Aangifte: spanning rondom zaak
Voor mij voelt het heel terecht dat degene die mij dit heeft aangedaan, gestraft wordt. Het idee van rechtvaardigheid en erkenning is zo belangrijk voor me. Tegelijkertijd weet ik dat de realiteit anders is: de kans is klein en het proces duurt lang.
Ik ben bang dat, wat de beslissing ook wordt, alles op dat moment instort. Maar ik ben ook moe van het wachten, van dat lange proces.
Onlangs hoorde ik dat iemand niet wil getuigen. Dat deed iets met me; ook al begrijp ik dat het persoonlijke redenen heeft, het voelde als een afwijzing. Alsof alles wat ik probeerde op te bouwen nog fragieler wordt, en de kans op rechtvaardigheid kleiner lijkt.
Ik wou dat ik er niet zoveel waarde aan hechtte, dat ik er niet zoveel mee bezig was. Maar de waarheid is dat dit heel veel voor me betekent. Het houdt me gespannen en angstig, en ik merk dat het zwaar is om daarmee om te gaan.
17 Reacties
Dank je wel dat je zo eerlijk deelt hoe zwaar dit voor je is. Ik kan me voorstellen hoe dubbel dit voelt: aan de ene kant wil je zo graag dat er rechtvaardigheid komt, dat degene die jou pijn heeft gedaan gestraft wordt, en dat alles erkend wordt wat jij hebt meegemaakt. Aan de andere kant is het wachten uitputtend, en de onzekerheid – zoals nu iemand die niet wil getuigen – voelt als een extra klap. Dat voelt heel persoonlijk, alsof jouw strijd kleiner gemaakt wordt, terwijl jij juist al zo veel hebt doorstaan.
Het is helemaal menselijk dat dit zoveel van je vraagt. Je wilt erkenning en een gevoel van rechtvaardigheid, dat is normaal, maar tegelijkertijd vreet het aan je, omdat het buiten jouw controle ligt. Het is niet zwak om dat zwaar te vinden. Sterker nog, het laat zien hoe groot jouw gevoel van rechtvaardigheid en zelfrespect is.
Misschien kan het helpen om te kijken naar kleine momenten waarin je wél iets kunt beschermen: momenten waarop jij voor jezelf kiest, momenten waarop je jezelf steun geeft, momenten waarop je even rust pakt. Dat klinkt misschien klein naast alles wat er speelt, maar juist die stukjes veiligheid en zelfzorg zijn nu goud waard.
En die gevoelens van teleurstelling, boosheid, angst of gespannenheid zijn helemaal oké. Ze maken je niet zwak, ze maken je mens. Het betekent niet dat alles wat je probeert op te bouwen fragiel is; het betekent dat je nog steeds heel sterk bent, dat je nog steeds doorvecht ondanks dat dit proces zo zwaar is.
Wat jij doet – blijven voelen, blijven volhouden, jezelf serieus nemen – is al een enorme overwinning. Probeer ook jezelf die erkenning te geven. Je hoeft niet te wachten tot de wereld jou recht doet; je mag het nu al doen voor jezelf.
Als je wilt, kan ik een paar concrete manieren opschrijven om die spanning van het wachten en die constante alertheid iets lichter te maken, zodat je jezelf niet blijft uitputten terwijl je dit proces doorloopt.
Liefs
Rim
Bedankt voor je reactie. Ja wat je zegt klopt.
Momenteel ervaar ik extra stress. Ik heb te horen gekregen dat ze iemand anders gaan verhoren volgende week, de laatste getuige voor nu. Daarna ga ik ook ergens te horen krijgen als ze er mee verder gaan.
Daarnaast heb ik lopende rechtzaken rondom scheiding/ouderschap wat ook extra spanning geeft. Kort geleden was een eerste en begin volgend jaar gaat dat verder. En is ook toewerkend na contact rondom ons kind verbeteren. Wat voor mij ook intens is, op een ‘normale’ manier om leren gaan met degene die me zo lang misbruikt heeft. Het voelt bijna als onmogelijk.
Ik hoor graag je tips rondom de spanning van het wachten enz wat je schrijft!
