Relatie (s)

Hij en ik zijn nu iets meer dan 2 jaar samen. M'n lieve, begripvolle, grappige meneer, die ik ondertussen zoveel heb verteld over m'n verleden. Die me wil steunen, er voor me wil zijn en (ondanks) m'n verleden en huidige toestand toch graag wil zien. 

Het is fijn, het voelt fijn. 

Maar mag ik ook even laten weten hoe moeilijk het is?!

 Ook voor hèm. Om zo vaak rekening te moeten houden met evt. triggers, dat ik kan wegraken als we intiem zijn. Of dat ik het, nu ik meer bezig ben met lotgenootjes en erover te gaan praten/schrijven, het juist extra moeilijk vind om intiem te zijn en ook al wil hij daar graag rekening mee houden, dat ìk het dan weer moeilijk vind dat hij daar rekening mee houd. Dat het fijner zou zijn geweest als dat niet was. Dat ik net zo goed ook rekening wil houden met zíjn behoefte en dat het moeilijk is dat hij die dan zou moeten wegcijferen omdat er ooit zoiets is gebeurd met mij. Dat ik rationeel ook soms wel kan zeggen dat ik leuke kanten heb maar zo vaak toch het gevoel dat ik hem bezwaar, dat hij met een andere vrouw het misschien makkelijker zou hebben, hij niet zo'n rekening daarmee hoeft te houden..

Dat ik hem veel vertrouwen geef en inmiddels ook wil geloven dat hij meent wat hij zegt, me te wil steunen en helpen. Maar dat er nog steeds op allerlei momenten ergens wantrouwen opkomt, dat, nu hij zoveel weet van mijn verleden, hij dat dan zooo gemeen tegen me zou kunnen gebruiken..

Dat ik, omdat ik me soms zo kwetsbaar voel als hij emotioneel dichtbij komt, een gemene opmerking naar hem wil maken omdat ik me te kwetsbaar en pijnlijk voel. En daarmee hem juist kwets en pijn doe..

Dat ik soms merk dat híj het ook moeilijk heeft met een houding aan te nemen over die dingen uit m'n verleden en er dan een pijnlijke afstand tussen ons voel ontstaan. Terwijl ik hem dan ook niet om me heen wil hebben. Ik deal zelf wel met verdriet of dagen dat ik het leven te zwaar vind, omdat het te moeilijk voelt om het te delen. Dat iemand mijn verdriet en zwaarte dan moet verdragen omdat het mij even niet lukt om vrolijk te doen, ook al probeert hij me op te vrolijken. 

En, al zegt hij 10x dat het niet erg is, dat ik niet lastig ben. Nee, mag hij het wèl lastig vinden?! Want het ìs toch soms lastig! Zorgen voor een ziek persoon doen we vaak toch ook graag maar kan net zo goed moeilijk  en pijnlijk zijn vanwege de onzekerheid of behandeling wel gaat helpen, de situatie erger of beter word of omdat we graag iets zouden willen doen om het ongemak of de pijn van de ander te verlichten of mee te willen dragen, maar dan soms niet weten wat te doen of het bij de ander niet tot verlichting helpt.

Dat mijn nachtmerries/slecht slapen als we samen zijn, ook regelmatig vervelend is voor hem omdat ik hem dan ook stoor in zijn slapen en hij gewoon moet werken (ik ben afgekeurd en wil graag/ probeer graag wel vrijwillig werk als het lukt) of dat ik soms met een lampje aan in bed wil liggen omdat het donker te donker is en ik wil weten waar ik ben als ik midden in de nacht wakker word.

Dat ik nu weer buitenproportioneel angst heb voor vanalles en ook al probeer ik mezelf continu gerust te stellen dat alles nu in ieder geval (nog) oké is,  en zeggen ze dat praten helpt,  het voor hem (of een paar vrienden) dan toch wel eens even genoeg is om het wèèr aan te horen en kunnen we het niet even over iets leuks hebben?