Twijfel
Twijfel, zo veel twijfel.
Sinds kort heb ik een andere huisarts. Een ontzettend lieve en warme vrouw. Vanaf de eerste ontmoeting zo'n 2 maanden geleden had ze al door dat ik weinig vertrouwen in anderen en mezelf heb, dat ik de regie/controle al een lange tijd kwijt ben. Zij behandelde me met respect, door te vragen of ik bepaalde aanrakingen oké vond en door uitleg te geven bij haar handelen. Dit voelde erg prettig maar ook heel gek. Ik ben dit absoluut niet gewend. Ondanks dat haar liefheid me de angst geeft dat ze (zoals ongeveer iedereen die ik ooit vertrouwd heb) me uiteindelijk in de steek zal laten en pijn zal doen, ben ik het contact toch aangegaan. Ik heb hier geen spijt van. Ik voel me steeds meer comfortabel bij haar. Ik kan zelfs zeggen dat ze me een veilig gevoel geeft.
Ze hoopt dat we langzaamaan samen een band kunnen opbouwen en dat zij in mijn weg naar herstel toch een beetje voor mij zou kunnen betekenen. Ik zie haar wekelijks en ik waardeer haar steun enorm. Door het stukje vertrouwen dat ze mij geeft zou ik willen beginnen met het delen van de nare ervaringen die ik heb meegemaakt. Alleen voelt dit heel dubbel en twijfel ik enorm. Ik ben bang dat het geen nut zal hebben, of dat zij het idee gaat hebben niets te kunnen met mijn verhaal. Terwijl het enigste wat ik zo graag zou willen is een "fijne" reactie. Iets wat ik eigenlijk nog nooit eerder heb ervaren. Waarschijnlijk ook de reden waarom het zo veel weerstand opbrengt. Ik schaam me en voel me schuldig. Ik heb het gevoel dat ik alle gebeurtenissen al lang achter me had moeten laten. Zo erg is het toch niet? Waarom zou dit mij nu nog bezig moeten houden? Het was tenslotte mijn eigen schuld.
De twijfel om het wel of niet te delen is zo groot en houd me enorm bezig. Eind van de week zie ik haar weer en terwijl ik het niet dan niet eens hoef te delen, geeft het me toch al zo veel spanning dat ik wil afzeggen. Waarom is dit zo'n extreem groot "ding"?
De twijfel en onzekerheid is vreselijk.
2 Reacties