Ik ben hier net en zag je bericht als eerste. Bedankt voor het delen. Ik kom hier en lees iets als eerst wat enorm herkenbaar is. Ik heb voor mezelf dit proces en deze vraagstukken doorlopen voordat ik aangifte deed (recentelijk, na 15 jaar!!). Tijdens de aangifte kwam alles samen waar ik de afgelopen 15 jaar aan had gewerkt. Het instrument zijn, mijn stem, een grond leggen voor anderen, afsluiting voor mezelf. Ik weet dat er nu nog vanalles gaat komen. Ik weet ook dat wij straf e.d. niet in onze handen hebben. Ik geef je hopelijk iets mee bij deze wat mij heeft geholpen. De kracht van je stem gebruiken, wat jij al doet en hebt gedaan. Dat neemt niemand je weer af. Ik meende te lezen dat je ook erkenning wil van omstanders. Dat je je naam wilt zuiveren en erkenning wilt ontvangen. Dit is zo normaal en herkenbaar. En weet je wat ik dan zeg. Je naam is al zuiver. Voor mij was wat ik heb meegemaakt een teken van ontkrachting van een ander. Ik was en ben zo licht en sterk, dat het donker daar iets van wilde. Snap je wat ik bedoel? Dus jij bent al waardevol en jij bent al wie je bent. En dat menselijke stuk.. weet je... als mensen al in een hel leven proberen ze anderen daarin mee te trekken. Het "bij een ander laten " en "bij jezelf blijven" waren voor mij hele vage woorden en termen. Toch kloppen ze, hoe cliché het ook kan klinken of zijn. Een iemand die een ander kwaad aan doet is zelf al kwaad. Wat is er erger dan in een hel leven? Ik ben me ook bewust dat dit gedachtegoed een coping mechanisme kan zijn. Maar wij snappen soms niet alle ervaringen met ons brein. En het recht waar jij misschien met je hoofd naar op zoek bent mag misschien naar (sorry als dit een invulling is) naar het hart gebracht worden. Jouw hart. En daar kan niemand aan komen.
Ja ik denk ook echt dat het een proces van loslaten is. Om uiteindelijk het oordeel zelf los te laten. En het bij jezelf te vinden, de rechtvaardigheid.
Soms denk ik terug aan een zeden zaak die in heb meegemaakt in mijn tienerjaren, deze jongen heeft mij toen aangerand maar heb ik toen der tijd niks van gezegd. Hij is veroordeeld, maar de mensen die vanaf begin af aan het niet echt geloofen en hem goed praatte deden dit niet anders dan na de rechtzaak. Hij was nogsteeds overtuigd van zijn gelijk. En er veranderde niks wezelijks. Naast de erkenning die die meiden hebben gehad toen. Maar als het daardoor echt beter ging?
Iniedergeval, bedankt voor je woorden. En super dapper dat je de aangifte hebt gedaan, heel krachtig om je stem te laten horen!
Dit klinkt misschien hard om te horen, ik begrijp je gevoel volledig omdat ik dat zelfde gevoel ook heel lang had, maar ik spreek uit ervaring:
Dat je dader gestraft wordt, of niet, hoe hoog of hard te straf zal zijn, al dan niet, dit alles zal je geen beter gevoel geven. Het helpt niet om te helen. Je denkt dat het rechtvaardig zal voelen, dat het oplucht, je hoopt dat het helpt om alles achter je te laten, maar dat zal niet zo zijn. Helaas.
Er is geen rechtvaardigheid voor wat je is aangedaan. Jij bent de enige die je zelf kunt helen. Geen enkele omstandigheid of gebeurtenis buiten je zal daar aan bij dragen. JIJ hebt daar de verantwoordelijkheid voor.
Hoe eerder je dat beseft en er zoals je zelf al zegt niet te veel waarde aan hecht, hoe beter het zal zijn voor je helingsproces.
Ik zeg absoluut niet dat hij niet zal moeten boeten voor wat hij je heeft aangedaan, want dat zou echt wel moeten. Maar helaas krijgen daders een veel te lage straf, als ze al een straf krijgen en dan zal je nog meer teleurgesteld zijn en misschien daar nog meer pijn door ervaren.
Dus laat laat het los, en werk aan je zelf en je proces van heling.
Sterkte en succes
Ja, ik ben zelf ook bezig met mijn heling proces
Het zou zo fijn zijn na alle mensen die zeggen dat ik een leugenaar ben en alles om te kunnen laten zien van/. Kijk het was echt. Maar ik weet uit ervaring van een zaak in mijn tienerjaren rondom een vriend die meiden had misbruikt en mij ook heeft aangerand, dat het perspectief van mensen en de dader echt 0 veranderd. Ze kijken ons nogsteeds boos aan alsof we leugenaars zijn.
