Waar moet ik beginnen..
Goedendag allemaal,
allereerst ben ik blij dat ik deze groep gevonden heb. Ik was bang dat wat ik had meegemaakt, de enigste zou zijn.
Hierbij wil ik ook graag mijn verhaal delen.
Ik ben seksueel misbruikt door mijn stiefvader tussen mijn 11de en 13de. Ik was een kind die veel aandacht zocht. Ook omdat ik mijn biologische vader kwijt was (mijn ouders zijn gescheiden). Ik wou gewoon een vader die mij liefde gaf. Die aandacht werd alleen maar meer en meer. Hierdoor is het verder gegaan dan dat. Van de lieve stiefvader leek het net alsof wij een “relatie” hadden. Ik vond het leuk om positieve aandacht te krijgen en leuke kleding en dit ging vaak inruil voor seks. En dat was niet 1 keer, maar te veel keren. Ik denk wekelijks wel een paar keer. Ik vond seks prima, spannend en leuk toen der tijd. Helaas zag ik niet in dat het niet klopte wat er allemaal gebeurde. Ik verwijt het mezelf ook dat ik vanuit mijn standpunt geen “nee” heb durven zeggen, ik voelde me heel schuldig tegen over mijn moeder. Inmiddels is dit gevoel wel weg. En zie ik in dat ik toen kind was.
Mijn moeder weet er vanaf. Het gekke was is toen mijn moeder er achter kwam. Dat er over is gepraat en dat de situatie in zijn geheel doorging. Wat ze nu ook weet.
helaas ben ik nog niet over de emoties en gedachten. Ik ben wel blij dat ik bij mijn zus ben gaan inwonen zodat ik niet meer bij de “bron” zit. Alleen is het deels ook vervelend aangezien mijn zus van niks weet. En daar voel ik mij ook krom door. Vanaf aanstaande woensdag 8 september ga ik groepslessen volgen. Met jongeren die ook iets heftigs hebben meegemaakt. Ik ben in iedergeval blij dat ik het tegen mijn vriend heb durven zeggen wat voor mij echt een hele moeilijke stap was. Omdat ik het 7/8 jaar geheim moest houden. Maar door het vertellen aan mijn vriend is er al wel een stukje last van mijn schouders af.
Wat ik nu dus ook gek vind is dat mijn moeder niet wilt dat ik het vertel binnen de familie. Hoogstwaarschijnlijk omdat ze bang is voor een breuk. Daarnaast is onze oom aan het verbouwen in het huis waar alles is gebeurd. En denk ik dat ze ook bang is dat hij dat niet meer wilt doen als hij het ook weet. Ik heb het er heel erg moeilijk mee om het te gaan vertellen in de familie en ik weet ook niet wanneer ik dat ga doen.
Maar wat ik nu wel ervaar is dat ik in een depressie zit. Alles negatief bekijk. Ik creëer in mijn hoofd zelfs ook negatieve gedachtes over mijn goede, gelukkige, liefdevolle relatie waar helemaal niks mee aan de hand is! Die gedachtes overwinnen het nu zelfs over de seksuele misbruik. Het lijkt alsof ik die gedachtes weer aan het proberen weg te stoppen ben. Maar ik moet die emoties van de seksuele misbruik niet onbewust gaan verwerken. Want ik denk dat dat nog erger zijn pad kan gaan bewandelen.
hebben jullie dit ook meegemaakt?
6 Reacties
Er zijn in verhalen van misbruik 3 rollen te onderscheiden die op verschillende punten in het verhaal kunnen wisselen. Dit zijn dader medeplichtige en slachtoffer.
Als minderjarige t.o.v. een volwassene ben je ALTIJD slachtoffer. Desondanks maakt manipulatie vaak dat dit niet zo voelt.
Je woont niet meer bij de bron. De bron is dus niet alleen je stiefvader maar ook je stiefmoeder. Dat zij niet wenst dat je het deelt maar je niet steunt.... vreemde situatie maar dat pleit er alleen maar voor dat je moeder ook hulp dient te krijgen.
Waarom respecteer je iemands wens die een slachtoffer uit huis plaatst en de dader juist houdt?
Waarom gaat het slachtoffer zorgen voor de medeplichtige?
Nogmaals op geen van de vragen behoeft ik antwoord. Maar dit zijn vragen welke je kunnen helpen om meer op je eigen positie te gaan staan in JOUW verhaal.
