Verlatingsangst in liefdesrelatie
Sinds ik samen ben met mijn vriend en ik steeds meer van hem begin te houden, ervaar ik ook steeds meer angst om hem te verliezen. Ik denk dat dit zeker te maken kan hebben met het misbruik dat heeft plaatsgevonden en ook het feit dat ik mijn moeder op jonge leeftijd ben verloren. Ik ervaar zoveel hinder door deze angst. Bij elke (leuke) ervaring zit een soort nasmaak, omdat ik telkens pieker. Ik wordt zo angstig bij de gedachte hoe andere vrouwen naar mijn vriend zouden kijken en wat voor fantasieën zij zouden hebben. Of dat mijn vriend een hechte band met een andere vrouw krijgt. Ik wil dat eigenlijk niet, omdat ik bang ben dat hij het dan leuker heeft met een ander. Anderzijds gun ik hem echt alle geluk en wil ik hem dat ook oprecht kunnen vertellen. Die angst hoe andere vrouwen naar hem kijken is zo overheersend. Zo bizar eigenlijk. Want ik heb er totaal geen controle over, dan bedoel ik dat ik geen controle heb over hoe andere vrouwen naar mijn vriend kijken. En met kijken verandert er ook niks aan onze relatie. Maar toch wil ik eigenlijk niet dat een andere vrouw naar hem kijkt. Dat slaat eigenlijk nergens op, want het is heel normaal dat mensen naar een ander kijken. Ik wil me er ook helemaal niet druk over maken, ik wil zo graag genieten en oprecht, zonder angst kunnen leven. Maar hoe? Met mijn traject bij de psycholoog duurt het zo lang voor ik verder kom. Ik ben benieuwd of er iemand is die dit herkent, een tip voor me heeft. Uiteindelijk is het zo simpel; we houden van en kiezen voor elkaar. Ik wil daar zo graag rust bij ervaren.
18 Reacties *
Ik herken het en ben er eindelijk achter dat het komt door mijn jeugd: moeder die geen fysieke band vorm gaf en zusje gestorven toen ik acht was en zo allleen gelaten en ook geen vertrouwen in mijn seksualiteit want dat was vies en mocht er niet zijn. Ik ben nu in de tachtig en begin pas echt te leven. Jij hebt gelukkig eerder deze kans. Praat er over, ook met je vriend en zeg hem dat er angst in je is. Ik vind dat ook niet vreemd hoor
Als antwoord op (Geen onderwerp) door 3b579fc12b2045…
Bedankt voor het delen van uw verhaal! Ik praat er met hem over en deel deze angsten zeker, maar daarmee gaat het helaas niet weg. Soms lijkt het zelfs erger te worden. (Hetgeen waar je op focus groeit?) maar inderdaad, als ik ook de mooie leeftijd die u hebt mag bereiken, wil ik graag terug kunnen kijken en denken ja ik heb geleefd zoals ík dat wilde en niet zoals de angst wilde dat ik leef. Maar hoe is dan nu de vraag..
Als antwoord op (Geen onderwerp) door 11db6457db9e4a…
Je pakt het aan en het moet wel vreemd zijn als het niet zou lukken. Maar ik moet zelf ook blijven oefenen en het is echt de moeite waard vind ik
Ik wil ook sneller dan mijn psycholoog 🫣soms vind ik het eindeloos duren. Ik heb al bijna een jaar lang 4 dagen in de week begeleiding. Een jaar verder na wat er gebeurd is 😭 Een tip heb ik niet want ik heb ook de hulpvraag genieten en niet bang zijn en van mn nachtmerries af.
Ik ben nog jong (16)en moet niet denken aan een vriendje nog maar soms ben ik daar wel bang voor hoe ga ik dat oooooooit ga doen dat vind ik al super knap van u dat een een vriend heeft waar u van houdt en hij ook van u.
Mijn psycholoog zegt dat heling tijd kost en geduld en dat het fijn is dat er iemand met je mee loopt in dat proces.
Ze heeft me er ooit iets over gestuurd.
Soms word ik boos en zeg ik morgen wil ik ok zijn maar dan komen er weer slechtere dagen en heb ik haar toch nodig om mijn hoofd boven water te houden 😅
Die van mij heeft wel ervaring. Ze heeft me ook veel geholpen met de politie,ziekenhuis enzo
Succes met alles en ik hoop dat u een goede tip krijgt.
Als antwoord op (Geen onderwerp) door b084e4da53a24b…
Ja het zal tijd nemen maar ik ben er van overtuigd dat het over gaat en dat je dit achter je kunt laten. Alles wijst daar op
Als antwoord op (Geen onderwerp) door 3b579fc12b2045…
Dank u wel meneer !
Als antwoord op (Geen onderwerp) door b084e4da53a24b…
Jonge dame met een vraag.
Het verwerken van een trauma als misbruik bij de reguliere GGZ duurt in de regel 36 maanden. Het hangt erg af hoe intensief de behandeling is. Er zijn ook andere gespecialiseerde instellingen waardoor het verwerken sneller kan gaan. En niet alle psychologen zijn thuis in het behandelen van seksuele trauma’s.
