Het getreiter en de slaaponderbrekingen die al sinds 2018 duren ben ik al zo lang zat. Ik ben zo boos...Ik ben thuisgekomen, de hele dag weggeweest, en weer opnieuw is mijn deurmat gejat. Hij bleef wel het langste liggen van alle deurmatten die ik gehad heb de afgelopen jaren, dat is het enige positieve eraan. Ik vind het eng dat deze mensen bij mijn deur komen. Er is al eerder gedreigd met een inbraakpoging. Deze mensen zijn ziek... Ik weet wie het zijn. Eentje is recent verhuisd, ik vermoed dat die met de laatste werkzaamheden even langs mijn deur geweest is om "een geintje bij die gekke buur uit te halen". En die woont hier niet meer, dus tsja, wat gaat die (ik dus) ertegen doen dan, haha. Het enige wat ik kan doen is praten, loslaten, focus herleiden (en hopen dat het niet verder gaat dan wat ze al doen of dat het niet meer is dan dit). Ik heb geen controle hierover. Ik vind het sneu gedrag. De slaaponderbrekingen zijn gevaarlijk: hierdoor word mijn fysieke en mentale gezondheid (maar vooral fysieke) in gevaar gebracht waardoor ik mijn leven een soort van op pauze op bepaalde levensaspecten heb moeten zetten. Met andere worden: ik kan niet naar school en werken houd ik niet vol momenteel. Alle partijen die zouden kunnen samenwerken zijn al op de hoogte. Niemand communiceert er echt over. Er is geen samenwerking tussen partijen en anders is het: oh well, what can you do? Rot voor je. Er zijn zoveel verhalen over belaging. Ook staat er wat over geschreven in de strafwet. Maar er is geen kennis over hoe stalkers denken en werken blijkbaar bij organisaties. En dus ook geen geschikte aanpak. Ik word hier zo boos en verdrietig van, juist omdat het zo vaak voorkomt. Kom op mensen! Netwerkzorg in de praktijk bestaat al. Ik zou geen vakliteratuur moeten lezen om hulpverlening en organisaties erop te wijzen om vervolgens in de hoek gezet te worden als burgertje.