contact met zorgverleners
Eigenlijk ben ik nieuwsgierig naar ervaringen van anderen met zorgverleners. Ik heb geleerd zelf de regie te nemen in die zin, door aan te geven hoe ik het wil, en wat ik wel of niet wil, moeite mee heb. Toch lukt dit niet altijd en merk ik ook dat als je wat aangeeft er toch soms nog weinig kennis is bij zorgverleners, artsen, tandartsen, fysiotherapeuten. En iets aangeven wil ook niet zeggen dat die ander het begrijpt, die verwachting wel ontstaat, maar niet altijd terecht. Dus zelf regie nemen erg belangrijk. Het hangt ook veel van de persoon tegenover me af. Of wordt het moeizaam als er veel wisselingen plaatsvinden bij zorgverleners. Het tegenwoordig ook moeilijker wordt een vaste huisarts te hebben. Dat maakt het voor mij best ingewikkeld.
Ik loop daar nog regelmatig tegenaan na al die jaren, al kom ik uiteindelijk wel weer op het punt om zelf stappen te nemen, leidt het ook, als het herhaaldelijk mis gaat, tot zorg mijden.
Hoe is dat voor jullie?
2 Reacties
Als zorgverlener zelf is mijn hoogste doel om veilige, trauma sensitieve zorg te geven en regie bij houden bij de patiënt. Regie heeft zoveel aspecten: niet alleen toestemming, maar ook (voor-) informatie, aankondiging, grenzen afstemmen, bewust zijn van het doel van het onderzoek, voldoende tijd etc etc. Ik merk (meestal via patiënten of verpleegkundigen) dat het bij mijn collega's soms heel anders gaat. (En Oh, ik sla zelf ook nog steeds wel eens de plank mis :-(
Ik denk daarom dat we in de zorg veel te leren hebben, maar ook dat niet iedereen dit te leren is. Zeker als je zelf geen heftige dingen hebt meegemaakt, lijkt het mij lastig om echt sensitief te werken. Samen met een (nu nog) kleine, maar landelijke groep zorgverleners zijn we bezig om te kijken hoe we dit kunnen verbeteren. In opleiding, in coaching, in kennis en in vaardigheden. Mijn persoonlijke doel hierin is om expertise in trauma sensitieve benadering vindbaar te maken. Zodat je weet bij wie je moet zijn, als het echt het verschil maakt tussen wel of niet durven komen / wel of niet je grenzen weet te bewaken.
Ik herken het dus!! Ik wil eigenlijk ook niet adviseren hierin. Want uiteindelijk helpt het om te benoemen bij je zorgverlener om het te bespreken, maar of het bespreekbaar is, dat is aan de zorgverlener (en daar moet dus meer mee)
Liefs
Ik denk dat het soms het beste is ze te zien als een ‘adviserende’ rol maar uiteindelijk zelf de verantwoordelijkheid en regie te behouden. Uiteindelijk denk ik dat veel zorgverlening daar ook over moet gaat, dat mensen vooral in eigen kracht komen.
En indd wisselingen en verschillen in dynamiek maken het begrijpelijk erg lastig.
Ik heb wel gehad bij de ggz dat ze een diagnose en plan hebben gesteld waar ik heer zorgvuldig naar heb gekeken, maar mij echt niet in vond. Daarom ben jk daar weggegaan. Ben ik dan vermijdend? Volgens die instelling volgens mij wel. Maar denk dat voor jezelf gaan staan, maar wel in acht nemend van het advies de beste combi is.