Hoi joske, Het is altijd lastig om te delen met je ouders en dan vooral als je het al geheim het gehouden die tijd. Dat maakt het er niet makkelijker op. Mijn moeder kent mijn verhaal. Mijn vader niet. De reden is simpelweg dat mijn vader niets met zo'n verhaal kan en het voor mij ook niets op levert. Mijn moeder wist ook niet goed wat ermee te doen, zij had gevoel te hebben gefaald als ouder omdat ik destijds bij haar woonde en er veel signalen waren dat het niet goed ging met me. Het is geen onderwerp waar we het eigenlijk over hebben hier heb ik ook geen behoefte aan, maar ik weet dat ik mij niet hoef te schamen dus het kan en mag delen van mijzelf. Dat was voor mij de reden dat ik het ook gedeeld heb. Het is dus belangrijk dat je voor jezelf weet dat je doet wat je zelf wilt hierin. Het kan vreemd en fout voelen om het voor je te houden maar als het je niets op levert is het lastig. Dus de vraag is "wat hoop je dat dit oplevert of teweeg brengt?" Dat kan je motivatie in je keuze mogelijk versterken.

Beste Joske, Ten eerste super knap dat je het een goede vriendin hebt verteld en dat je in therapie bent! Ik ben afgelopen oktober verkracht toen ik net 18 was en 2 weken uit huis bij mn ouders, in mijn toen net nieuwe studentenhuis. Ik heb het mijn ouders nog niet verteld ondanks dat ik wel met een studentenpsycholoog, de politie en mijn vriend erover heb gepraat. Ik wil het mijn ouders heel graag vertellen maar toen het net gebeurd was durfde ik het niet te vertellen omdat ik bang was dat ze me zouden verplichten weer naar huis te komen of zich super veel zorgen zouden maken om mijn omgeving terwijl ik mij eigenlijk verder heel erg op mijn plekje voelde in de stad zelf. Het huis ben ik uit vertrokken, mijn ouders weten dus ook niet waarom, omdat dat nooit als thuis is gaan voelen door wat er daar in mijn eigen slaapkamer is gebeurd. Ik weet zelf nog steeds niet of ik het mijn ouders ga vertellen, ik ben bang dat ze teleurgesteld zijn dat ik er zo lang mee heb gewacht. Ik vind het daarom ook lastig om jou goed advies te geven, als buitenstaander zou ik zeggen vertel het ze, ze willen waarschijnlijk alleen maar helpen en als ikzelf kinderen zou hebben zou ik ook willen dat die het met mij zouden delen, Maar ik snap dat het heel lastig is dus doe alles op je eigen tempo en doe zeker niks waar je niet klaar voor bent! Wat misschien kan helpen is een brief naar je ouders schrijven en die (nog) niet sturen. Deze tip kreeg ik zelf ook mee. Zo wordt het vertellen sowieso iets minder spannend en weet je wat beter wat je precies wil zeggen, je kan ook besluiten gewoon de brief te geven of niks te doen. Heel veel sterkte en blijf jezelf herinneren aan alle goede stappen die je al gemaakt hebt, de rest komt eventueel zodra jij er klaar voor bent! Groetjes Anna

Beste Joske, Goed dat je je verhaal en je vragen deelt. Ik weet niet hoe oud je bent en of het lang geleden is gebeurd of een aantal jaar. Vroeger was het meestal minder bespreekbaar dan nu. Ik heb soortgelijks meegemaakt toen ik 17 was en ik heb het heel veel jaren voor me gehouden. Ik ben nu in de vijftig. Ik wist gewoon dat ik niet met alles bij mijn ouders terecht kon. Ik heb het uiteindelijk wel verteld, en eerst aan mijn vader, Hij reageerde beslist niet goed en maakte mij uit voor leugenaar. Mijn gevoel was dus terecht. Ook mijn moeder was niet supportive, meer nietszeggend en het gelijk van tafel vegend, dat het al zo lang geleden was gebeurd. Maar toch heeft het mij enorm goed gedaan om ermee naar buiten te treden. Zij hebben hun reactie om hun eigen redenen. Maar ik heb geen geheim meer. En ik heb het daarna terloops nog eens aangekaart. Zo raken ze eraan gewend. Ik heb verder weinig verwachtingen dat ze me zullen steunen, maar ik heb mijn zegje gedaan. Dus als je ertegen kunt ook als ze niet goed reageren, maar je wilt geen geheimen meer, dan zou ik toch aanraden het te doen als je er klaar voor bent. Behalve als je bang bent voor hele heftige reacties van je ouders, maar dat moet je zelf inschatten. Sterkte! Thea-21

