Geen begin of eind.

Hoe verwoord je het.. hoe kan het in woorden uitgedrukt worden als er de angts is dat je daarvoor word (geslagen). 
Wat je als kind al hebt meegemaakt onder de noemer ''Huiselijk Geweld''. 
Je leven bent begonnen als Verwaarloosde Zuigeling. 

Verkracht door de Buurjongen en dat word afgedaan als ''fantasie'' door (vader). 

Erkent zijn betreft Gepleegd Geweld in de Jeugdzorg (Commissie de Winter). 
Hoe kom je het ''leven'' door, als steeds dezelfde mens(en) op je pad komen? 
Hoe kan je daarmee omgaan, en ervoor oppassen dat je niet opnieuw word Misbruikt door zogenaamde ''vrienden''? 
Leef al meer als 8 jaar lang vreselijk geïsoleerd.. vriendschappen aangaan met de mens zal nooit meer kunnen lukken, juist met de reden dat nog geen anderhalf jaar geleden, opnieuw bent Misbruikt door een vrouw, die zich als ''vriend'' heeft voor willen doen, en constant om geld is gaan wezen vragen. 

Ik ken totaal geen nee zeggen tegen iemand, en zodra dat word gedaan word ik uitgemaakt voor ''Pedofiel'' door mensen.. 
Waarom zijn mensen zo? Waarom worden figuren nooit vervolgt voor dergelijke uitspraken? 

Waarom is het zo vreselijk eenzaam in een Maatschappij die Meervoudige Problematiek als ''te complex'' blijft omschrijven? 
Waar kan je uberhaupt terecht, waarbij de algehele Hulpverlening onderdeel is van de spelende Problemen/Trauma? 
Waarbij bij mij de allergrootste angts de Hulpverlening is, omdat Hulpverleners keihard hebben weggekeken van Seksueel Misbruik, door meer als 20+ jaar vol te houden dat ik in een ''fantasie'' leeft, het is zelfs via Onderzoek vastgesteld, en zelfs daar word keihard van weggekeken, zelfs door de Aangewezen Huisarts. 

Hoe kan je daarmee omgaan? 
Hoe kan je zo een weg vinden in een zogenaamde ''VerzorgingsStaat'' die de Wet aan de laars lappen? 
Waarbij deze zaken steeds weer opnieuw een bevestiging is, dat de Algehele Hulpverlening er totaal geen baat bij heeft als je kampt met Serieuze problemen..

Mijn hele leven is al 34 jaar lang een vreselijke hel.. ik wil al niet meer leven sinds mijn 6e levensjaar. Waarom houden die gedachten nooit op? 
Waarom steeds weer diezelfde mensen tegen komen.. wat is dat de ''mens''? Wat is het doel van de mensheid in een Maatschappij als men wegkijkt van Feiten?