Je ongeduld siert je wel. Ja, je wilt je leven oppakken en vrij kunnen omgaan en uitgaan met vriendinnen en vrienden. Ik wens dat dat snel voor je aanbreekt!
Als antwoord op (Geen onderwerp) door 33a73443d5994c…
Hoi meneer Philip,
36 maanden 🫣 ….. ok ik zal dan nog wat geduldiger moeten zijn. Ik heb er vaak naar gevraagd maar kreeg er nooit echt antwoord op.
Ik was 15 meneer toen ik hier kwam met toestemming want ik was te jong.
Ik had toen als vraag daarom mijn naam hoe ik het allemaal moest doen en hoe ik aan hulp kon komen. Ik was te jong om alleen hulp te zoeken dan heb je je ouders nodig. Het gaat ook niet via een verzekering maar de aanvraag loopt via de gemeente.
Ik had wel hulp nodig want ik was vreselijk in de war. Ik had ook medische hulp nodig maar wist ik veel. Ik stond in een soort overlevingsstand
Als ik 36 maanden nodig heb dan mag de gemeente wel gaan nadenken hoe want mij uren zijn allang op. Dan heb ik al een aanvraag gespecialiseerde ggz zorg.
Nu willen ze ( de gemeente) meer weten wat ik super vervelend vindt want waarom wilt iedereen altijd alles weten en niet echt helpen. Ik ben er van overtuigd dat ik er nog niet ben. Ik zal mijn ongeduld gaan bewaren voor 30 maanden dan 🙃
Mits de gemeente daar ook mee akkoord gaat die zien dit toch echt anders volgens mij dachten ze meer aan een drie
Maanden budget…. Daar heb ik het zeker niet mee gered.
Ik hoef niet perse uit hoor meneer ben ik nog te jong voor. Zie ik mezelf ook niet doen. Drukte en geen overzicht is nog niet echt een goede combi ….
Ik ben al blij als ik weer naar school durf. Gelukkig kan ik prima leren en gaat het me thuis ook goed af.
Ik kan u wel vertellen dat het soms super lastig voor mij is omdat ik dus nog jong ben en te jong was. Dus soms ben ik benieuwd naar tips van hier en lees ik de iets mindere enge verhalen mee.
Dat maakt me iets rustiger niet het idee dat ik helemaal alleen ben gevoel ofzo.
Dag meneer en bedankt voor uw antwoord. Ik zal geduldig door gaan.
Doei Lili
Als antwoord op (Geen onderwerp) door b084e4da53a24b…
Hoi Lili, wat een snelle reactie! Even iets anders. Ik ben een lotgenoot en was net zo oud als jij toeneemt mij overkwam. Lief dat je “meneer” schrijf maar je en Philip is prima.
Ik verwacht dat je 18 moet zijn voor dat een gespecialiseerde kliniek je kan helpen. We hebben een pleidooi gehouden om ook jongeren te helpen maar omdat het via de gemeente moet lopen en die instellingen geen contract hebben de gemeente is dat helaas nog niet mogelijk. Het is niet eerlijk naar jongeren, zo kun je geen gebruikmaken van de gespecialiseerde zorg.
Als je 18 bent en zelf een zorgverzekering moet hebben dan betaald de zorgverzekering de behandeling.
Bij slachtofferhulp zijn wel met een pilot bezig om ook voor jongeren iets te kunnen betekenen. Als je wil dan ga ik even voor je opzoek naar een contactpersoon of telefoonnummer.
Laat het maar weten.
De 36 maanden waar ik over schreef is een indicatie maar hoeft niet voor iedereen te gelden. Het kan korter maar soms ook langer, dat ligt ook aan de ernst van de trauma’s, ik hoop dat voor jou dat het korter is.
Als antwoord op (Geen onderwerp) door 33a73443d5994c…
Volgens mij had ik me daar al voor opgegeven maar nog niet heel veel gehoord nog.
Ik heb in ieder geval een mailadres volgens mij.
Als antwoord op (Geen onderwerp) door b084e4da53a24b…
Hoi Lili,
Https://community.slachtofferhulp.nl/jongeren
Heb je deze link gebruikt?
Groetjes Philip
Als antwoord op (Geen onderwerp) door 33a73443d5994c…
Mijn verhaal staat daar op maar mijn ervaring is dat ik hier meer steun krijg van andere.
Ik denk dat ik daar nog steeds de jongste ben 🫣
Als antwoord op (Geen onderwerp) door b084e4da53a24b…
Hoi Lili,
Ik ben naar de community Jongeren gegaan, heb je lange verhaal gelezen. Inderdaad in oktober gepost en slechts 1 reactie.
Goed dus dat je ook in deze community bent gaan schrijven.
De community Jongeren is nog niet zolang in de lucht en voor een ambassadeur is er een vacature. Ik ga voorstellen dat een paar ambassadeurs ook voor de Jongeren community gaan reageren.