Dus is het gevoel, wat ik zo graag zou willen: die erkenning. Vs de realiteit, dat die niet gaat komen. Heel verdrietig.
Bedankt voor je woorden en ik zal inderdaad op mijn heling blijven richten.
Ik wou even reageren op jouw goedbedoelde woorden die ook iets met mij doen. Er zit waarheid in je bericht en voor een groot deel ben ik het met je eens. Mij doen de woorden "laat het los" echter kwetsen. Dat ligt bij mij, dat weet ik.. maar graag zou ik het "anders vasthouden" willen noemen. Voor mij voelt het alsof, als ik het los zou moeten laten, dat ik er dan niet mag zijn, met mijn gevoel, mijn ( kant van het) verhaal.
@Evy; Ik kan me voorstellen dat het een bittere pil is als de rechtzaak word afgewezen/ te weinig bewijs en er niks mee gedaan word/ en als er al veroordeeld word, de straf voor je gevoel onevenredig laag voelt met wat jouw is aangedaan. En daaraan vasthouden is uiteindelijk voor jezelf misschien een ondergang. Maar voor mij voelen de woorden " laat het los" alsof het me dan niks moet doen.
Dit is niet als verwijt bedoeld HelpingHealer.
Dank je voor je reactie en je openheid over wat mijn woorden met je doen. Het is absoluut niet mijn bedoeling om jou of wie dan ook die dit leest, te kwetsen. Laat ik het nog duidelijker verwoorden. Nogmaals, ik spreek uit ervaring en wil anderen behoeden voor wat ik heb mee moeten maken.
Over het "loslaten" heb ik het enkel over het stuk van "hopen dat de dader gestraft wordt, want dat geeft mij erkenning".
Het trauma, al het misbruik, alles wat er jarenlang gebeurd is, kan en moet je niet loslaten, maar juist eerst omarmen, vasthouden, niet voor weglopen en dan pas kan het verwerkt en geheeld worden. Dus daar had ik het niet over qua loslaten.
Ik heb ook jarenlang wrok gehad naar mijn dader, allerlei dingen toegewenst, gehaat. In mijn hoofd had ik zoveel "gepaste en geschikte" straffen voor hem voorgesteld. Deze wrok en hatelijke gevoelens en gedachten hebben mij bijna volledig geconsumeerd. Ik heb zoveel tijd gespendeerd aan hopen dat hij zijn verdiende loon zou krijgen, dat ik die tijd niet benut had om aan mijn eigen heling te werken en mij zelf en anderen om me heen de liefde, aandacht en veiligheid te geven die nodig was. Nu jaren later, heb ik daar zoveel spijt van. Zoveel jaren extra weggegooid, en aan wat? Aan negatieve gedachten en gevoelens. Ik wist wat er gebeurd was, en hoe ik me daarbij voelde. Dat hoeft niemand anders te erkennen om het "werkelijk" te maken. Voor mij is het realiteit en ik alleen kan bepalen wat ik er mee doe en hoe ik verder ga, moet of wil. De "straf" die hij uiteindelijk gekregen heeft, is in mijn beleving bij lange na niet genoeg, zeker niet voor alle jaren wat hij mij en nog minimaal 17 anderen decennia lang heeft aangedaan.
Daarom, laat de uitkomst van je aangifte los, laat het proces los, want het zal nooit je verleden ongedaan maken. Het zal nooit die voldoening geven die waardig of rechtvaardig voelt. Het zal je niet eens de erkenning geven die je zoekt of nodig hebt. Vind die erkenning in jezelf. Een ieder die van je houdt en er werkelijk voor je is, zal jouw gevoel vanuit liefde erkennen, wat er ook wel of niet gebeurd is. Daar is geen bewijs, rechtszaak of uitspraak voor nodig. Enkel een hart vol compassie en een oor die wil luisteren.
Hou van jezelf, je mag er zijn en je bent goed genoeg.
De rechtvaardigheid ligt in het feit dat jij jezelf weer liefde gunt en laat ervaren. En die doe je door lief voor jezelf en anderen te zijn.
Je kunt dit. Zowel jij Bluebird, als Evyxx.
