contact met zorgverleners
Eigenlijk ben ik nieuwsgierig naar ervaringen van anderen met zorgverleners. Ik heb geleerd zelf de regie te nemen in die zin, door aan te geven hoe ik het wil, en wat ik wel of niet wil, moeite mee heb. Toch lukt dit niet altijd en merk ik ook dat als je wat aangeeft er toch soms nog weinig kennis is bij zorgverleners, artsen, tandartsen, fysiotherapeuten. En iets aangeven wil ook niet zeggen dat die ander het begrijpt, die verwachting wel ontstaat, maar niet altijd terecht. Dus zelf regie nemen erg belangrijk. Het hangt ook veel van de persoon tegenover me af. Of wordt het moeizaam als er veel wisselingen plaatsvinden bij zorgverleners. Het tegenwoordig ook moeilijker wordt een vaste huisarts te hebben. Dat maakt het voor mij best ingewikkeld.
Ik loop daar nog regelmatig tegenaan na al die jaren, al kom ik uiteindelijk wel weer op het punt om zelf stappen te nemen, leidt het ook, als het herhaaldelijk mis gaat, tot zorg mijden.
Hoe is dat voor jullie?
15 Reacties
Wat een treffende vraag. Inmiddels heb ik even door de reacties die gegeven zijn gelezen en heb erover na zitten denken bij mezelf.
Ik kan de vraag heel kort beantwoorden met ja. Maar ik kan er ook verder op reageren.
Herkenning in een aantal dingen in de reacties die ik lees. Op de reactie van Marie wou ik aansluiten; ik denk dat het overgrote deel van mensen niet altijd precies weet wat ze nu werkelijk willen (een reep chocolade of even een huilbui en een arm om je heen) en we hebben allemaal enigzinds aangeleerd gedrag vanuit jeugd ect. Maar ik denk dat wanneer je vanuit jeugd al met (seksueel) misbruik en/of geweld te maken heb gehad, het zeker nog extra moeilijk zal zijn.
Ook ik ben regelmatig blanco gebleven als het ging om de vraag wat ik nu wil of nodig heb, ja ik wist in ieder geval wat ik níet (meer) wilde!
Ik ben trouwens al vanaf m'n 14e "draaideurpatiëntje" bij GGZ en ja, ook veel nare en vervelende ervaring met hulpverlening. Daar ben ik nog regelmatig boos of verdrietig over maar dat mag, vind ik. Dat zal, net als met de andere dingen die zijn meegemaakt nog soms resterend blijven, je draagt het mee zeg maar.
Klopt het dat ik dat bij jou ook lees? Verdriet en/of boosheid om vervelende ervaring met hulpverlening.
Soms is het ook weer "afleren" wat door eerdere therapie/hulpverlening ontstaan is eigenlijk. Klinkt een beetje raar natuurlijk. Maar omdat ik vanaf m'n 14e al naar GGZ gestuurd ben geweest omdat "er iets mis is met mij" (zo voelde het toen) Nu denk ik, ik was gewoon een kind dat reageerde op stress/trauma..
Aan de andere kant zie ik ook wel hoe moeilijk het voor hulpverlening kan zijn om de juiste hulp bij iedere persoon te geven.
Vanaf het moment dat ik je verhaal las, bleef ik nadenken over je vraag. Ondertussen zie ik dat al een aantal mensen heel goede , herkenbare en zinnige reacties hebben gegeven. Ik voel hierdoor een beetje terughoudendheid om te reageren. Maar ik heb bedacht dat het achterliggende gevoel voor deze keuze misschien toch wel angst is, en ik heb besloten dat ik mij daardoor niet meer wil laten leiden. Dus ziehier.
Ik denk dat het in contact met zorgverleners enorm van belang is om te weten waarnaar je precies op zoek bent. Dat helpt in het zoeken naar de juiste zorgverlener, en geeft ook handvatten om te evalueren of wat je krijgt ook is wat je zoekt.
