Zoveel gedachten en emoties, is dit normaal?
Hallo allemaal,
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Ik vind het eerlijk gezegd best wel eng om hier openlijk te praten over wat mij is overkomen.
6 weken geleden is mij namelijk iets vreselijks overkomen. Ik kan het woord ook niet uitspreken, omdat ik het misschien ook niet wil accepteren dat het wel gebeurd is. Ik denk dat als ik het benoem als het V-woord jullie wel begrijpen wat ik bedoel…
Ik wil hier eigenijk gewoon even delen hoe ik mij voel en een stukje erkenning over of dit normaal is.
De eerste 3 weken nadat het gebeurd was voelde als een hel. Ik kon niks meer, ik at niks, kon niet meer werken, ik sliep niet, Ik had heftige herbelevingen en ik huilde gewoon de hele dag door uit het niets. In die 3 weken is er ook meteen zoveel gebeurd, waardoor het voelde als een rollercoaster waar ik in zat. Ik heb aangifte gedaan, er heeft een forensisch onderzoek plaats gevonden, ik moest allemaal medische afspraken nalopen.
Voor mijn gevoel moest ik overal weer opnieuw mijn verhaal delen of deels delen. Het liefst deelde ik het met niemand, want ik schaamde me er zo erg voor, maar tegelijkertijd voelde het ook goed dat ik dit allemaal deed.
Nu 6 weken verder voel ik me raar. Ik voel me heel leeg. Alsof ik niks meer voel. Ik voel geen verdriet en geen boosheid, ik voel me ook niet blij. Ik weet niet hoe ik me voel. Eigenlijk alleen wanneer ik echt weer terug ga naar die gebeurtenis en er over na denk dan komen al die emoties los. Ik voel me een soort van schuldig als ik niks voel. Ik begin dan te twijfelen over alles. Heb ik me aangesteld? Is het wel echt gebeurd? Je moet verdrietig zijn als zoiets je is aangedaan dan kan je je niet oké voelen.
Tegelijkertijd voel ik me zo beperkt in de dingen die ik wil doen op het moment. Ik wil zo graag mijn oude leven terug, ik wil niet dat dit mij is overkomen. En nee natuurlijk, niemand wilt dat. De gedachten “wordt ik ooit weer de persoon die ik was voor de gebeurtenis” houd me veel bezig…
Zijn deze gevoelens en gedachten normaal?
12 Reacties
Wat ontzettend naar wat je doormaakt en herkenning.
Ik lees dat er al veel adviezen en tips zijn benoemd die ik ook zou aanreiken.
Mijn verklaring voor het 'leeg' zijn/voelen is misschien dat je lichaam en hoofd letterlijk even rust wil van alle heftige emoties (overigens voor mij ook heel herkenbaar en eigenlijk begrijpelijk zijn met alles wat je doormaakt)
Hopelijk dat na verloop van tijd de heel heftige emoties iets rustiger worden en daarmee het leeg/lam of murw voelen ook juist wat minder word, weer wat meer balans in emoties. En hopelijk ervaar je steun uit je omgeving, goede therapie als je dat zou willen en een manier om je emoties uiteindelijk te kanaliseren door creatief bezig te zijn/ muziek, dans, sport of wat dan ook.
Heel veel sterkte gewenst!
Wat ontzettend moedig dat je dit hier durft te delen, zeker terwijl het nog zo vers is. Alleen al dat je dit opschrijft, laat zien hoeveel kracht je in je hebt, ook al voelt dat misschien helemaal niet zo.
Ik wil je eerst zeggen dat alles wat je nu voelt normaal is. Er bestaat geen “juiste manier” om te reageren na zoiets ingrijpends. De leegte, de verwarring, het schuldgevoel, het twijfelen aan jezelf… dat zijn allemaal reacties die veel mensen helaas herkennen na het V-woord. Het betekent niet dat je iets fout doet of dat je je hebt aangesteld. Jij bent slachtoffer van iets dat nooit had mogen gebeuren.
Ik herken zoveel in wat je schrijft… Ik heb zelf ook meegemaakt wat jij nu doormaakt, en ik weet hoe verwarrend en zwaar het kan zijn. Die leegte en het gevoel dat je nooit meer de oude wordt, dat heb ik ook gehad. Ik kan je alleen zeggen: stap voor stap wordt het lichter. Je hoeft nu niet alles te voelen of alles te begrijpen – je lichaam en geest zijn zichzelf nog aan het beschermen.
