voorstellen
Dag allen,
toevallig een tijd terug een keer bij dit forum uitgekomen vanwege mijn werk in de ggz. Nooit echt bij stilgestaan wat hier zoal geplaatst wordt dus dacht zal eens gaan lezen.
Kon het niet weerstaan om dan ook te gaan reageren, dus dacht, als ik reageer op verhalen moet ik misschien zelf ook maar eens wat plaatsen ook.
Ik kom uit een gezin van huiselijk geweld en daardoor ben ik op mijn 16e verstrikt geraakt in het contact met een homoseksuele man die een meer vaderlijke rol voor me vertolkte dan ik ooit had ervaren. Geld wat ik kreeg voor simpele klusjes maakten dat ik bleef komen. Uiteindelijk een avond alcoholgebruik waarbij ik wakker werd en merkte dat er meer was gebeurd dan ik wilde, maar toen ik wilde vertrekken werd er gedreigd met openbaring van wat er gebeurd was. De schaamte van een 16 jarige jongen werd toen wel enorm. Ik voelde me al een buitenbeentje vanwege mijn verleden, dat was toen een feit. Het heeft hierdoor ruim 2 jaar geduurd i.c.m. drank, drugs, losbandige contacten (seksualiteit objectiveren om de last te verkleinen) om tot het punt te komen dat ik niet meer wilde leven en me actief van mijn leven heb gepoogd te beroven.
Bij mijn laatste poging denderde de trein op luttele centimeters van mijn hoofd vandaan voorbij, doodsangst. Ik wilde niet dood, dus wat dan. Ik besloot dus dat ik wilde leven. Het gevoel wat me had weerhouden mezelf te doden werd mijn oerkracht tot verandering.
Ik sloot me af van de wereld en stopte met het overmatige gebruik van alcohol en drugs en ging me beraden tot een plan om mijn leven te veranderen.
Ik had simpelweg geen idee. Ik vertrouwde de mensheid niet met mijn problemen. Dus praten over wat ertoe deed, dat was er niet. Mijn vader had ik het contact mee verbroken, maar kwam ik per abuis tegen. Hij vertoonde zijn dominantie weer naar me en toen brak er iets in me. Iets wat zei "tot hier en niet verder" ik ging daardoor zelf in deze dominantie zitten en dreigde zijn vingers te breken als hij nog 1x denigrerend naar me zou zijn met zijn handen. Het verdiende geen schoonheidsprijs, maar mijn grens was er en ik had hem gesteld. Het doemscenario dat ik zo'n actie niet zou overleven dat was er niet. Hij dimde in en er kwam zowaar een gesprek.
Het gedachtegoed "wat is het ergste dat er kan gebeuren?" werd geboren. De dood als uitkomst was ik niet bang voor. Ik ben dus de man ook gaan confronteren met het misbruik en heb daar ook gezegd dat het klaar was. Mijn angst voor de openbaring vanuit hem was er nog steeds. Ik hield het contact dus aan (wetende dat hij kanker had en zou gaan overlijden). Dit om een vinger aan de pols te houden, maar daarnaast ook om te proberen te bevatten wat hem bezielde om mij zolang te misbruiken. Het was een vreemde situatie, waarbij ik dus eigenlijk nog steeds gevangen zat, maar het misbruik was in ieder geval afgelopen. Hij overleed zo'n 3 jaar later. Ik heb nog iets voorgedragen op zijn begrafenis en moest ook huilen, wat ik vreemd vond. Achteraf wist ik dat het vooral alle angst en schaamte was die ik al die tijd in me had gehad, die er uit mocht. Mijn geheim was tenslotte veilig.
Dit heeft allemaal wel verder zijn verloop gehad, maar op het eind werk ik nu dus in de ggz en gebruik ik deze negatieve ervaringen in mijn werk. Mijn angst en schaamte is een kracht geworden. Zoals sommige van die cliché zinnen "what doesn't kill you, makes you stronger".
Dus dat is mijn verhaal, ik ben er tegenwoordig heel open over, dus mocht je iets willen vragen dan mag je deze vraag gewoon stellen aan me.
4 Reacties
Mijn verhaal is altijd iets persoonlijks geweest (alleen van mij). De schaamte is er lang geweest.
De gedachte "word ik gezien als homo omdat het zo lang geduurd heeft" was zeer bepalend voor me. Hulp zoeken was voor mij geen optie. Zoals velen was ik medeplichtig of zelfs de aanstichter van de situatie dus moet ik dan hulp zoeken omdat ik niet spoor? De angst voor de bevestiging dat ik gek zou zijn, wilde ik er niet bij hebben.
Toen ik los kwam van de situatie ben ik pas meer en meer mijn slachtofferrol gaan ervaren. Het vertrouwen in de mens was al laag, door de situatie afwezig.
De volgende persoon die ik dit zou vertrouwen zou wel eens misbruik van me kunnen maken. Waarom zou ik dus het risico lopen?
Achteraf zou ik willen dat ik van slachtofferhulp gebruik had gemaakt of een huisarts of wie dan ook. Mijn wereld was zo klein geworden. Ondanks vele normale contacten bestonden deze niet echt in mijn leven. In dat andere "normale leven" waar ik de schijn op hield liet ik mensen niet binnen.
Het was een heel solistisch bestaan waar ik niet buiten kon en mocht treden.
Toen ik me sterk genoeg voelde om dat wel te mogen wilde ik het eerst met mijn moeder delen. Die voedde me toen op. Die mocht het niet via via horen vond ik, dat kon ik haar niet aan doen. Toen ik deze het verteld had toen was het er. Bestond het. Toen mocht ik het gaan delen. Delen omdat ik geen dubbel leven wilde. Niet om gehoord of gezien te worden of om zielig gevonden te worden. Ik wilde toen nog steeds vooral niet zielig zijn al voelde ik me nog wel zo.
Ik ben gaan veranderen naar hoe en wie ik wilde zijn en kwam erachter dat mijn herstelverhaal anderen hielp. Ik werkte al in de ggz toen en mijn verhaal maakte dat ik de verhalen van anderen goed snapte. Ik deelde alleen nog niets van mij ook al vroeg ik hen dit wel te doen. Daar ging ik me aan storen (ik voelde me hypocriet) dus ben gaan kijken hoe mijn verhaal hen kon helpen. Niet alleen mijn cliënten maar ook collega's. Dat is waar ik nu zit. Mijn verhaal is er en mag er zijn en helpt met regelmaat om iets duidelijk te maken vanuit mijn ervaring. Ik ben nog aan het zoeken naar mogelijkheden om hier ook professioneel iets in te doen zoals scholing ervaringsdeskundigheid of zoiets. Voorkomen dat je mensen belast met je verhaal i.p.v. helpt.