Om terug te komen op je post. Al je ervaringen en belevingen zijn zo herkenbaar. Zelfs dat je als 12 jarige niet wijzer bent geweest. Dat mag je jezelf niet verwijten. Jou treft geen blaam!!
Sneu vind ik dat je er niet met je ouders over kunt praten. Terwijl er over kunnen praten voor jou en iedereen in zo’n situatie belangrijk is. Ik kan me er wel iets bij voorstellen. Zonder dat je dat bedoelt is het voor hen alsof ze tekort geschoten hebben toen het speelde en nu nog te kort schieten in het begrip voor je opbrengen. Misschien heb je een zus of een lievelingstante waarmee je het kunt delen.
Gelukkig gaat het school goed en is daar een vertrouwens- persoon waar je op terug kunt vallen.
Jammer ook dat je sporten moet laten schieten. Het is zo belangrijk en ook leuk om in een team te sporten. Kun je er met iemand over praten en uitzoeken hoe je wel kunt sporten?
Ik laat het even hierbij. Ik wens je alvast een fijne kerstvakantie en voor jou goede feestdagen.
Als antwoord op (Geen onderwerp) door 33a73443d5994c…
Ik was al langer op dit forum meneer. Anders had ik het niet gered hoor 🫣. Ik had ook een case manager. Tot ik een psycholoog vond die me wilde helpen zonder dat mijn ouders van dit af wisten.
Daar had ik echt een hele goede reden voor.
Inmiddels weet mijn moeder het want er zijn beelden van mij gevonden bij die meneer op een computer dus mijn moeder is gebeld daarvoor.
Gelukkig werd mijn moeder via een psycholoog voorbereid zodat ze kon reageren dat ik er niet van in de war raakte zeg maar 😔
Mijn vader kan het niet weten dat is lastig maar dat is beter.
Ik leer nu weer op een andere vereninging om daar naar binnen te kunnen in clubhuis of kleedkamer zonder dat ik instort dat doe ik met mijn psycholoog samen. Het sporten zelf gaat redelijk goed soms gaan mijn hersenen opeens uit als ik denk dat ik die meneer zie maar het gaat al veel beter.
Ik heb heel veel hulp om weer normale dingen te kunnen doen.
Ik werk zelf ook wel hard hoor meneer.
Er zijn denk ik alleen dingen waar ik niet van af ga komen zoals schaamte 😭 de haat naar oneerlijkheid. Moeite met mezelf ik durf heeeeeeeeel veel nog niet.
Maar ik blijf mijn best doen.
U ook fijne feestdagen. Ik ga op vakantie weg van hier dat vind ik het fijnste dan heb ik meer rust en minder angst.
Doei
Goede avond Sannetje,
In het begin van je bericht leg je de relatie met een misbruik dat je aangedaan is. Je gevoelens waar je later overschrijft kunnen daar wellicht een reactie op zijn. Als lotgenoot heb ik ervaren dat mensen bij een psycholoog komen met verschillende klachten en worden daarvoor behandeld terwijl het onderliggende probleem van het misbruik niet onderkent wordt. Mijn vraag is dan ook of in je gesprekken met de psycholoog het misbruik het centrale thema is. Niet alle psychologen zijn thuis in de problematiek van seksueel misbruik en het verwerken daarvan. Zolang het verwerken van het misbruik niet aangepakt wordt blijft het je parten spelen.
Als antwoord op (Geen onderwerp) door 33a73443d5994c…
Zo mee eens; in de relatietherapie die mijn vrouw en ik hadden werd ook niet gezien dat dit er onder lag . Was trouwens veertig jaar geleden en daar werd niet veel over nagedacht. Nu eindelijk wel en het wordt ook tijd!
Als antwoord op (Geen onderwerp) door 33a73443d5994c…
Hallo Philip,
Bij mijn huidige psycholoog heb ik een tijd EMDR en Exposure trauma behandelingen gehad. Die hebben geholpen in het omgaan met de beelden en de angsten die hierbij kwamen. Nu loop ik dus echt heel erg tegen het probleem in de relatie met mijn vriend aan. Hij weet hier van, meestal deel ik het met hem als ik ergens over pieker en dat geeft me wel een stukje rust. Echter gaat het niet weg. Mijn psycholoog is nu van plan om ook op deze angst EMDR toe te passen, zodat de angst minder wordt en het piekeren daarmee ook. Maar ik vraag me af of dat dé juiste aanpak is? Wellicht is dat het geval en ik heb dan ook zoiets als baat het niet dan schaadt het niet. Maar ik wil zo graag dat het piekeren op de korte termijn beter wordt, want het heeft grip op mij ipv andersom en dat wil ik niet.
Als antwoord op (Geen onderwerp) door 11db6457db9e4a…
Ja, een lastig dilemma als ik het goed begrijp. De angsten en de twijfel over de aanpak. Je kunt het proberen maar het vertrouwen in de aanpak is wel essentieel.
Doordat je de trauma’s verwerkt hebt, kun je je leven weer oppakken. Zo ervaar ik dat zelf. Dat betekent ook veel in de contacten met anderen en zeker in je meest dierbare relatie.
Misschien kun je daar ook naar kijken.