Dat het niet bedoeld is als kwetsend dat had ik ook niet zo gezien. De woorden "het los moeten laten" hebben bij mij misschien ook een andere (heel negatieve) lading gekregen dus dat ligt bij mij.
Ik lees je en het lijkt me vreselijk dat je al die jaren met zoveel wrok en haat heb gezeten.
Op dat punt is het bij mij net wat anders denk ik, want ik blijf erover nadenken wat dan een gepaste straf voor een dader zou moeten zijn denk ik.. In mijn geval met mijn aangifte, maar ook in het algemeen voor zedendelicten, geweld ect.
Voor mij persoonlijk raakt het dan meer omdat eraan vastzit bij mij "als ik het los moet laten mag mijn waarheid er niet zijn"
In dat opzicht kan ik dan waarschijnlijk met Evy meevoelen dat als een strafrechter zou bepalen dat het verhaal aannemelijk is dat dat dan zou kunnen helpen met voor haar eigen waarheid te zijn.
Nou ja, inmiddels probeer ik dit bij een paar mensen in mijn omgeving, zij weten best veel over de situatie en ik heb het gevoel dat daarin mijn waarheid aangenomen word. Maar dan kan ik me voorstellen dat, zoals ikzelf heb, dat het besef wel ergens kan blijven hangen dat hij (of misschien zij, dader in het algemeen) dit ook bij anderen kan (blijven) doen.
Zelf heb me er dan ergens een beetje bij neergelegd dat mijn dader(s) dan waarschijnlijk nog ergens rondlopen (zonder gevangenisstraf of iets dergelijks)
Maar dat ik wel besloten had aangifte te doen..
Via via heb ik gehoord dat één overleden zou zijn aan kanker, weet ik niet zeker, maar dat had ik 'm nu ook niet persé gewenst eigenlijk (vond het best raar en een heel dubbel gevoel toen ik het hoorde)
Evy, ik hoop niet dat je het idee hebt dat ik je topic wou overnemen want dat was niet de bedoeling
In ieder geval heel veel moed en sterkte gewenst. Misschien zoals HelpingHealer dan bedoeld, proberen geen wrok en haat (om hoe het rechtsysteem dan ook kan zijn ect.) Maar wel veel moed en sterkte om dit aan te gaan en jouw waarheid te vertellen..
En alles eromheen wat ik zo even las van getuige die toch niet (meer) willen getuigen. Sterkte
Ik wil je bedanken voor je reactie je bent een stuk verder in je healings proces, ik zit nog steeds in de fase dat ik nazorg zoek of een plek waar ik me veilig voel en mijn verhaal kan vertellen wat me is overkomen!
Ik heb ook net als ieder mens mijn gevoel voor gerechtigheid nodig gehad om alles wat met me is overkomen te rechtvaardigen, ik vond de behandeling voor complexe PTSS al zwaar laat staan dat ik mijn verhaal voor de rechter opnieuw zou moeten vertellen en weer door die hel heen te gaan, dus daar is veel kracht en moed voor nodig,
Maar helaas leven al mijn daders niet meer en kan ik alleen hopen dat ze zich bij God hebben moeten verantwoorden, en ik maak nog dagelijks mee dat er geen gerechtigheid bestaat voor vrouwen van sexsueel geweld,
Daar is de maatschappij te geconditioneerd voor om vrouwen de schuld te geven, en daar zit mijn probleem ook nu, dat al erg genoeg is wat me is overkomen en daardoor geen normaal leven heb kunnen leiden, maar dat de mensen die dichtbij je staan je nog een trap nageven is voor mijn het grootste verraad,
Jouw woorden komen goed binnen en inderdaad het loslaten van waar je geen controle over hebt en jezelf de liefde en steun geven dat je steeds bij mensen zoekt die het nooit zullen geven, is het beste kadoo of gerechtigheid wat ik mezelf kan geven.
Ik denk dat als er iets veranderd moeten worden in hoe de maatschappij met mannen en vrouwen omgaan van sexsueel misbruik/geweld. Er heerst nog een taboe op en dit gaat al generaties zo,
Waar ben ik veilig? Waar kan ik mezelf zijn zonder oordeel zonder twijfel?
Ik wil mijn kracht terug ik neem mijn kracht terug door los te laten en mezelf zelf liefde en vergeving te schenken.
En verder gaan in mijn zoektocht naar een veilige plek waar ik mijn verhaal eigenlijk kwijt kan want op dit moment consumeert het me en ik verdien beter.
