Partner van mijn verkrachte vrouw

Mijn partner vond het ook heel lastig. En ik vind dat hij er nog heel netjes mee omgaat. Ondanks dat ik soms ook juist vind dat hij er niet netjes mee omgaat. Want soms heb ik het gevoel dat hij over mijn grenzen heen gaat. Om er dan vervolgens achter te komen. Dat ik niet in staat ben om mijn grenzen assertief te communiceren. Ik ben dus te vaag. Ik kan dan compleet uit t veld geslagen zijn en hem niet meer vertrouwen en zien als dader. Een man die ook schijt heeft aan mijn grenzen. Terwijl ik feitelijk vooral getriggerd ben en mijn masker ineens heel donker kleurt. Hij is meestal vooral afwachtend op zo'n moment, tot de boosheid en het wantrouwen weer oplost. Ik denk vast dan dit heel moeilijk voor hem is. En hij zegt in die periodes vooral dingen als, dat hij me mist en van me houd. Het kan lang duren voordat ik weer snap wat wat is. Soms letterlijk weken of maanden. En dan nog ben ik soms niet zeker van mijn zaak. Maar ik heb vele verkrachtingen meegemaakt, niet 1 dua misschien is het bij mij ook heftiger. Het belangrijkste wat ik vind om te merken is dat hij het niet persoonlijk lijkt te nemen. Ik zie wel dat hij verdriet heeft van de afstand, maar hij heeft het mij nog nooit kwalijk genomen. Is zelden boos geworden. Soms zegt hij wel zachtjes dat hij teleurgesteld is. En dat snap ik ook wel. Het is echt niet eenvoudig om om te gaan met dit soort groot leed. Want onveilig voelen is heel heftig. Ik heb dan een safe space nodig. In mijn geval is dit alleen zijn en niemand die iets van mij verwacht. Ik durf dan niet meer gewoon af te spreken. Uit angst dat ik toch seks ga hebben, terwijl ik dat niet wil. Omdat ik geen nee durf te zeggen, omdat ik getriggerd ben.