Na 14 jaar voor het eerst gesproken over nare ervaring, hoe nu verder?

Afgelopen week heb ik na ruim 14 jaar voor het eerst gesproken over een nare ervaring die ik heb meegemaakt. Uit schaamte heb ik het nooit durven delen, maar toen ik een aantal weken geleden mentaal brak en het werken ook niet meer lukte, kon ik er niet meer omheen. Ik kon het allemaal nog niet plaatsen, maar dat ik er zelf niet uitkwam was voor mij wel duidelijk. Ik heb aan de bel getrokken bij de huisarts en in het tweede gesprek met de praktijkondersteuner heb ik haar onderstaande verteld. Zo simpel als ik het hierboven beschrijf was het echter allesbehalve.. 

Ruim 14 jaar geleden heb ik een nare seksuele ervaring meegemaakt. Ik was toen net 16. Het was een gezellige avond in de kroeg, ik had een gezellige avond met een leuke jongen. Het was druk in het café. Wanneer ik bijvoorbeeld naar het toilet moest, moest ik mij door een menigte wurmen. Een aantal keren voelde ik een aanraking die avond, het was niet een aanraking omdat het zo druk was, maar een bewuste aanraking op bijvoorbeeld mijn bil. Ik maakte eerst nog oogcontact met deze jongen (van een jaar of 19) en lachte vriendelijk, maar uiteindelijk besteedde ik er verder geen aandacht aan. 

Toen ik na het laatste toiletbezoek de leuke jongen niet meer zag heb ik mijn jas gepakt en fietste naar huis. Ik fietste alleen en keek om me heen of ik niet achtervolgd werd, dit leek niet het geval. Tot ik bijna thuis was en ik werd afgesneden door de jongen van de aanrakingen in het café. Hij had mij al de hele avond in het vizier en had gezien dat ik het gezellig had met een andere jongen. De jongen van de aanrakingen wilde meer. Ik heb hem gezegd dat ik niets van hem moest en wilde mijn weg vervolgen. Hierop heeft hij mij vastgepakt en moest ik seksuele handelingen bij hem verrichten. Ik was bang, heb alles gedaan wat hij vroeg, alles tegen mijn wil in. Ik heb niet geprotesteerd, dat kon ik op dat moment niet. Uiteindelijk heeft hij mij verkracht en toen er fietsers aan kwamen is hij er vandoor gegaan. Ik bleef verstijfd achter.

Ik voelde mij vies, schaamde me en voelde me schuldig. Ik heb na deze ervaring gedacht als ik het maar diep genoeg wegstop, als ik er gewoon niet over praat, dan is het er niet. Onzin natuurlijk, het heeft vanaf dat moment invloed gehad op mijn leven. Het is er altijd geweest, maar de afgelopen tijd merkte ik dat de herinneringen van deze nare ervaringen steeds meer op de voorgrond kwamen te staan. Het uitte zich in o.a: stress, hartkloppingen, herbelevingen en nachtmerries. Sinds ik een week geleden voor het eerst over deze nare ervaring heb gesproken weet ik het allemaal niet meer. Ik lijk met de dag meer en meer de grip te verliezen. Ik heb iets aangewakkerd, ik heb erover gesproken met de praktijkondersteuner, maar hoe nu verder? 

De praktijkondersteuner met wie ik het heb besproken was helaas maar tijdelijk (dit wist ik, maar ik voelde mij veilig om het aan haar te vertellen). De eigen praktijkondersteuner ken ik nog niet, komt in het nieuwe jaar terug, maar gaat langzaam opbouwen in uren. In principe neemt hij in het nieuwe jaar contact op over hoe nu verder. 

De tijdelijke praktijkondersteuner wilde me doorverwijzen naar een praktijk voor traumabehandeling/lichaamsgerichte therapie, echter heeft deze praktijk een cliëntenstop. Aangezien ik zelf in de hulpverlening werkzaam ben, ben ik nogal kritisch.

De assistente gaf dus aan dat de praktijkondersteuner of huisarts in het nieuwe jaar wel weer eens contact opneemt om te kijken hoe nu verder. Ik merk dat dit alles ervoor zorgt dat ik in de paniekmodus schiet, terwijl we nog maar een week verder zijn na het gesprek. Ik had alle moed verzameld om dit op te rakelen, maar alles lijkt ook weer even op on hold gezet te worden. Het maakt me weer meer onzeker. Heb ik er wel goed aan gedaan. Had ik deze stap wel moeten zetten. Moet ik niet terugtrekken in mijn schulp nu het nog kan. 

Bij familie en vrienden zet ik een masker op, maar wanneer ik alleen ben trek ik het niet meer. Ik raak steeds meer verwijderd van mezelf, alles raast in een waas voorbij. Zo ben ik vanavond nog ‘gezellig’ uiteten geweest met vrienden. Ik probeer door te gaan zoals ik al die tijd heb gedaan, maar worstel zo ontzettend van binnen.

Wat moet ik doen? Afwachten? Contact zoeken met de huisarts? Wat moet ik zeggen? Toch hameren op een nieuwe afspraak bij de eigen praktijkondersteuner? Dan maar doorverwijzen naar een praktijk waar ik minder goede ervaringen mee heb? Ik weet het even niet meer. Tips??