook mij goed geholpen met de verwerking. Daarnaast ben ik zelf behandelaar in de GGZ dus snap hoe alles werkt. Die doorzet knop terug zetten en het echt loslaten is echter moeilijk, voelt onmogelijk. Je wilt je oude onbezorgde zelf weer zijn maar zult dat nooit meer worden. Ook omdat je je hebt ontwikkelt in die jaren. Ik heb weinig compassie met mezelf. Vind dat ik blij mag zijn gezien veel mensen slechter genezen dan ik. Misschien is dat waarom het mij soms nog zo verdrietig maakt. Ik wil graag door en vrede hebben met wat er is gebeurd. Maar echt genieten van mijn leven nu, in het moment, zonder bezig te zijn met wat ik allemaal wil in de toekomst voelt onmogelijk.

Jeetje heftig hoor! En wat knap hoe ver je gekomen bent! Heb je eerder wel steun gehad van de mensen die je bij revalidatie zag? Ik heb nooit iemand ontmoet die een vergelijkbare geschiedenis heeft. Vaak was het zo dat mensen bij mijn fysio "aan het klagen waren" dat ze al maanden klachten hadden.. en werden ze heel stil als ze dan aan mij vroegen wat ik had en ik dan zei dat het al 11 jaar duurde. Bij mij was het ook mijn linker bovenbeen en de binnenkant van mijn linker enkel was ook afgebroken. Maar dat was het voor mij gelukkig qua breuken. Wel een grote wond nog op mijn hele onderbeen maar dat is als een groot litteken uiteindelijk genezen. Ben jij er ook nog dagelijks mee bezig? In de zin van.. bij mij gaat er geen dag voorbij dat ik me niet bewust ben van dat het gebeurd is.
Ben je dan ook bang dat het je nog een keer kan overkomen? Of vind je het lastig om te accepteren dat het je overkomen is? Waar zou die machteloosheid vandaan kunnen komen denk je? Ik heb dat denk ik niet zo. Ik zag zelf de auto rijden die ons heeft geschept omdat de scooterbestuurster de auto niet zag.. ik ervaar over het ongeluk geen gevoel van oneerlijkheid of machteloosheid denk ik. Ik heb wel EMDR gehad voor het ongeluk. Wel herken ik dat bij de situatie dat een van de chirurgen mijn been scheef aan elkaar heeft gezet. Waardoor ik nog weer 2 keer een penwissel moest. En nu is de stand dus nog niet goed en gaan we bekijken of ze het weer gaan doorzagen of zo laten. Ik denk soms dat wat meer zelfmedelijden het misschien makkelijker maakt om erkenning voor mezelf te krijgen.. ik vind dat heel lastig. Want ik ben vooral van het doorgaan en nu de schadezaak eindelijk is afgerond en het medisch gezien in rustiger vaarwater komt dan merk ik dat het nog niet "klaar" is. Het is een heel groot deel van mijn identiteit geworden die eigenlijk niet zo zichtbaar/aanwezig is voor anderen die mij pas enkele jaren kennen. Herken je dat? Ik heb zo lang gezegd (bijna letterlijk) "Hoi ik ben Lotte en ik heb een gebroken been".

Hey Lotte, ik heb met dezelfde reden het bericht geschreven. Vriendinnen zijn steunend maar kunnen het niet echt begrijpen. De mensen die ik soms nog spreek uit het revalidatiecentrum zijn bij de pakken neer gaan zitten. Denk dat dat voor ons anders is, op jonge leeftijd. Ik had ook mijn linker bovenbeen verbrijzeld. Daarnaast mijn bekken op 8plekken gebroken, het kraakbeen neemt af waardoor ik het na mijn 30e opnieuw zal breken tijdens een zwangerschap. Mijn rechter enkel was gebroken(beide zijkantjes eraf) en mijn pols is onherstelbaar gebroken(daar kwamen ze te laat achter). Daarnaast had ik een beschadiging in het korte termijn geheugen. Gelukkig is alles zo herstelt dat ik bijna alles weer kan en mijn zegeningen tel. Ik kan enorm genieten van een klein stukje rennen, het rijden zonder angst langs de plek van het ongeluk, achter een wit busje of op mijn motor. Al met al prima en klagen of zelfmedelijden past niet bij mij. Maar het echt accepteren van de oneerlijkheid dat dit je als mens zo maar kan overkomen en het machteloze gevoel wat dit soms met zich mee brengt vind ik nog altijd moeilijk. Hoe is dat voor jou?

Hoi Miek,
Ik hoop dat een begripvol berichtje zonder direct een oplossing je ook wat kan bieden. Het lijkt me heel erg moeilijk om dit los te laten met aan de andere kant de tijdsdruk die er op zit.. zijn je oude breuken dan nog kwetsbaar waardoor er na je 30e teveel druk op komt wat ze niet meer kunnen hebben? En kun je het hier ook met je relatie over hebben?
Een heel verwerkingsproces heb je al gehad.. en wat fijn dat je conclusie is dat je een mooi leven hebt! Ik ben nu aan het leren dat de mindere dingen die er altijd zijn of soms terugkomen (herinneringen bijv) er ook mogen zijn.. en dat ik dit niet 'weg moet maken' maar het gevoel moet leren verdragen.. is dat iets wat jij goed kunt? En misschien kun jij je ook heel bewust zijn van de kleine dingen/genietmomenten in het leven? Ik kan al genieten van een simpele wandeling.. gewoon lopen zonder krukken met je handen vrij.. iets wat voor bijna iedereen de normaalste zaak van de wereld is, maar ik heb 5 jaar van mijn leven met krukken gelopen dus voor mij blijft het bijzonder...
Ik heb zelf op 16-jarige leeftijd als passagier een scooterongeluk gehad. Nu bijna 14 jaar geleden. O.a. was mijn bovenbeen verbrijzeld en is na 7 operaties pas sinds 4 jaar genezen. Binnenkort ga ik weer door de CT omdat de stand nog niet goed is. Ik vind het heel lastig voor mezelf te erkennen hoe moeilijk dit allemaal is geweest. Ik krijg ook wel eens opmerkingen van mijn vriendinnen waaruit blijkt dat zij geen idee hebben hoe het voor mij is geweest. Dit maakt dat ik nu alsnog op zoek ben naar contact met mensen die ook zo iets meegemaakt hebben. Ik ben ook benieuwd naar jouw ervaring en hoe jij daarmee om bent gegaan als je daar iets over wilt delen. Groetjes Lotte