Een paar dingen die mij zelf geholpen hebben in die eerste tijd:
• Ademruimte nemen: kleine veilige momenten voor jezelf creëren, bijvoorbeeld door rustig ademhalen of even muziek luisteren, zonder dat je iets hoeft te doen.
• Niet pushen: jezelf niet dwingen om te voelen of om “de oude jij” te zijn. Je mag nu gewoon zijn zoals je bent, ook al voelt dat leeg.
• Praten bij iemand die je vertrouwt: ook al is het maar een klein stukje van je verhaal, je hoeft dit niet alleen te dragen.
• Herinneren dat het niet jouw schuld is: dit is zo belangrijk, want schuldgevoel kruipt er vaak in, maar het ligt nooit bij jou.
Het is een lang proces, maar je bent niet alleen hierin. Als je ooit even je verhaal kwijt wilt of gewoon iemand nodig hebt die begrijpt wat je voelt, mag je me altijd een berichtje sturen. ❤️
Heel veel warmte en kracht voor jou,
Rim
Dankjewel voor je lieve woorden. Het gevoel en de gedachten dat er meer mensen zijn die dit zelfde hebben ervaren of nog ervaren is fijn, het geeft me het gevoel dat ik minder alleen ben. Tegelijkertijd ook zo verdrietig dat het zo vaak gebeurt natuurlijk.
Het veranderd echt elke dag weer hoe ik me voel. En dat voelt zo onstabiel en eng. Maar dankjewel dat je me vertelt dat dit oke is. Ik ga proberen meer met de dag te leven en te zijn wie ik nu ben. En dankjewel voor je aanbod om te praten, ik ga het onthouden.
Liefs Joan
Je verhaal raakt me.
Jouw gevoelens en gedachtes zijn zo herkenbaar en normaal na zo'n heftige gebeurtenis. Dit heb ik ook allemaal gevoeld. En in het begin is het heel druk met afspraken maar daarna kan je pas echt beginnen met relativeren wat er is gebeurd en dan komt pas de klap. Neem zoveel tijd als je nodig hebt om hiervan te herstellen en niemand hoeft jou te vertellen hoe je je moet voelen. Alleen jij weet hoe je je hierbij voelt en alle emoties en gevoelens mogen er zijn. Ik heb me ook erg leeggevoeld en heel je dagritme is in de war want die is even kwijt. Maar onthoud, dit komt allemaal terug en jij komt hier zoveel sterker uit. Ik raad je aan om erover te blijven praten en deze stap die je gezet heb is al erg dapper. Beetje bij beetje gaat het beter worden. Ik wens je alle steun toe.
Liefs
Dankjewel voor je lieve woorden.. En wat heftig dat je het ook mee heb moeten maken en hier doorheen bent gegaan.. ik hoop dat het nu beter met je gaat?
Fijn om het stukje erkenning te lezen. Ik krijg binnenkort therapie en hoop dat dit me echt gaat helpen..
Dankjewel en ik wens jou ook alle liefde en kracht toe <3
Om heel eerlijk en direct met je te zijn, geloof ik niet dat wij weer “de oude” worden. Deze gebeurtenis heeft ons een nieuw dieptegang gegeven. Maar dit betekent niet dat we niet net zo zelfverzekerd en net zo vrolijk en net zo gelukkig kunnen zijn als tevoren. We hebben gewoon een nieuwe dieptegang gekregen. We zijn sterke vrouwen en tegelijk ook slachtoffers van V. Ja, dit kan. Allebei. We hoeven niet te kiezen.
Een laatste punt die ook heel belangrijk is om te beseffen, en heel cruciaal was, is dat het eigenlijk niet eens uitmaakt wat ik doe, of hoe ik me voel. De gebeurtenis, die blijft. En de ernst van de gebeurtenis, die blijft. Of ik nou de rest van mijn leven depressief word door de gebeurtenis, of als ik toch genees van de gebeurtenis en vrolijk en gelukkig door het leven ga. Het blijft. We hoeven niet het verdriet met ons mee te dragen. Dat betekent niet dat het niet is gebeurd.
Ik stuur je kracht en liefde toe. Je bent zeker niet alleen.
Wauw wat heftig dat je dit ook heb mee moeten maken... en dankjewel voor je krachtige woorden. Ik hoop dat het goed met je gaat en anders wil ik jou ook veel kracht en liefde toewensen in je verdere proces.
En ja je hebt daar wel gelijk in. De gebeurtenis blijft. Ik denk dat ik dat stukje ook juist nog heel lastig vind. Het accepteren en geloven dat het echt gebeurd is. Ik wil het niet geloven. Ik wil geen slachtoffer zijn. Het voelt zo zwak om slachtoffer te zijn. Ik wil sterk zijn, maar voel me dat niet. Ik voel me ook zo schuldig over dat dit me is overkomen. Bepaalde stomme keuzes die ik die avond gemaakt heb..