Hoi Joske, wat dapper dat je dit aan je ouders wilt vertellen. Ik ben van m'n 14de tot 17de online gegroomed door een pedofiel. Zodra ik eindelijk de stap te zetten om hem te blokkeren, ben ik huilend naar m'n pa gegaan snachts, omdat ik een paniekaanval had. Dat was voordat ik wist dat ie een pedo was. Toen ik er een jaar erna achter kwam dat hij niet was wie hij zei dat ie was en volwassen was ben ik gelijk naar m'n ouders gegaan. Ze hebben me heel goed gesteund, nooit gevictimblamed. Ik weet niet hoe jouw ouders zijn. Die van mij zeggen van kleins af aan al dat ik met alles naar ze toe kan komen. Dat heeft geholpen. Als jij denkt dat je je ouders kan vertrouwen daarmee, moet je het zeker vertellen. Het is zo fijn om gesteund te worden door je ouders. Als het eng is om beide te vertellen op 't zelfde moment, vertel 't dan eerst aan je ma of je pa. En daarna aan de ander. Het makkelijkst is 't vertellen aan beide tegelijkertijd hoor. Dan bijt je gelijk in de zure appel en hoef je 't niet 2 keer te doen. Ik hoop dat het je lukt en dat ze goed reageren. Hou er rekening mee dat ze geschokt kunnen zijn of stil. Het moet bij hun ook even zakken. Als je het fijn vind, kan je me altijd even een berichtje sturen hierop. Als je iemand nodig hebt om erover te praten. Ben benieuwd hoe 't gaat! Xxx, Maaike

Hallo Joske, Wat verschrikkelijk om mee te maken. Wat ben je sterk om hulp te zoeken. Ik heb dit niet zo meegemaakt maar ik weet dat je ouders je zullen steunen en voor jou is het draaglijker om hier door heen te komen. Het is een last wat je meedraagt. Je band zal er sterker door worden en je staat er dan niet alleen voor. En het is makkelijker om over je therapie te vertellen. Volg je ook EMDR?. Dit heeft mij goed geholpen. Doe wat je hart je ingeeft. Ik wens je het beste toe. Liefs, Chamilla.

Hoi Joske, Goed dat je dit verhaal hier durft te delen. Ik zou het wel aan je ouders vertellen. Ik heb destijds ook getwijfeld om hun te vertellen over mijn aanranding. Ik was opgelucht dat ik het hun heb verteld. Ik heb me destijds wel gesteund gevoeld door hun. Als je het je ouders verteld kunnen ze je ook steunen. Veel sterkte bij het verwerken.

Hoi Joske, Wat goed dat je je verhaal durft te delen hier. Ik zou het wel aan je ouders vertellen. Dan weten ze waarom je af en toe anders reageert. Ze zullen je ongeacht wat ook steunen. Heb zelf ook seksueel misbruik meegemaakt. En na lang twijfelen heb ik het ze ook alles erover verteld. En ondanks dat ze schrokken, hebben ze me bij elke stap ondersteund.

Bedankt voor het delen van je verhaal. Wat goed dat je in therapie bent gegaan en daar praat over de verkrachting. Ik herken je angst, maar ook verlangen naar het delen met je ouders. Ik heb dit heel lang niet gedaan, maar uiteindelijk jaren later pas. Het heeft mij enorm geholpen, deze openheid te geven. Het is fijn om het niet meer alleen te doen, fijn om je gesteund te voelen. Dit gun ik jou ook. Lieve groet en heel veel sterkte in jouw proces, Jorien