En dit ga ik meteen persoonlijk maken, in mijn herstel heb ik vaak genoeg geen idee gehad waar ik naar zocht. Ik ben zorgverleners tegengekomen die de plank volledig missloegen, maar ook die wonderbaarlijk genoeg door mijn woorden heen mijn behoeften konden 'voelen'.
Dat ik zelf niet wist waar ik behoefte aan had, vind ik niet verwonderlijk. Mijn behoeften zijn al op jonge leeftijd vertrapt en weggedaan. Daarom ging ik in contact al snel in de 'please-modus' en gaf ik de therapeut het gevoel goed bezig te zijn. Therapie voelde als een soort vluchtstrook naast de snelweg van een gecompliceerd leven. In het moment zelf voelde dat heel veilig en vertrouwd, maar maakte me op langere termijn eerder afhankelijk dan onafhankelijk.
Ik heb mijn behoeftes leren kennen als een behoefte aan veiligheid (het liefst wilde ik vastgehouden en nooit meer losgelaten worden), een behoefte aan informatie (tegen het knagende schuldgevoel en de eeuwige zelftwijfel) en een behoefte aan erkenning en waardering. Ik heb moeten leren deze behoeftes toe te staan, er woorden aan te geven en manieren te vinden om deze te vervullen. Dat is een leerproces, en ik beschouw dat als het belangrijkste leerproces in mijn leven. Op sommige momenten hebben zorgverleners mij enorm geholpen, maar soms ook niet.
Ik denk dat mijn grootste afknapper bij zorgverleners is als ze mijn behoefte voor mij invullen. Een therapeutische interventie is geen doel op zich, het is een manier om een doel te vervullen. Daarbij hoort het doel aangesloten te zijn op mijn behoefte, zonder mij in een een afhankelijke positie te brengen.
Het is in mijn ervaring te kort door de bocht om te zeggen: seksueel misbruik is trauma, dus traumabehandeling. Ik had daar in elk geval helemaal niets aan. Ik voelde me nog veel te schuldig over wat mij was gebeurd.En daarom moest ik me eerst veilig voelen bij iemand, die mij daarna echt kon aankijken, en me vertellen dat ik niet schuldig was. Pas toen ik dat kon toelaten, ontstond er ruimte voor traumabehandeling.
Lieve Sterrenacht, ik wens je toe dat je de hulp vindt die je nodig hebt. En bovenal wens ik je een mooi en liefdevol leven toe. Wat ons is overkomen is vreselijk. We verdienen te leven.
Marie
Goed van je, dat je, ook al zijn er meerdere die gereageerd hebt toch je ruimte hebt ingenomen je ervaringen hier te delen. Dat je over je angst bent heengestapt.
Jouw reactie is even belangrijk, waardevol en nuttig als de andere reacties.
Dat meen ik oprecht.
Het is herkenbaar dat je op weg naar traumaverwerking, hulp, proces, hoe je het ook noemen wilt, zeker als alles jong is begonnen, nog niet weet wat je wilt, dat een van de aspecten is om te ontdekken, ook wat je behoeftes zijn, je grenzen.
Een ding wist ik altijd, ik wilde erover praten, en de meeste hulpverlening vonden het te traumatisch, hopeloos wat ik dus nu meer kan zien als iets wat bij hun lag, niet bij mij. Daarbij opgemerkt dat dit destijds nog meer taboe was dan nu.
Ik heb niet opgegeven en na 20 jaar vond ik iemand. Buiten dat, ik mocht alles schrijven, omdat ik dat goed kan, zo vaak als ik wilde. Zij zou het lezen wanneer ze kon en wilde. Daarmee gaf ze aan voor zichzelf te zorgen en dat ze het aankon.
Jaren heeft zij hele pakketjes post ontvangen. Gedurende dat proces wist ik ook, ik wilde vrij zijn.
Wat dat dan is, kan voor iedereen verschillen.
Het is niet meer bang willen zijn, durven kiezen, durven fouten te maken, gaan en staan waar ik wilde, gaan voelen vooral ook, me veilig voelen in mijn eigen huis.
