Partner van mijn verkrachte vrouw
Hallo
Sinds een paar dagen ben ik lid van dit forum, hier hopen ik en mijn vrouw lotgenoten te kunnen ontmoeten.
Ik zal ons verhaal beknopt omschrijven, mijn vrouw is 18 jaar geleden verkracht. Dit was in onze relatie. Dit alles heeft ze mij en onze kinderen ongeveer een half jaar geleden verteld. Wat ik heel moedig vind.
Nu krijgen we goede hulp van een psycholoog, daarnaast hebben wij hulp ingeschakeld van een andere stichting.
waar wij nu tegen aanlopen is dat er wel hulp is voor de slachtoffers maar bijna of niet voor de partners.
Hier zoeken wij lotgenoten in. Hoe zijn de partners er mee omgegaan en hoe hebben zij alles geplaatst.
Nu weten wij ook dat ieder verhaal anders is, maar voor mij als man zijnde om het allemaal te begrijpen en te plaatsen is zeer moeilijk.
Groet
Harry en partner
5 Reacties
Wat is de beste manier om in contact te komen?
Groet
Harry
Ten aller eerste vreselijk tot jullie dit moeten doorstaan. Ik leef ontzettend met jullie mee.
Zelf is het mij ook overkomen en zit mijn partner exact het zelfde in.
Het is nu 1 jaar geleden maar het gaat met ups en downs.
Mijn partner weet niet hoe dit een plek te geven en ermee om te gaan dit maakt tot hij vaak zich terug trekt/mij negeert/ boos-verdrietig etc is. Ik vindt dit dan heel erg lastig om mee om te gaan ik trek het mij heel erg aan waardoor ik weer helemaal gespannen wordt.
Soms vraag ik me af hoe kan onze relatie hier nu boven komen en wordt ik hier weer verdrietig door. Waneer wordt het beter wanneer..
Ik begrijp daarom goed je vraag waarom er geen directe hulp voor de partners bestaat wat eve goed slachtoffer zijn geworden want die hulp heb ik in deze ook heel erg gemist en nog steeds want het vreet nog iedere dag aan mijn partner terwijl ik therapie/ hulp etc krijg... en er probeer boven op te komem kan in deze mijn partner niet verder en dat is zo scheef.
Jullie mogen altijd een prive berichtje sturen als jullie behoefte hebben om iets te delen
Ik wens jullie ontzettend veel sterkte en kracht toe.
Hij is meestal vooral afwachtend op zo'n moment, tot de boosheid en het wantrouwen weer oplost. Ik denk vast dan dit heel moeilijk voor hem is. En hij zegt in die periodes vooral dingen als, dat hij me mist en van me houd. Het kan lang duren voordat ik weer snap wat wat is. Soms letterlijk weken of maanden. En dan nog ben ik soms niet zeker van mijn zaak. Maar ik heb vele verkrachtingen meegemaakt, niet 1 dua misschien is het bij mij ook heftiger.
Het belangrijkste wat ik vind om te merken is dat hij het niet persoonlijk lijkt te nemen. Ik zie wel dat hij verdriet heeft van de afstand, maar hij heeft het mij nog nooit kwalijk genomen. Is zelden boos geworden. Soms zegt hij wel zachtjes dat hij teleurgesteld is. En dat snap ik ook wel.
Het is echt niet eenvoudig om om te gaan met dit soort groot leed. Want onveilig voelen is heel heftig. Ik heb dan een safe space nodig. In mijn geval is dit alleen zijn en niemand die iets van mij verwacht. Ik durf dan niet meer gewoon af te spreken. Uit angst dat ik toch seks ga hebben, terwijl ik dat niet wil. Omdat ik geen nee durf te zeggen, omdat ik getriggerd ben.
Hij heeft ook veel trauma's meegemaakt, dus misschien is dit niet een gezonde coping. Maar dit is hoe het bij ons is.