Aangifte
Als kind (12) ben ik seksueel misbruikt (1x verkracht) door mijn stiefvader.
Inmiddels vele trauma’s, psychologen en jaren verder wil ik en kan ik nog aangifte doen. Op dit moment kan ik niet meer verder in mijn eigen leven zonder dit kind te erkennen en hier aandacht aan te geven en dit te verwerken.
Mijn gedachte nu is : ik als volwassenen kan nu doen voor het kind in mij, wat geen enkele volwassen deed in mijn leven voor haar.
Ik zou echt heel erg graag ervaringsverhalen horen over rechtzaken die zijn gedaan járen na het misbruik. Wat voor bewijzen heb je dan nog? Wanneer is bewijs genoeg dat er een zaak van gemaakt wordt. En vooral, hoe was het voor jezelf. Heeft het geholpen in de verwerking? Ook als de dader niet schuldig werd bevonden ivm gebrek aan bewijs, hoe ging je daar mee om? Alvast heel erg bedankt voor het delen van je ervaring â¤ï¸
2 Reacties
Lieve anoniem,
Wat ontzettend dapper van je dat je dit hier deelt. Alleen al het onder woorden brengen van wat je hebt meegemaakt, vraagt zoveel kracht. Ik wil je laten weten dat je niet alleen bent. Het innerlijke kind in jou verdient alle erkenning, liefde en steun, en je bent nu precies dat aan het doen—wat al een enorme stap is.
Wat betreft je vragen over aangifte doen en bewijzen, hoop ik je wat duidelijkheid te kunnen geven:
1. Aangifte doen na jaren:
Je kunt zeker nog aangifte doen, ook al is het misbruik jaren geleden gebeurd. Seksuele misdrijven hebben vaak geen verjaringstermijn meer, zeker bij minderjarige slachtoffers. De politie is gewend om met dit soort zaken om te gaan en zal je verhaal serieus nemen.
2. Wat telt als bewijs?
Zelfs als er geen fysiek bewijs meer is, kan je aangifte waardevol zijn. Bij zedenzaken draait het vaak om je eigen verklaring. Dit kan worden ondersteund door:
• Getuigenverklaringen: Mensen die misschien iets gemerkt hebben in je gedrag destijds of aan wie je je verhaal toen hebt verteld.
• Oude berichten, dagboeken, brieven: Alles waarin je toentertijd iets hebt geschreven of gedeeld over wat er is gebeurd.
• Hulpverleningsdossiers: Verslagen van psychologen, artsen of andere professionals kunnen ook ondersteunend zijn.
3. Het proces zelf:
Na je aangifte volgt er een onderzoek. Soms komt het tot een rechtszaak, soms niet—afhankelijk van de verzamelde informatie. Dat kan heel moeilijk zijn, vooral als het niet leidt tot een veroordeling.
4. Helpt het bij verwerking?
Ervaringen verschillen. Sommige mensen voelen zich krachtiger omdat ze eindelijk hun stem hebben laten horen. Anderen vinden het zwaar, vooral als de uitkomst niet is zoals gehoopt. Wat vaak wel helpt, is het gevoel dat je iets hebt gedaan voor jezelf—dat je dat kleine kind in jou hebt beschermd en erkend.
Onthoud: het strafproces zegt niets over de waarheid van jouw verhaal. Jouw ervaring is echt, ongeacht de juridische uitkomst.
Ik stuur je graag zoveel warmte en kracht. Je bent al zo ver gekomen, en je verdient het om gehoord en gesteund te worden. Als je ooit wil praten, ik (en velen hier) zijn er voor je.
Liefs,
Rim
Heel erg bedankt voor je reactie. Vandaag heb ik een video gesprek met de zedenpol En ben hier erg nerveus voor. Jouw antwoorden helpen mij om een beetje te weten wat mij te wachten staat. Ook om mij veilig te voelen hier.
Het is voor het eerst in mijn leven dat ik werkelijk in detail ga treden over wat er is gebeurd. Eerder was dit te confronterend en zou ik niet overleefd hebben als ik dit wel gedaan zou hebben. Na 8 psychologen verder in de laatste 18 jaar ben ik nu pas veilig genoeg in mijn leven om eerst te breken om mezelf weer te helen. Veiligheid en rust en liefde zijn de basis om voor het bange kind tevoorschijn te durven komen. Zolang dit er niets is blijf je altijd bezig met eerst overleven met alle overlevingstools die je gevonden hebt onderweg. Geen idee waarom ik dit hier schrijf, misschien in de hoop dat iemand dit leest. Ik zou willen dat ik dit jaren geleden ergens gelezen had zodat ik mij beseffen zou dat ik een veilige liefdevolle omgeving nodig moet hebben om te helen, voordat ik het bange kind geforceerd had met vreemde te praten terwijl ze niet eens veilig was bij mijzelf als volwassene.