Verkracht?
Deze week had ik een gesprek met mijn psycholoog. Ik heb het afgelopen jaar een aantal heel heftige life events meegemaakt, twee geliefden plots verloren, helemaal vastgelopen in werk. We waren aan het praten over eerdere ervaringen in mijn leven die mijn gevoel van machteloosheid, geen controle hebben over mijn leven, vroeger hebben veroorzaakt. Ik vertelde haar over hoe stom ik ooit was geweest, 23j geleden, ik was toen 15, maagd, heel verliefd op een jongen, die heel snel heel veel wilde. Ik had hem gezegd dat ik nog helemaal niet klaar was voor seks, hij zei dat hij dat ook niet was en dat dat oké was en ik me geen zorgen hoefde te maken. Toen ik een paar dagen later bij hem thuis was, in zijn bed, ging hij toch door, ik zei nog een keer dat ik niet wilde maar hij drong aan, “we zouden er allebei van genieten” en hij ging gewoon door en ik deed niks, ik schreeuwde niet, vocht niet, protesteerde niet, ging niet weg en dat heb ik nooit van mezelf begrepen. Ik was zo boos, schaamde me zo, voelde me zwak en vies en dom. Een paar dagen later heeft hij me gedumpt en ik was ook nog eens verdrietig dat hij mijn lief niet meer wilde zijn. En dat heb ik al die jaren heel diep weggestopt en voor mezelf ontkend terwijl het ergens wel aan me vrat. Maar deze week vertelde ik het en de psychologe vroeg me, “hoe kan het nu jouw schuld zijn dat je bent verkracht?” En ik kreeg een totale error, ik was toch niet verkracht, ik had dat toch gewoon laten gebeuren? Ik klapte helemaal dicht maar daarna ben ik beginnen huilen, en huilen en hyperventileren en nog meer huilen en nu lijkt het alsof ik er niet meer mee kan stoppen, alsof ik nu pas zie wat er gebeurd is maar nog steeds voelt het alsof ik me aanstel. Ik voel me zo overweldigd, ik hoop dat dit weer gaat zakken, ik weet niet wat ik moet. Soms ga ik helemaal in een soort ontkenning weer, geraakt het weer helemaal afgesloten, dan breekt het weer door en kan ik niet stoppen met huilen. Ben ik verkracht? Wat is dit? Het is al zo lang geleden en nog nooit zo hevig pijnlijk geweest. Help
5 Reacties
Het is heel logisch dat je je momenteel onveilig voelt.
Het bewust worden, maakt ook dit los.
Om eerst weer bij jezelf te kunnen komen is het misschien wel goed te overwegen om (al dan niet tijdelijk) naar een vrouwelijke fysiotherapeut te gaan.
Het gaat er even niet om of je angst al dan niet reëel is.
Toch, ook bij een vrouwelijke fysiotherapeut is het belangrijk dat je , waar kan, ook je grenzen aangeeft, als aanraken niet prettig voelt, als uitkleden niet prettig voelt.
Het is belangrijk dat de zorgverlener, welke ook, vooral vraagt en ook op jouw reactie let.
Vaak vanuit de vanzelfsprekendheid van hun vak zijn ze zich niet altijd bewust dat simpele handelingen verstorend en/of zelfs als heel naar ervaren kunnen worden.
Bovendien wordt er in opleidingen te weinig aandacht aan besteed.
Dat alles om je vertrouwen in jezelf ook wat terug te vinden.
Mocht je toch willen gaan dan is in eerste instantie aangeven wat speelt misschien een eerste vereiste, zonder dat er behandeling plaats vindt en kan dan alleen maar hopen dat de fysiotherapeut hier open voor staat en er goed mee omgaat.
Wat ik vooral hoop is dat je je wat staande houdt in wat jij wilt in alle chaos die je nu ook voelt. Sterkte.
Ik heb al een tijdje wekelijkse afspraken met een mannelijke fysiotherapeut en nu voelt dat plots bedreigend. Hij is erg vriendelijk (te vriendelijk…??) en nu heb ik plots paniekerige beelden dat hij me ook zou verkrachten, dat is heel verwarrend, het lijkt plots heel reëel terwijl het vast gewoon mijn angst is maar ik kan niet voor mezelf bedenken of ik die afspraken nu nog moet laten doorgaan. Ik wil niet leven volgens hersenspinsels en angsten maar het voelt zo spannend nu om weer te gaan…
Dat we dat woord zo moeilijk uitspreken is omdat er altijd een cultuur geweest is die voornamelijk door mannen is bestuurd, bedacht en vaak vanuit die gezichtspunten bekeken wordt.
