Relatie (s)
Hij en ik zijn nu iets meer dan 2 jaar samen. M'n lieve, begripvolle, grappige meneer, die ik ondertussen zoveel heb verteld over m'n verleden. Die me wil steunen, er voor me wil zijn en (ondanks) m'n verleden en huidige toestand toch graag wil zien.
Het is fijn, het voelt fijn.
Maar mag ik ook even laten weten hoe moeilijk het is?!
Ook voor hèm. Om zo vaak rekening te moeten houden met evt. triggers, dat ik kan wegraken als we intiem zijn. Of dat ik het, nu ik meer bezig ben met lotgenootjes en erover te gaan praten/schrijven, het juist extra moeilijk vind om intiem te zijn en ook al wil hij daar graag rekening mee houden, dat ìk het dan weer moeilijk vind dat hij daar rekening mee houd. Dat het fijner zou zijn geweest als dat niet was. Dat ik net zo goed ook rekening wil houden met zíjn behoefte en dat het moeilijk is dat hij die dan zou moeten wegcijferen omdat er ooit zoiets is gebeurd met mij. Dat ik rationeel ook soms wel kan zeggen dat ik leuke kanten heb maar zo vaak toch het gevoel dat ik hem bezwaar, dat hij met een andere vrouw het misschien makkelijker zou hebben, hij niet zo'n rekening daarmee hoeft te houden..
Dat ik hem veel vertrouwen geef en inmiddels ook wil geloven dat hij meent wat hij zegt, me te wil steunen en helpen. Maar dat er nog steeds op allerlei momenten ergens wantrouwen opkomt, dat, nu hij zoveel weet van mijn verleden, hij dat dan zooo gemeen tegen me zou kunnen gebruiken..
Dat ik, omdat ik me soms zo kwetsbaar voel als hij emotioneel dichtbij komt, een gemene opmerking naar hem wil maken omdat ik me te kwetsbaar en pijnlijk voel. En daarmee hem juist kwets en pijn doe..
Dat ik soms merk dat híj het ook moeilijk heeft met een houding aan te nemen over die dingen uit m'n verleden en er dan een pijnlijke afstand tussen ons voel ontstaan. Terwijl ik hem dan ook niet om me heen wil hebben. Ik deal zelf wel met verdriet of dagen dat ik het leven te zwaar vind, omdat het te moeilijk voelt om het te delen. Dat iemand mijn verdriet en zwaarte dan moet verdragen omdat het mij even niet lukt om vrolijk te doen, ook al probeert hij me op te vrolijken.
En, al zegt hij 10x dat het niet erg is, dat ik niet lastig ben. Nee, mag hij het wèl lastig vinden?! Want het ìs toch soms lastig! Zorgen voor een ziek persoon doen we vaak toch ook graag maar kan net zo goed moeilijk en pijnlijk zijn vanwege de onzekerheid of behandeling wel gaat helpen, de situatie erger of beter word of omdat we graag iets zouden willen doen om het ongemak of de pijn van de ander te verlichten of mee te willen dragen, maar dan soms niet weten wat te doen of het bij de ander niet tot verlichting helpt.
Dat mijn nachtmerries/slecht slapen als we samen zijn, ook regelmatig vervelend is voor hem omdat ik hem dan ook stoor in zijn slapen en hij gewoon moet werken (ik ben afgekeurd en wil graag/ probeer graag wel vrijwillig werk als het lukt) of dat ik soms met een lampje aan in bed wil liggen omdat het donker te donker is en ik wil weten waar ik ben als ik midden in de nacht wakker word.
Dat ik nu weer buitenproportioneel angst heb voor vanalles en ook al probeer ik mezelf continu gerust te stellen dat alles nu in ieder geval (nog) oké is, en zeggen ze dat praten helpt, het voor hem (of een paar vrienden) dan toch wel eens even genoeg is om het wèèr aan te horen en kunnen we het niet even over iets leuks hebben?
1 Reactie
Wat je vertelt, raakt me echt. Het is duidelijk dat je in een situatie zit waar je aan jezelf werkt, terwijl je ook probeert om een evenwicht te vinden in je relatie.
Ik heb dat namelijk ook. Zelf heb ik ook gedachtes en gevoelens die horen bij t misbruik, en dat ik weleens denk wat mij man allemaal moet meemaken met mij. En gedachtes die ik mijn hoofd spoken van “ dit is toch geen leven voor hem” “ raakt hij dit niet zat”
Ik wil je graag een ding meegeven, en dat dat iedereen wel een bagage met zich mee draagt. Geen enkel leven is perfect of vlekkeloos. De ene draagt natuurlijk wel wat meer bagage dan de ander maar onthoudt dat zulke emoties en gebeurtenissen niet vreemd zijn om die mee te dragen de rest van je leven. Het enige wat we wel kunnen leren en doen is leren om met je eigen bagage om te gaan, maar dat is natuurlijk niet wat je 1 2 3 makkelijk voor elkaar kan krijgen. Elke verwerkingsproces is voor iedereen anders en het is geen lineaire pad.
Het is heel begrijpelijk dat het moeilijk is voor jullie beiden. Het feit dat je zo bewust bent van je eigen gevoelens én die van je partner.
Ik hoor dat het zwaar voor je is om te zien dat hij rekening moet houden met wat jij hebt meegemaakt. Maar weet ook dat het geen zwakte is om steun te ontvangen, vooral van iemand die ervoor kiest om bij je te zijn, precies zoals je bent. Hij lijkt je echt te willen begrijpen en steunen, en dat zegt zoveel over hoe belangrijk je voor hem bent.
Het is ook heel normaal dat je af en toe twijfelt, vooral als je jezelf kwetsbaar opstelt. Dat je soms terugvalt in wantrouwen is geen zwakte, maar een natuurlijke reactie gezien je verleden. Geef jezelf ook de ruimte om dit te voelen, en het feit dat je er zo bewust van bent, laat zien dat je er op een gezonde manier mee omgaat.
Wat betreft de nachtmerries en de angsten, het is begrijpelijk dat je soms het gevoel hebt dat het misschien veel is voor hem. Maar ik geloof dat als hij zegt dat het oké is, hij dat ook echt meent. En ja, hij mag het soms lastig vinden, dat hoort er ook bij, net zoals het oké is voor jou om steun te ontvangen.
Ik denk dat je ontzettend veel kracht toont door open te zijn over deze worstelingen, en het feit dat je rekening wilt houden met zijn behoeften, laat zien dat jullie relatie gebaseerd is op wederzijds respect en begrip. Het is duidelijk dat jullie samen groeien, en dat is zo waardevol.
Ik wens je alle liefde en kracht toe <3