Aangereden, bestuurder ontkent...
Hallo lotgenoten,
Vandaag precies 8 weken geleden ben ik op mijn fiets aangereden door een keurig nette oudere meneer in een stevige BMW.
Los van het ongeluk en de lijst fysieke breuken, scheuringen en kneuzingen, worstel ik met het verwerken van zijn houding.
Hij reed eerst door, stapte toen uit, kwam naar me toe, en zei alleen maar: "Je viel zèlf he? Ik heb je niet geraakt!" Vervolgens reed hij langzaam weg. Omstanders hebben hem tegen gehouden en hij is toen nog een keer naar me toegekomen en zei tegen elke getuige - later ook tegen politie - precies dat zinnetje. "Hij had me niét aangereden, ik viel zelf." Toen hij hoorde dat hulpdiensten gebeld werden (ik had aan beide kanten van mijn lijf breuken en kneuzingen, door de klap tegen de grill, mijn salto over de motorkap, en mijn smak op het fietspad) vond hij dat dit nergens voor nodig was, en wilde hij me met een paar mensen "Gewoon overeind trekken, niets aan de hand."
Politie erbij, getuigen gehoord, het hele proces. En ja, zijn aansprakelijkheidsverzekering gaat, na inmenging van een advocaat namens mij, uiteindelijk kosten vergoeden. Maar met de officiële opmerking dat meneer blijft ontkennen, en een daadwerkelijke aanrijding niet bewezen is.
Ik begrijp echt de juridische regels. En ik begrijp dat sommige mensen gewend zijn de zaken naar hun hand te zetten, liegend en/of hun kop in het zand stekend. Maar ik heb zo ongelooflijk veel woede in mijn lijf en voel me zó machteloos. Hoeveel mensen me ook aangeven hoe belachelijk zijn verhaal is, ik blijf continu het gevoel houden dat ik moet bewijzen dat ik niet zelf onderuit ging, maar met een klap die ik elke dag herbeleef en voel, toch echt ben aangereden. Als ik was gevallen voor/onder zijn dikke auto dan was ik er niet eens meer geweest...
Ik ga met een psycholoog in het revalidatiecentrum kijken of EMDR de oplossing kan zijn, of wellicht iets anders. Ik wil mijn nachtrust terug en de onrust kwijt, zodat ik me 100% op mijn herstel kan focussen...
Heeft iemand toevallig, naast gesprekken en EMDR, nog tips?
Alvast hartelijk dank.
10 Reacties
Het beste advies wat ik je mee kan geven, is veel erover praten en dan kun je het langzaam maar zeker een plekje geven. Het is mij ook gelukt. Soms durf ik zelf niet meer te fietsen maar ik vind fietsen te leuk dus doe het graag.
Veel sterkte ermee en ik hoop dat je je snel prettig voelt.
Groetjes van Laraatje
Let op, met een beetje pech ben je nog wel even bezig met je herstel. Daar heb je al je energie voor nodig en je hebt alleen invloed op jezelf. Besteed je beperkte hoeveelheid energie aan dingen die je iets goed brengen en ook alleen daaraan.
Concentreer je op jezelf, op je herstel. Zodra je fysiek, mentaal en energetisch opkrabbelt ga je los op een bokszak en ram je er uit wat dan nog overblijft aan boosheid. Beter dat dan wegstoppen. Maar voor nu: aandacht voor je herstelproces.
Zover ben ik inmiddels ook. Het kost allemaal even tijd om in te zinken, maar ik kan het wat beter loslaten nu.
Mijn herstel gaat voor en boven alles 👊🏽
Wat een vreselijke gebeurtenis, ik begrijp ook heel goed je frustratie. Ik heb zelf bijna een jaar geleden een auto ongeluk gehad, van achteren aangereden op de snelweg en ook hij ontkende het en maakte er een ander verhaal van. Bij mij was er ook een politierapport en toch bleef die volhouden dat die niet fout zat. Naast het fysieke letsel heb ik mentaal enorm geworsteld met het gevoel van onrecht en onmacht. Voor mijn omgeving was het soms moeilijk te begrijpen waarom ik zo boos was, wat ik weer niet begreep. EMDR en de gesprekken met de psycholoog hebben mij enorm geholpen om de beladenheid van het ongeluk en de nasleep te verwerken. Het lezen van ervaringen van anderen heeft me ook geholpen, helaas gebeurt het volgens mij best veel dat mensen ontkennen dat ze fout zijn en door die verhalen voelde ik me toch minder alleen. Tijd helpt ook, omdat je weer positieve dingen meemaakt maar ook omdat mijn letselschade traject inmiddels is afgerond waardoor het op die manier ook ‘afgesloten’ is. Wat mij ook nog heeft geholpen is de gedachte dat ik niet deze gebeurtenis mijn leven verder negatief wil laten bepalen, maar die gedachte omarmen en naar leven heeft ook even geduurd. Dus al met al focus op de dingen waar je invloed op hebt en geef het de tijd om alles te verwerken. Veel sterkte!
Hartelijke groet,
Monique