Wauw, spannend dit! Een hele stap voor mij, net als dat het praten met een psycholoog en beginnen met medicijnen een hele stap was maar ook nodig. Die medicijnen kan ik nog steeds niet aan wennen, het feit dat ik ze nodig hebt voelt als falen. Ik weet dat dat het niet is, maar ik doe mijn lichaam tekort als ik ze niet neem, want anders blijf ik niet rustig en gebeurt er misschien iets ergens met mijn lichaam.
Maargoed, ik zal mijn verhaal in grote lijnen uitzetten.
Mijn vriend en ik zijn goede vrienden geworden met buren. Het waren in eerste instantie niet onze types, maar toch is daar een vriendschap gegroeid. Op een gegeven moment kreeg ik met hem gezellig app contact. We konden goed praten over van alles en nog wat, hadden dezelfde interesses en hobby's, en dat terwijl ik hem soms ook irritante trekjes vond hebben. Ik kreeg de aandacht die ik soms thuis miste, en vond dat erg leuk. Ik was niet verliefd op hem, maar vond de aandacht fijn en het voelde fijn om leuk gevonden te worden. Zoveel had hij wel laten blijken. We kwamen erachter dat het niet helemaal oke was dat we het zo leuk hadden, en ik heb ook herhaaldelijk gezegd dat ik het niet leuk vond dat ik me toch wel aangetrokken voelde, hij vond het eigenlijk allemaal niet zo erg. We hebben het erover gehad en zouden het rustig aan doen. Op een gegeven moment is zijn vrouw achter de berichtjes gekomen, niet goed natuurlijk dat het stiekem gebeurde, ik praat mezelf absoluut niet goed. (Het waren overigens geen seksueel getinte appjes oid). Ik heb het toen direct zelf ook aan mijn vriend verteld (wij zijn 16 jaar samen, 2 kinderen). Een donker zwarte periode volgde, we hebben het heel, heel moeilijk gehad. Met therapie (voor mezelf) en de medicijnen ben ik er enigzins bovenop gekomen. Ondanks dat ik niet ben vreemd gegaan voelde het wel zo, werd ik ook zo behandeld, en heb ik zo vreselijk veel spijt en pijn in mijn lijf dat ik de liefde van mijn leven heb pijn gedaan. Gelukkig zijn wij er sterker uitgekomen samen en gaat het tussen ons heel goed. Afgezien van het feit dat ik nog steeds met het schuldgevoel rondloop. Ik laat de buren met rust, zeg de buurvrouw alleen gedag als zij mij gedag zegt, en negeer de buurman volledig. Ik voel me zo naar als ik hem zie, dat ik hem al bijna 2 jaar probeer te ontwijken. En me totaal niet op mn gemak voel als ik ergens naartoe ga waar hij ook kan zijn. Dat wil dus ook zeggen de achtertuin uit om bijvoorbeeld de kinderen te halen uit de speeltuin. Hij daarintegen laat het niet rusten. Hij daagt ons uit, zwaait uitbundig, lacht ons uit, scheld op mijn vriend (die heeft hem aan het begin ook een paar keer een woordje toegefluisterd, maar nu sinds een halfjaar negeert hij hem ook zo goed en kwaad als het hem lukt). Hij begint nu ook als wij aankomen fietsen met zijn auto 'op te duwen', als wij aankomen rijden met de auto fietst ie recht op ons af. Het is lastig vallen,  dat zeker. Maar is het ook stalken? Ik krijg van meerdere mensen om mij heen te horen dat ik de politie moet bellen, maar ik vind dat nogal wat. Ondertussen worden wij psychologisch kapot gemaakt. Het proberen te negeren is 1 ding, maar iets niet tussen je oren laten komen is iets anders. Op deze manier kunnen wij niet verder met ons leven en het hele gebeuren een plek geven.