Het is gebeurt na het uitgaan. Ik kan alleen maar denken; had ik maar nooit weggegaan die avond en had ik me anders moeten kleden? Waarom heb ik niet om hulp geroepen? Ik kan zo boos op mezelf worden als ik daar aan denk:(
En aan de andere kant heb ik echt zo vaak duidelijk gezegd dat ik het niet wilde en hem gesmeekt om te stoppen, en dit deed hij niet. Hij luisterde niet naar mijn grens. Dat vind ik iets engs. Want waarom luistert iemand niet naar mijn grens?
Er is in ieder geval genoeg te denken en te overdenken na zo´n situatie..
Ik hoop dat ik hier snel meer rust in zal krijgen.
Ik wens jou ook liefde en kracht toe <3
Graag reageer ik nog even op dit stukje wat je schrijft.
Waarschijnlijk dat veels zich herkennen in de 'had-ik-maar vragen' die regelmatig opkomen of misschien ook nog terugkomen. Ik denk zelf dat dit volkomen normaal is omdat je brein jezelf veilig wil houden. Zolang die gedachtes niet de totale overhand gaan hebben lijkt het me juist soms een gezonde respons.
En hopelijk kun je in het antwoord op de vragen wel genuanceerd naar jezelf blijven.
Het klinkt als een heel normale reactie. Voor iedereen is dit ook anders en hierin zit geen goed of fout. Ik hoop dat je hulp krijgt of gaat krijgen om dit alles te verwerken?
Mijn situatie is anders, maar ik herken het gevoel ergens wel.
Ik heb hierover iets geschreven, misschien vind je er herkenning in.
De woeste wind gaat liggen,
Het bulderende geluid verstomt.
Het vechten, het volharden,
Is niet meer nodig.
Maar als ik naast me kijk,
Zie ik brokstukken op de grond.
Als ik vooruit kijk,
Is er niets meer te zien.
Kil en verslagen,
Achtergebleven in de leegte.
De leegte die besef brengt,
Waar gemis de enige horizon is.
Deze leegte voelt intenser
Dan toen de storm er nog was.
De realiteit dringt tot me door,
Waar de leegte me verdrinkt,
Tot in het niets.
Beschadigd achtergebleven,
Zet het leven rustig voort.
Al lijk ik stil te staan,
Terwijl anderen verder gaan.
Ik kijk achteruit
En verlang naar voor de storm.
Ik denk niet dat je terug kunt naar wie je was.
Er is iets gebeurd waardoor je jezelf opnieuw moet leren kennen.
De littekens verdwijnen niet zomaar.
Maar dat betekent niet dat het hopeloos is.
Zoals in het gedicht: de storm is geweest.
Wat er ook gebeurt, het wordt nooit precies hetzelfde als voorheen.
Maar langzaam kun je weer bouwen.
De brokstukken rapen, stap voor stap je eigen zijn opnieuw vinden.
Het is geen makkelijk proces.
En het is zo oneerlijk dat jij dit moet doorstaan.
Toch gun ik je dat je stukje bij beetje weer jezelf mag vinden.
‘Stap voor stap pak ik op wat brak,
vorm het weer tot iets nieuws,
iets mooier dan het ooit was.’
Schreef ik op een later moment, al zit ik er nog midden in.
Veel liefs!
Dankjewel voor je mooie woorden.. Ik krijg binnenkort hulp van een psycholoog. Hopelijk gaat dit me helpen om weer een weg te vinden naar een mooie toekomst. Nu is het nog erg lastig. Ik durf niet verder, ik weet niet wie ik ben, ik weet niet meer wat ik kan. Dingen die eerst heel normaal waren voelen nu als mega eng. Het voelt niet als wie ik was.
Ik hoop dat de therapie me gaat helpen en gaande weg weer 'iemand' kan worden.
Nogmaals dankjewel voor je berichtje en heel veel liefs terug!
Dankjewel voor je lieve reactie. Het helpt me al enorm om berichten als dit te lezen hoe anderen het hebben ervaren en dat ik inderdaad niet alleen ben... al voelt dat vaak wel heel erg zo. En vooral op die stille momenten in bed is het zwaar en breekt het me op. Ik ben ook erg bang voor de toekomst. Wat gaat er nog komen? Hoe ga ik er uit komen en hoe en wie ben ik dan.. Het houd me veel bezig. Ik wil je een knuffel terug geven<3
Liefs