Vooral ik wilde heel worden. En daarmee bedoel ik dat ik dat ik zelf kon leven met de duistere periodes. Het leven ook domweg verschrikkelijk naar mocht vinden, waar anderzijds ik ook leerde genieten en zoveel ontdekkingen deed met soms euforische momenten.
Samen met een haptonome leerde ik mijn tast terugkrijgen, maar ook dat aanraken iets moois, fijns kon zijn, een cadeautje, veilig en geborgen.
Maar ja diezelfde geborgenheid, waar in zoveel zo'n groot gat was, voelde ik ook dat ik afhankelijk werd en dat is niet vrij zijn.
Toch ben ik dat geworden al ging dat ten koste van aangeraakt worden, ik wilde ook in mijn eigen omgeving met weinig om me heen het kunnen redden. Zij heeft me laten gaan. Ik ben gegaan.
Dat is me gelukt. Dus als het gaat om mijn proces betreft verleden ben ik ver in, al blijf je ook altijd bezig. Dat is goed, dat is in beweging blijven.
Ze hebben me begeleid daarin, niet bepaald, ik leerde mezelf te redden.
Problemen met zorgverleners keert soms terug, waarbij ik weet waar mijn eigen obstakels zitten, maar ook dus geconfronteerd met obstakels van hulp/zorgverleners zelf. Het ontbreken van kennis hierover. Eigen drempels. Inderdaad wat jij ook zegt te vlug wordt gehandeld, afgesproken, zonder dat goed te bespreken.
Soms is het te doorbreken, soms ook niet en soms loop ik er wat in vast.
Maar soms loop ik letterlijk en figuurlijk weg, en ja dat is ook bevrijdend!
Uit alle reacties blijkt dat dit bij velen van ons dus gespeeld heeft en/of nog speelt.
Belangrijk is nadat wanneer die grenzen zo enorm zijn overschreden zijn (bij seksueel misbruik is dat in elk aspect van je zijn) het toch hoe dan ook onze weg moet worden, onze keuzes, goed of fout, we durven voelen, durven spreken, durven twijfelen, mogen instorten en zelfs als het moet mogen blijven liggen, zolang het nodig is om weer door te gaan.
Dat anderen meelopen is het belangrijkste, met zorg, aandacht, luisteren, met ook loslaten en ons onze gang laten gaan om ook te leren vallen en zelf op te staan.
Voor jou en de anderen hier de titel van een song van Cirques du soleil: "Let me fall". Iedereen kan het zelf opzoeken, want ik weet niet hoe het hier zit met links plaatsen.
Van mij dus een lange reactie op de jouwe, het is zo fijn en helend dit uitwisselen en wens voor jou ook geborgenheid, veiligheid, eerst bij jezelf en ook bij anderen. 🌟
Ik ben zelf slachtoffer en hulpverlener en ken dus beide kanten.
Ik wist heel lang niet waar mijn lichamelijke klachten vandaan kwamen, tot ik ook erge angsten kreeg. De huisarts verwees me met de beste bedoelingen door voor die angstklachten. Basis GGZ. Bij de intake vertelde ik een aantal zaken waar ik bang voor was en die ik vermeed. Mijn hulpvraag was om erachter te komen waar die angsten vandaan kwamen. Mijn brein wist allang dat ze irrealistisch waren, maar mijn systeem (lijf) totaal niet dus cognitieve gedragstherapie. Want “dit is de procedure”.
Ik voelde me niet geholpen en niet gehoord door de psycholoog en de hulp had geen effect.