Bedankt voor je wijze woorden en ook veel sterkte en liefde voor jou en alle die met deze moeilijke maar echte kwestie te maken hebben.
Liefs Mara
Evyxx ik wil ook niet je topic overnemen, maar ik vind het wel fijn en mooi om te zien, dat we allen elkaar sterken en steunen. Dat het antwoord op het verhaal van de een, ook wat met een ander doet. Zo helpen we elkaar in onze eigen persoonlijke reizen, die ook vele overeenkomsten hebben.
Over je verhaal doen, ook al of juist als je dit misschien nog niet durft, of angst hebt om veroordeeld te worden of een trap nat te krijgen....
Wat voor mij enorm heeft geholpen, is door het voor mezelf op te schrijven. Elke gebeurtenis, elk gevoel, tot in de kleinste details. Heel zwaar en slopend, maar voor mij essentieel aangezien jarenlange ontkenning, vluchtgedrag en dissociatie er voor heeft gezorgd dat het vast kwam te zitten in het lichaam en er niet aan verwerking en heling begonnen kon worden.
Alles moest eerst aan de oppervlakte komen, onder ogen zie en erkend worden (door mezelf, niet door anderen). Maar schrijf het van je af, je verdient inderdaad meer en beter.
En inderdaad de liefde, steun, veiligheid en ontspanning moet eerst van binnenuit komen. Anders blijf je er naar zoeken buiten je of bij een ander en dat zal je later weer pijn kunnen geven. Als je het eindelijk (weer) in jezelf vind, kun je het ook pas werkelijk een ander geven en trek je ook iemand aan die op diezelfde frequentie zit. Hij of zij, zal het dan ook vrijelijk en met respect van alle grenzen kunnen en willen geven aan je, omdat je dat van jezelf ook zo verwacht en krijgt. Dan ontvang je het en hoef je er niet naar te zoeken of te verlangen.
Daar ligt inderdaad je eigen innerlijke kracht, je moed, je overwinning. In jezelf en voor jezelf. En die kracht trekt ook aan. Iemand ziet en herkent dat, en wil vanuit die zelfde plek en kracht je die veiligheid bieden, met respect, geduld en waardering.
Jullie beiden en een ieder ander die hier kracht en troost uit haalt:
Sterkte en succes op jullie pad.
Wees lief voor jezelf en gun jezelf de rust die je verdient.
Ergens voelt het goed om op een bepaalde manier in ieder geval te proberen voor je eigen recht op te komen. Fok die persoon die jou dit heeft aangedaan! Samen gaan we ze allemaal opruimen, en dit is helaas de enige (legale ) weg! Veel kracht en liefs aan jou! De weg naar heling is zwaar met een heleboel omwegen en hobbels.
Ik hoop heel erg voor jou voor gerechtigheid!! Echt heel erg.
Laat je weten wat er uit komt?
Ja ik denk niet dat ik ooit spijt zou hebben van mijn aangifte, maar het doet pijn dat het niet beter geregeld is!! En indd voor je eigen recht uitkomen. Een fok jullie naar iedereen die zegt, blijf stil. Dat is het voor mij alleen al waard
Veel succes
Ik heb het gevoel dat ik hier even moet reageren. Ik hoop dat mijn ervaring jou de moed geeft om voor de rechtvaardigheid te vechten.
Ik was precies een jaar geleden verkracht op een date met geweld. Een week geleden was de inhoudelijke zitting. De dader werd veroordeeld tot 4 jaar onvoorwaardelijke straf! Voorlopig een verkrachter minder op straat.
Die erkenning helpt mij om dit alles achter mij te laten (afsluiten). Ik had vanaf dag één veel vertrouwen in dat de dader krijgt wat hij verdient.
Het voelt alsof 20kg van mijn schouders af komt. Ik voel opluchting en daardoor ik ben sterker dan ooit geweest! Ik voel me nu vrij en ik kan me verder focussen op mijn herstel (EMDR) behandeling.
Het komt goed geloof mij en geeft het nooit op!
Het proces kan wel lang duren dat begrijp ik maar volg je gevoel en vind die moed op nieuw in jezelf!
Ik wens je alle kracht van de wereld toe en twijfel nooit aan jezelf!
P.S het boek “verlamd van angst” heeft mij gered in moeilijke tijden…
Dikke x
Maar wat fijn na een eindeloze strijd om zo’n bericht te horen!