Narcistische ex-partner
Sinds februari 2019 had ik een relatie met hem en in oktober 2021 zijn we ouders geworden van een dochter. Tijdens onze relatie waren er soms al dingen dat ik dacht: ‘is dit normaal?’, maar ik was blij dat er iemand samen met mij wilde zijn en ik negeerde de signalen. Na de geboorte van onze dochter kon ik helemaal niets meer goed doen. Het wiegje was te warm, te koud, te stoffig, elk snotje moest worden uitgezogen, de borstvoeding was te weinig of te vet, onze dochter zou niet goed kunnen slikken, als ik naar buiten ging moest ik oppassen dat er geen stof in haar neusje zou waaien. En ik, pleaser die ik ben, probeerde steeds maar bij die lat die steeds hoger werd gelegd te komen. Mijn dochter was 9 maanden, toen kon ik niet meer en ben ik weg gegaan. Maar toen was het helaas nog niet voorbij. Hij belde, mailde, appte. De ene keer boos, de andere keer weer poeslief en dat het hem allemaal zo speet. Hij beschuldigde mijn vader van incest, belde ook mijn ouders en reed regelmatig door de straat. Hij heeft onze dochter in die periode 2x gezien en bracht haar dan veel te laat terug. Hij deed een (valse) melding bij de politie, dat er iemand met een vuurwapen in het huis van mijn moeder zou zijn. Hij stond ’s nachts aan de brievenbus en zei dat hij me waar dan ook op de wereld zou vinden.
Afgelopen zomer was het betrekkelijk rustig en werd het contact tussen hem en onze dochter weer opgestart. Dat ging meteen mis, de eerste keer was hij te laat, soms komt hij niet, soms zegt hij lelijke dingen als ‘ik neem je mee naar Suriname’.
Sinds de wintertijd is in gegaan is hij weer vaker in de straat en sinds vorige week elke dag. Hele ochtenden rijd hij soms rond. Ik durf eigenlijk niet alleen naar buiten, want ik kan totaal niet inschatten wat hij wil. Alleen intimideren? Hoopt hij me echt tegen te komen? Wil hij me dan iets aan doen?
Ik vind het megazwaar, ik was redelijk op de weg terug en nu word ik weer zo terug geworpen. Het ergste is dat deze man nooit gaat veranderen, want het ligt nooit aan hem, maar altijd aan de rest van de wereld. Hoe zorg ik dat ik op de been blijf, dat ik niet verlam van de angst, dat mijn gedachten me niet gek maken? Wat zeg ik tegen mensen die simpel zeggen: ‘je zult hier toch doorheen moeten’ of ‘niet bang zijn’. Werkt dat echt zo? Moet ik dan maar gewoon naar buiten en zien wat er gebeurt?
9 Reacties