Jaren later werden de lichamelijke klachten, de stress en angsten alleen maar erger. Ik maakte een zoveelste agressie incident mee op het werk. Tot mijn collega vroeg hoe het met MIJ ging en ik continu stressklachten had. Zij, psycholoog, had daar aandacht voor en daardoor kwamen allerlei herbelevingen en herinneringen naar boven. Ook van het seksueel geweld wat ik blijkbaar jaren jaren weggedrukt en verdrongen had. Toen zocht ik hulp bij een psycholoog, geen verwijzing, zelf betalen. Ze gaf me een zeer onveilig gevoel door allerlei omstandigheden. Ook ik ben vermijdend, maar ik voelde heel sterk dat het hier niet mee te maken had. Ze wilde bijv zonder mij iemand uit mijn omgeving spreken. Dat wilde ik niet en besprak ik meermaals met haar. Toen ze mij met woorden het gevoel gaf dat het moest om een goede analyse te maken van mij en ik er dan bij Gods gratie wel bij mocht zitten, wilde ik niet verder. Ook vroeg ze toen ik vertelde over het seksueel geweld waar ik paniek door kreeg, waarom ik wel grenzen stelde maar er niet naar handelde. Ze behandelde mij als een klein kind. Ik besprak dit met iemand uit mijn omgeving. Zij gaf aan dat ik niet vermeed als ik zou stoppen. Dat heb ik met de psycholoog besproken. Zij zag mijn feedback als verrassing, als vermijding. Ik niet.
Vervolgens een andere psycholoog gezocht en via de huisarts een verwijzing. Specialistische ggz dit keer. Zij geeft mij regie, alles op mijn tempo, mijn proces. Zij ziet mij, stelt kaders, respecteert mijn grenzen, ook als ik zelf niet eens merk dat ik een grens aangeef. Ik vermijd nog steeds, maar ik vermijd haar niet.
Ik ben zelfs begonnen met massages. De eerste masseuse op vakantie vond het totaal niet raar dat ik mijn broek wilde aanhouden. Mijn huidige masseuse respecteerde dat ook direct, keek er niet van op. Nu doe ik al een tijdje mijn broek uit. Ze wendt uit zichzelf haar hoofd af als ze merkt dat ik iets spannend vindt en benoemd dat ook. De eerste keer mijn benen aanraken was enkel aanraken. Inmiddels masseren. Zelfs mijn bovenbenen nu ook. Ze geeft uitleg over het belang van je veilig voelen, vindt niets raar, vies, of iets dergelijks. Onverwachts maar fijne nieuwe ervaringen doe ik daar op.
Mijn vorige tandarts deed soms zomaar behandelingen in mijn mond zonder te zeggen wat hij deed. Een wortelkanaalbehandeling zonder verdoving en dan zuchten en zeggen als ik pijn heb “dat de zenuw dood is en dat niet kan”.
Mijn huidige tandarts zegt alles en bij de kaakchirurg drukte de assistente subtiel mijn schouders omlaag zodat ik niet zo verkrampt lag. Zo kan het dus ook.
Ik ben heel uitgebreid maar herken me dus in wat je schrijft.
Zelf probeer ik als hulpverlener veel oog te hebben voor wat er niet wordt gezegd. Blikken, uitdrukkingen in gezicht, houding, tempo, regie bij de ander laten, voorspelbaar en duidelijk zijn. Afspraken nakomen, erkenning geven. Ik ben rustig en kalm. En luister goed naar wat er wel wordt gezegd.
Dat gaat heus niet altijd perfect, maar de mensen en kinderen waarmee ik werk voelen bijna altijd dat mijn intentie goed is en dan worden ‘foutjes’ vaak geaccepteerd. Door excuses, dingen anders te doen en zaken te bespreken samen.
Het is herkenbaar.
Dat hulpverleners soms stug vasthouden aan regels/eigen handelswijze waar dat ook uit voortkomt.
Dat werkt juist bij ons averechts omdat anderen al in allerlei opzichten hun wil hebben opgelegd.
Dat is vaak een aspect wat hulpverleners volgens mij aan voorbij gaan.
Het stugge volhouden heeft betreft een hartsvriendin, al wel lang geleden desastreuze gevolgen gehad.
Ik had het geluk, zo'n 20 jaar geleden alweer een andere huisarts te treffen, waar ik aangaf dat het traject GGZ niet voor mij was, op geen enkele wijze rekening hield met mij en allerlei omstandigheden. Dat er echt wat moest gebeuren in wat van de stemming nu of nooit, anders begin ik er nooit meer over.
