Was het allemaal dan echt niet zo erg?
Hi allemaal,
Ik wil graag met jullie mijn verhaal delen, maar vooral van jullie horen hoe jullie hiermee om gaan/zijn gegaan, en in hoeverre jullie dit herkennen.
In mijn pubertijd heb ik een vorm van seksueel misbruik ervaren door mijn stiefvader. Hij heeft mij niet verkracht, maar er zijn wel andere zaken voor gevallen die mij enorm hebben beschadigd.
Mijn moeder is hier achter gekomen, daarna is het niet meer gebeurd, maar zij is wel bij hem gebleven. Ze vroeg mij destijds wat ik wilde, of zij moest scheiden ja of nee. Ik was 14 toen, bang en onzeker. Wilde het mijn zusjes niet aandoen met gescheiden ouders op te groeien. Achteraf misschien de domste keuze die ik heb kunnen maken.
Inmiddels ben ik bijna 21 en ik heb er enorm veel moeite mee wat destijds is gebeurd. Ik heb er thuis nooit over kunnen praten omdat hij er altijd was. Nu woon ik samen met mijn vriendin, en komt alles eruit.
In december heb ik het aan mijn moeder haar kant van de familie verteld. Iets dat veel dapperheid van mij vroeg. Dit zorgde voor een hoop heibel in de familie en woede vanuit mijn moeder en stiefvader. Ze begrepen niet waarom ik er naar al die jaren weer over begon, en ‘zo erg was het allemaal niet’.
Op dit moment heb ik nauwelijks contact met mijn moeder. Hem hoef ik helemaal niet meer te zien. Maar ook lijkt het alsof de rest van de familie afstand van mij heeft genomen. Ik heb het gevoel dat mijn moeder met hun gepraat heeft en ze mij zwart heeft gemaakt.
Ik weet niet goed hoe ik nu verder moet. Moederdag komt eraan.. Allemaal die verplichtingen. Wel sta ik momenteel op de wachtlijst voor specialistische GGZ; traumatherapie.
Ik hoop dat jullie verhalen met mij willen delen en mij eventueel handvaten kunnen geven over hoe ik hiermee om moet gaan en wat jullie hebben gedaan voor jezelf.
Veel liefs.
4 Reacties *
Als antwoord op (Geen onderwerp) door 00d006b83b414f…