Ik hoop dat je er iets mee kunt. Dergelijke vragen en bewustwordingen hebben mij geholpen om in mijn eigen kracht te
komen en te blijven
Kies voor jezelf en je eigen gezin. Niet voor de ander
Daarnaast lijkt het alsof mijn moeder het niet wilt dat ik het deel aangezien dan de relatie tussen de bron en mijn moeder klaar is. Wat ze dus niet wilt. Wat ik gek vind maar goed. Ze geeft aan dat ze gelukkig is, maar ze heeft al te veel gehuild door hem. Waaraan ik ook weet dat ze eigenlijk niet gelukkig is. Het is eigenlijk tijd voor actie.
En bij iemand blijven om alleen maar te blijven en het deels goed te hebben is ook niks.
Je had het over dat mijn moeder nu medeplichtig is. En dat is ook deels zo. Toen ze er achter is gekomen hebben ze nooit wat tegen hem gedaan. Ze heeft mij nooit beschermd en nu probeert ze het goed te maken. Terwijl dat nu eigenlijk te laat is. Ik ben nu “gevlucht”. Als ze hem uit huis had gezet had dit allemaal niet gehoeven
Ik heb de situatie gisteren aan mijn zus verteld. Gelukkig pikte ze dit beter op dan gedacht. Daarnaast vertelde ze mij dat ook zij op jonge leeftijd aan zijn geslachtsdeel zat. Het was dus zegmaar zo dat hij haar hand pakte en over de broek deed. En daar was ik best verbaast over. Alleen wilt ze dat dus niet gaan vertellen tegen mijn moeder. Maar het beste is van wel.
Wat je vertelt is heel herkenbaar. Het doorbreken van de stilte is vaak ook alle gevoelens weer tot je laten en daarmee ook alle onzekerheid en twijfel.
Je komt weer in een stand van overleven en van zelfbescherming. Probeer dit te zien voor wat het is. Je brein gaat alle doemscenario's naar boven halen om je voor te bereiden op alle mogelijke (negatieve vooral) situaties. Nu zie je gelukkig al in dat dit niet geheel realistisch is. Dus dat scheelt wel.
Ik was dan altijd dankbaar voor hoe goed mijn brein probeerde me te beschermen en stelde mezelf gerust dat het nu andere tijden waren. Waarin deze bescherming niet meer nodig was. Desondanks heel vervelend die gedachten. Je hebt het gevoel dat je je partner tekort doet. Maar dit is niet zo hoor. Dit is het kind in je dat door alles gewoon weer bang is geworden. Dus stel jezelf dan ook gerust alsof je het kind van toen gerust zou hebben willen stellen. Ga niet boos op jezelf worden dat je deze dingen denkt. Het heeft destijds er namelijk voor gezorgd dat je met de situatie om kon gaan.
Heb je al iets van professionele hulp gehad?
Hoe moet ik het nu trouwens lezen? Is je moet nog met deze stiefvader samen of niet? Wat vond je moeder van de situatie toen je het vertelde? Dit komt niet zo duidelijk naar voren.
Hoe bezie jij je stiefvader nu? Je wandelt over dit stuk een beetje heen waardoor je jezelf mogelijk tekort doet.
Zijn zeker onderwerpen om met een psycholoog of mbv cgt te bekijken.
Wat let je ook om je zus dit te vertellen?
Goed dat je hier de stap maakt te delen. Ik denk dat als je het een later moment terug leest dat je mogelijk mijn vragen ook zult lezen.
Met vriendelijke groet
Steven
Mijn moeder is inderdaad nog samen met de stiefvader. Mijn moeder weet er wel van. Maar toch blijft ze bij hem. En vind ik dit nu heel lastig, aangezien ze mij dus niet op de eerste plek zet. Daarnaast wilt mijn moeder liever niet dat ik het deel in de familie. Maar ik voel dat ik dat wel moet doen.
Mijn moeder was er heel erg van geschrokken en had dit zeker niet verwacht. Ze was boos en had veel gesprekken met mij en stiefvader. Soms moet ze er ook nog aan terug denken. Maar verder heeft en wilt ze het er niet over hebben.
Hoe ik mijn stiefvader nu zie is als een heel vies persoon. En ik zie hem nu totaal niet meer als “vader”. Ik wou graag een goede vader maar die heb ik nooit gehad en mijn moeder steunt mij helaas ook niet echt. Wat het nog moeilijker maakt.