Gelukkig kwam ik toen bij een goede hulpverleenster terecht, niet verbonden aan GGZ en ik via coulance regelen zorgverzekeraar naartoe kon.
Wat fijn je masseuse! Wat goed ook van je om dit aan te gaan durven.
En ik weet de goede zijn er ook.
Zelf heb ik een haptonome gehad, bijna 10 jaar. Ik had helemaal geen tast meer en had geen idee wat normaal aanraken was en/of grenzen.
Ik ben ook ver gekomen.
Ik vind het bijzonder dat je juist als hulpverlener dus wel alles kan toepassen door je eigen ervaring/kennis en perfect is niet nodig.
Precies dat, bespreekbaar maken, excuses dat is een belangrijk deel van het proces, of dat nu volwassenen of kinderen zijn.
Ik ben zelf ook hulpverlener en ik weet het is een wisselwerking. En ik loop soms tegen het feit aan dat ik merk dat iets niet goed gaat en de ander persoon dan zegt "nee alles is goed" en dat ik dan toch altijd iemand inzet voor een second opinion en dan blijkt mijn vermoeden te kloppen. Een goede match is heel belangrijk! En moet bespreekbaar zijn.
Als ze een plan maken waar jij je niet in herkend en gaat is niet zorgmijdend als dat betekent dat je elders het nogmaals probeert. Ik heb vooral geleerd om.dan maar meerdere malen uit te leggen wat ze gemist hebben, want als ik het ze niet vertel gaan ze het nooit leren. Maar ik voel de ruimte en energie om dit te doen, daarom doe ik het tegenwoordig wel.
Maar als de noodzaak hoog is voor zaken dan hoeft er niet per definitie een klik te zijn om voor een basis te zorgen. En kun je daarnaast verder zoeken naar iemand die beter aansluit. Zo heb ik dat met huisartsen gedaan. Zorgverwijzingen kreeg ik omdat ik stellig was. Niet omdat ze me snapten. Helaas ben ik recent verhuisd en moet ik dus weer opnieuw verkennen wie er hier bij mij past. Kan soms vermoeiend zijn, maar ik wil goede zorg voor mijzelf dus ik blijf ook zoeken voor mijzelf dan.
P.s. dat houdt dan wel in dat ik op bepaalde gebieden wel zorgmijdend was want als die klik er niet was ging ik bepaalde dingen niet aan. Dan deed ik alleen wat daarin prettig voelde.
Enerzijds, regie en initiatief nemen, anderzijds zorg mijdend.
Omdat ik in veel er alleen voor sta en ook in andere aspecten best moet bikkelen, heb ik niet altijd de energie om alles op een rijtje te zetten, alert te blijven en/of te zoeken.
Ik heb ook een auto-immuun ziekte, met als gevolg energiewisselingen, warmte intolerantie en zware (ik wil het niet meer depressief noemen en echt een symptoom van de ziekte) fases, dus ook steeds weer aanpassing van medicatie.
Dus bij fases laat ik het er maar bij zitten en niet altijd de energie het steeds uit te leggen.
Een andere huisartsenpraktijk is eigenlijk ondoenlijk hier in deze stad, meer niemand neemt nieuwe patiënten aan.
Maar wat jij ook zegt wanneer ik duidelijke standpunten inneem en op mijn eigen manier kenbaar maak, dan volgt toch wel de zorg die dan nodig is.
Goed trouwens dat je als hulpverlener op je eigen vermoedens durft te varen en daarin dus vaak het juist blijkt te hebben.
