Seksueel misbruik door mentor

Mijn verhaal over seksueel misbruik en herstel.

Mijn leven veranderde rond de leeftijd van 13, 14 jaar, toen ik te maken kreeg met seksueel misbruik door een persoon die ik zou moeten kunnen vertrouwen: mijn mentor. Het was een periode waarin ik me ontzettend alleen voelde, gevangen in een situatie waarin ik geen uitweg zag. De mentor, iemand die een veilige leeromgeving had moeten bieden, maakte misbruik van zijn positie en mijn vertrouwen. Het voelde alsof ik vastzat, zonder de steun die ik zo hard nodig had.

Ik was een kind dat op zoek was naar erkenning en begeleiding, maar in plaats daarvan werd ik geconfronteerd met manipulatie, vernedering en verwarring. Elke dag dat dit doorging, voelde het alsof mijn wereld instortte. Ik was te jong om volledig te begrijpen wat er gebeurde, maar ik wist wel dat het niet klopte. Het moeilijkste was dat ik het gevoel had dat niemand mijn stem hoorde. Zelfs wanneer ik probeerde hulp te vinden, werd ik niet serieus genomen.

Hij betastte mijn borsten en bovenlichaam, en gleed met zijn handen op mijn benen en tussen m’n dijen onder de tafel. Hij gebruikte zijn macht om me te manipuleren en dreigde me te vertellen dat ik het had verzonnen als ik ooit durfde te spreken. Hij zei dat ik er met niemand over mocht praten anders zou die voorzorgen dat ik mijn Diploma niet behaalde op die school.

De directeur van de school, iemand die op de hoogte had moeten zijn van wat er gebeurde, liet me in de steek. Hij manipuleerde me constant samen met die docent en lieten me geloven alles wat ik had meegemaakt maar “ in m’n hoofd zat” en dat ik “onwerkelijke dringende gedachtes zou hebben” Deze vorm van gaslighting heeft mij als puber meisje extreem psychisch ziek gemaakt. Ik had destijds ( en nu soms nog steeds) constante woedeaanvallen, nachtmerries en huilbuien.

Vaak dacht ik “ was het wel echt erg wat hij deed” en “ misschien stel ik

Me aan” of “ is dit wel echt bij me gebeurd”

Er was geen steun, geen excuses, geen enkele vorm van erkenning voor het onrecht dat mij was aangedaan. De verantwoordelijkheid die hij had om zijn leerlingen te beschermen, liet hij liggen. Dit gebrek aan verantwoordelijkheid maakte alles alleen maar erger.

Jarenlang droeg ik deze last met me mee. Ik voelde me dom, waardeloos en alleen. De gebeurtenissen hebben me psychisch zwaar geraakt, en de pijn leek niet weg te gaan. Ik heb lang gezocht naar hulp en loop nu bij een psycholoog, wat me helpt om te leren omgaan met de emoties die voortkomen uit het misbruik en de nalatigheid van de directeur. Langzaam maar zeker leer ik dat wat er gebeurde niet mijn fout was, maar die van de daders.

Wat het nog moeilijker maakt, is dat ik nooit excuses heb gekregen van de mensen die mij zo'n pijn hebben gedaan. De directeur probeert nu, als we elkaar tegenkomen, aardig te doen en vraagt hoe het met me gaat, maar dat is voor mij niet genoeg. Ik weet dat vergeven misschien bevrijdend kan zijn voor sommige mensen, maar voor mij geeft het weigeren om te vergeven juist kracht. Het herinnert me eraan dat ik waardevol ben en dat ik niet hoef te buigen voor mensen die mij onrecht hebben aangedaan.

Er is een moment geweest waarop de mentor zelf een gesprek wilde met mij en mijn psycholoog. Hij bood dit zogenaamd aan om mij te helpen genezen, maar toen we dit gesprek afwezen, werd hij boos. Hij ontkende alles wat ik met mijn psycholoog had besproken en probeerde de verantwoordelijkheid opnieuw van zich af te schuiven. Dit moment bevestigde voor mij dat hij niet het inzicht heeft om verantwoordelijkheid te nemen voor zijn daden.

Toch merk ik dat ik niet langer extreem boos op hem ben. De pijn en het verdriet zijn er nog, maar de woede is deels verdwenen. Misschien is het mijn geloof dat me helpt om dit alles te dragen. uiteindelijk de gerechtigheid zal brengen die ik nooit heb gekregen.

Ondanks alles wat er is gebeurd, ben ik blijven vechten. Ik heb aangifte gedaan tegen de docent, een stap die me een gevoel van empowerment gaf, ook al leidde het juridisch tot niets. Wat belangrijk voor mij is, is dat ik mijn stem heb laten horen. Ik weiger om slachtoffer te blijven; ik ben iemand die vecht voor gerechtigheid en heling.

Vandaag de dag wil ik anderen helpen die door vergelijkbare situaties gaan.omdat ik wil dat niemand zich ooit zo alleen en ongehoord voelt als ik me voelde. Dit werk geeft me een doel en herinnert me.