Het feminisme, hoe lastig mensen dat soms ook vinden, heeft bijgedragen dat dingen in een ander daglicht kwamen te staan, dus ook gedragingen van mannen of onze eigen reacties op grensoverschrijdend gedrag.
We daar gelukkig nu meer over weten.
Overigens zijn er ook mannen slachtoffer, of ook mannen die wel degelijk grenzen respecteren, aanvoelen.
Ikzelf ben wat ouder, stond aan het begin van het taboe doorbreken over seksueel misbruik binnen het gezin in de jaren 80.
Voor veel moeten slachtoffers nog vechten en is er ook nog steeds gauw sprake van victem blaming.
Het zit al zo lang in ons systeem omdat lang zo gedacht werd door mannen en vrouwen.
Dus dat je eerst alles dus bij jezelf zoekt in wat je allemaal niet of juist wel hebt gedaan.
Schaamte bij zo'n gebeurtenis speelt ook mee, dat we het bij onszelf zoeken als eerste.
Bovendien je was 15, wat weet je dan eigenlijk over het leven, over jezelf en is dit als eerste ervaring een vreselijk nare!
Degenen die zich zouden moeten schamen zijn die mensen die dwars door alles heen slechts hun eigen behoeftes centraal stelde en door te zeggen dat hij hetzelfde had, je manipuleerde om dat te doen, wat voor hem goed uitkwam.
Je bent je nu echt bewust geworden van wat zich heeft afgespeeld destijds en krijg je nu ook pas de reactie en dat kan heel heftig zijn.
Je hebt het weggestopt zoals zovelen en ook gewoon een normale menselijke reactie op buitengewone, traumatische ervaringen.
Het huilen is alleen maar goed, het mag duren zolang het duurt.
Oordeel daar niet over, probeer het niet als negatief te zien.
Juist ook dat kunnen voelen is al een vorm van heling en dat wens ik je nog veel meer toe.
Wat goed dat je je hier hebt opengesteld!
Blijf dat vooral doen bij mensen bij wie je je echt vertrouwd voelt en het veilig voelt.
Wat goed dat je hier je verhaal deelt. Ik kan me heel goed voorstellen dat je je nu overweldigd voelt. Het is ook heel heftig wat je hebt meegemaakt. En als een psychologe dan het woord verkracht hardop zegt kan dat als een mokerslag bij jou binnenkomen. Ik herken veel in jouw verhaal. Bij mij duurde het ook een tijd voor ik besefte dat wat er met mij gebeurd was echt niet oké was. Er is een lange tijd overheen gegaan voor dat ik de zin : " Ik ben verkracht over mijn lippen kreeg". Het gevoel wat jij nu hebt kan heel overweldigend zijn maar is echt een normale reactie van je lijf.
Je vraagt je nog steeds af of je echt verkracht bent. En ook dat is logisch het besef moet nog bij jou indalen.
De ervaring zoals jij beschrijft valt wel degelijk onder verkrachting. Je had al meerdere keren aangegeven dat je niet wilde. Hij negeerde jou nee totaal.
Op het moment dat er iets heftigs plaats vind wilt jouw lichaam jou beschermen. Het feit dat je niet schreeuwde, niet vocht, niet protesteerde of weg vluchtte betekent nog niet dat je toestemming hebt gegeven en dat hij mocht doen wat hij heeft gedaan. De gebeurtenis was zo heftig waardoor je bent gaan dissociëren dat is een hele normale reactie op een gebeurtenis als seksueel misbruik en verkrachting. Je bevriest als het ware waardoor je niks meer kunt. Je bent dan niet bij machte om nog te vechten of te schreeuwen. Ik spreek uit eigen ervaring en wil jou echt laten weten dat het niet jouw schuld is. Er zijn diverse lotgenotengroepen/deelcirkels waar lotgenoten bijelkaar komen. Dat heeft mij zo geholpen bij de verwerking. Daardoor ontdekte ik dat mijn reactie heel normaal was en dat het echt niet mijn schuld was.
Wellicht weet jouw psychologe of er een lotgenotengroep bij jou in de buurt is of Google op lotgenotengroep seksueelmisbruik of deelcirkels. Ik wens jou heel veel liefde en heling toe.
Lieve groetjes van Paula