Als zorgverlener zelf is mijn hoogste doel om veilige, trauma sensitieve zorg te geven en regie bij houden bij de patiënt. Regie heeft zoveel aspecten: niet alleen toestemming, maar ook (voor-) informatie, aankondiging, grenzen afstemmen, bewust zijn van het doel van het onderzoek, voldoende tijd etc etc. Ik merk (meestal via patiënten of verpleegkundigen) dat het bij mijn collega's soms heel anders gaat. (En Oh, ik sla zelf ook nog steeds wel eens de plank mis :-(
Ik denk daarom dat we in de zorg veel te leren hebben, maar ook dat niet iedereen dit te leren is. Zeker als je zelf geen heftige dingen hebt meegemaakt, lijkt het mij lastig om echt sensitief te werken. Samen met een (nu nog) kleine, maar landelijke groep zorgverleners zijn we bezig om te kijken hoe we dit kunnen verbeteren. In opleiding, in coaching, in kennis en in vaardigheden. Mijn persoonlijke doel hierin is om expertise in trauma sensitieve benadering vindbaar te maken. Zodat je weet bij wie je moet zijn, als het echt het verschil maakt tussen wel of niet durven komen / wel of niet je grenzen weet te bewaken.
Ik herken het dus!! Ik wil eigenlijk ook niet adviseren hierin. Want uiteindelijk helpt het om te benoemen bij je zorgverlener om het te bespreken, maar of het bespreekbaar is, dat is aan de zorgverlener (en daar moet dus meer mee)
Liefs
Dank voor je reactie.
Eigenlijk wel fijn dat je geen advies geeft, want juist de herkenning is fijn.
Tja beste bedoelingen kunnen volkomen verkeerd uitpakken, al is het goed dat te beseffen dat het goed bedoeld is.
De plank misslaan is niet erg, dat mag.
Waarlijk luisteren is naar mijn idee vaak het probleem in plaats van direct de gebruikelijke benadering, aanpak en/of handelingen aan te gaan, waardoor ik vaak overrompeld wordt. Het is voor hen vaak hun normale routine en juist als dat doorbroken kan worden, er veel meer mogelijk is met elkaar.
Bij iemand die echt luistert is het gemakkelijker grenzen aan te geven ja.
Wat goed dat je met weliswaar met nog een kleine landelijke groep om te bezien wat hierin nog verbetert kan worden.
Dat geld natuurlijk voor hulp/zorgverleners, maar in opleidingen ook belangrijk.
"maar of het bespreekbaar is, dat is aan de zorgverlener ".
Dit begreep ik niet helemaal?
Momenteel ben ik na 20 jaar eindelijk bezig met bekkenbodemtherapie samen met een wildvreemde plaatsvervangende arts gezocht en gevonden.
Tenzij wel wat op afstand en verder fietsen, is dit na 3 keer slechte ervaringen eindelijk de goede en kan ook veel meer toelaten.
Luisteren, echt luisteren, en zien wie je voor je hebt, ja daar gaat het over!
De zin "maar of het bespreekbaar is, dat is aan de zorgverlener" daar bedoel ik mee: de zorgverlener is degene die het gesprek leidt en als die onvoldoende ruimte geeft of onvoldoende signalen oppikt, dan kunnen bepaalde onderdelen van je verhaal minder goed / niet bespreekbaar worden. Als iemand heel zakelijk en puur medisch kijkt en ook nog eens haast lijkt te hebben of te snel conclusies trekt of onderwerpen als onbelangrijk bestempeld, dan wordt het wel lastig om nog te gaan praten over grenzen of wat je nodig hebt. Dat bedoel ik. Ik vind dus dat een zorgverlener actief moet vragen naar negatieve seksuele of andere traumatische ervaringen. En vervolgens ruimte inbouwen om het antwoord in te laten dalen en de implicaties samen te onderzoeken. En dat laatste is nu juist zo moeilijk aan te leren. Veel artsen stellen de vraag niet, omdat ze niet weten wat ze moeten als iemand een bevestigend antwoord geeft.
Heel waardevol om de ervaringen van jullie (en mij) mee te kunnen nemen, want dit kan alleen goed veranderen met jullie stem (en ook die van mij)
Actief vragen zou kunnen, maar niet iedereen heeft onze ervaringen en dan kan dit voor anderen dus ook best lastig zijn dit als 'standaard' vraag te krijgen.
Dan zou dat weer routinematig kunnen worden.
Wat wel te leren is, is wanneer iemand het aangeeft hoe dan te reageren/vragen te stellen of hoe ze zelf kunnen leren signaleren dat anderen mogelijk ervaringen hebben met seksueel misbruik.
En ja het is ook zo dat mensen vaak niet direct iets aan je durven te vragen en ook alles wat omzeilen.
Ik hoop oprecht dat het misschien uiteindelijk toch een soort van sneeuwbal- of domino effect heeft door dit aan te gaan bij hulp/zorgverleners.
Vandaag stuurde ik een schrijven aan mijn tandarts waar de communicatie zowel over mijn verleden als chronische ziekte volkomen genegeerd werd, en kreeg een positief antwoord en dit, met toestemming van mij ook met de rest van het team gedeeld zou worden in belang van patiënten en henzelf.
Ook wijzelf kunnen dus actief actie ondernemen als daar energie en ruimte voor is. Dat is niet altijd vanzelfsprekend.🌟
(Bij tandartsen ook nog veel winst te halen inderdaad)
Volgens mij ben jij wel een kanjer!
Luisteren, echt luisteren, en zien wie je voor je hebt, ja daar gaat het over!
De zin "maar of het bespreekbaar is, dat is aan de zorgverlener" daar bedoel ik mee: de zorgverlener is degene die het gesprek leidt en als die onvoldoende ruimte geeft of onvoldoende signalen oppikt, dan kunnen bepaalde onderdelen van je verhaal minder goed / niet bespreekbaar worden. Als iemand heel zakelijk en puur medisch kijkt en ook nog eens haast lijkt te hebben of te snel conclusies trekt of onderwerpen als onbelangrijk bestempeld, dan wordt het wel lastig om nog te gaan praten over grenzen of wat je nodig hebt. Dat bedoel ik. Ik vind dus dat een zorgverlener actief moet vragen naar negatieve seksuele of andere traumatische ervaringen. En vervolgens ruimte inbouwen om het antwoord in te laten dalen en de implicaties samen te onderzoeken. En dat laatste is nu juist zo moeilijk aan te leren. Veel artsen stellen de vraag niet, omdat ze niet weten wat ze moeten als iemand een bevestigend antwoord geeft.
Heel waardevol om de ervaringen van jullie (en mij) mee te kunnen nemen, want dit kan alleen goed veranderen met jullie stem (en ook die van mij)
Ik denk dat het soms het beste is ze te zien als een ‘adviserende’ rol maar uiteindelijk zelf de verantwoordelijkheid en regie te behouden. Uiteindelijk denk ik dat veel zorgverlening daar ook over moet gaat, dat mensen vooral in eigen kracht komen.
En indd wisselingen en verschillen in dynamiek maken het begrijpelijk erg lastig.
Ik heb wel gehad bij de ggz dat ze een diagnose en plan hebben gesteld waar ik heer zorgvuldig naar heb gekeken, maar mij echt niet in vond. Daarom ben jk daar weggegaan. Ben ik dan vermijdend? Volgens die instelling volgens mij wel. Maar denk dat voor jezelf gaan staan, maar wel in acht nemend van het advies de beste combi is.
De GGZ heb ik op een gegeven moment echt links laten liggen met dezelfde ervaringen zoals jij die benoemt.
En nee, dat is niet vermijdend.
Jammer van dat waardeoordeel wat je dan krijgt.
Het is inderdaad voor jezelf opkomen.
Waar ik destijds nog niet precies wist (ook niet kon) wat ik nodig had, ook dat een proces op zich is.
Daarna kwam ik terecht bij iemand die mij fantastisch begeleid heeft.
Inmiddels al wat jaren geleden en zij al enige tijd niet meer actief bezig is.
Zelf ben ik ook ver in de zestig inmiddels.
Zij leerde mij vooral ; mezelf te redden! Dat was wat ik nodig had en bij me paste.
Alleen heb ik soms gezien mijn leeftijd en mijn ervaringen van destijds en nu, wat het gevoel dat er niet heel veel vooruitgang is gekomen in dit opzicht.
Dat kan ja, er ook aan liggen wie je tegenover je hebt.