Verder leven na een oud leven
Hoi lieve lotgenoten,
ik vind het lastig om alles hier open te gooien, vooral omdat ik bang ben dat ik niet geloofd wordt. Deze ervaring heb ik vaker, dat ik (vooral door hulpverlening) niet geloofd werd.
Ik heb het gevoel alsof ik alles moet bewijzen en verantwoorden als ik iets vertel.
Ik zoek eigenlijk gewoon lotgenoten die een lange periode seksueel misbruikt zijn.
om specifieker te zijn, ik ben eerst misbruikt door mijn vader als klein meisje,
toen mijn moeder (prostituee) een nieuwe partner kreeg werd ik ook door hem seksueel misbruikt. Mijn moeder kreeg een psychose en ging naar de gesloten afdeling op de psychiatrie. Ik kon geen kant op en wisselde tussen mijn geweldadige manipulerende verschrikkelijke vader die het geweldig vond (erop geilde) om de macht te hebben over zo een klein meisje, en tussen mijn stiefvader die de liefde van mijn moeder miste en die van mij wilde krijgen.
Niet veel later verliefd geraakt op een verkeerde (veel oudere) jongen die mij gedwongen seks liet hebben en vervolgens kwam ik in dit cirquit vast te zitten (ik was bijna 11 jaar toen dat begon), ik werd toen snel zwaar verslaafd aan voornamelijk cocaine, ik werd gelukkig uit huis geplaatst na een periode. Toen ik uithuisgeplaatst werd kreeg ik wel godzijdank een contactverbod tussen mijn vader en mij (die elk jaar opnieuw verlengd werd tot mijn 16e :) )
Eenmaal toen ik in een pleeggezin woonde werd ik seksueel geintimideerd en aangerand door mijn pleegvader en ook waren vervelende mannen uit mijn verleden (van toen ik 11 was, in pleeggezin was ik ondertussen 14) erachter gekomen dat ik weer in “de omgeving” was komen wonen. Toen ben ik bedreigd, meegenomen en opnieuw mishandeld en misbruikt. Dit allemaal terwijl ik veilig hoorde te zijn in deze omgeving van mijn pleeggezin. Uiteindelijk ben ik na deze nare gebeurtenis (van de vervelende mannen uit mijn oude situatie) gelukkig weer terug gegaan naar de enige fijne meidenwoongroep in Amsterdam.
ik kwam opnieuw in een relatie die zeer onveilig was voor mij, viel terug in mijn verslaving en werd gedwongen naar een afkickkliniek gestuurd waar ik wederom meerdere keren seksueel geintimideerd en aangerand werd. Ik kwam er achter dat ik zwanger was (van mijn toenmalige narcistische geweldadige partner) en ik mocht weg uit de afkickkliniek. Ik kreeg een miskraam en toen weer teruggevallen in mijn verslaving.
Inmiddels zijn we weer 3.5 jaar verder, ik ben 3x bij psytrec bilthoven geweest en dat heeft wel een beetje geholpen. Maar toch vind ik het lastig om patronen te doorbreken, om angsten te laten gaan (zoals bang zijn in het donker, ook in huis) en ik heb een enorme drang naar volledige controle hebben.
Ik woon 1.5 jaar samen met mijn huidige partner (bonuspappa van mijn dochter (die zwangerschap kwam een halfjaar na de miskraam, ook wederom van mijn ex). Mijn huidige partner heeft een heel fijn leven tot nu, hij vindt het ook lastig om mijn gedragingen/gedachten/verleden te begrijpen.
ik merk ook dat ik jaloers ben soms op hem.. ik wilde dat ik ook zulke fijne gezonde stabiele ouders had…. Ik wilde dat ik ook iemand had waar ik altijd op kon terugvallen…. Ik wilde dat ik ook een fijne jeugd gehad had met disneyfilms en dierentuinbezoeken….
Als ik naar de film wilde met mijn broertje, dan moest ik daar eerst iets voor doen met mijn vader. Dit deed ik ook vaak, omdat ik met mijn broertje samen wat leuks wilde doen (zwemmen of bioscoop) en ook omdat ik hem dit niet wilde ontnemen. Mijn broertje wist niet van het misbruik.
Mijn broertje is verstandelijk beperkt en heeft een zware vorm van autisme en heeft ook adhd. Ze zijn er een aantal jaren geleden achter gekomen dat hij ook seksueel misbruikt is, alleen is niet duidelijk waar/wanneer/door wie.
ik heb een vermoeden hoe& wat, maar ik weet niet wat ik ermee moet.
sorry dit verhaal moet wel heel erg onsamenhangend zijn, maar ik hoop dat iemand mij verder kan helpen. Ik heb zoveel vragen, ook over verdergaan na een leven met misbruik, en ook bijvoorbeeld hoe ik een gezonde ouder kan zijn terwijl ik dit zelf niet gekend heb.
nog veel meer vragen en dingen!
liefs
9 Reacties
Elke mens is anders en je behoefte met wat je nodig hebt ook.
Voor mij werkt altijd er veel over praten.
Ik hoop ook dat een live lotgenotengroep snel kan beginnen, maar ik weet ook dat dat niet voor alle mensen hetzelfde is.
Ik ben ook jarenlang door mijn vader misbruikt en toen hij uitgekeken was op mij , werd ik aan andere gegeven.
Ondanks dat ik heel lang geen liefde, zorg of bescherming heb gehad, heb ik het idee dat ik me nu wel red in het leven. Dat gaat wel nog met vallen en opstaan.
Het is moeilijk maar ook na zoveel trauma kunnen we nog gelukkig worden. Daar hebben we ook recht op.
Heel veel sterkte en liefs
Als hulpverlener ben ik mij er helaas heel bewust van dat mensen in de hulpverlening de plank kunnen mis slaan. Onmacht ervaren en dan keuzes maken "voor andere bewoners" of "omwille de veiligheid" of om een "betere meer geschikte plek" toe te bedelen. Helaas zal het nog lang duren voordat we deze inzichten in ons welzijnssysteem gaan krijgen ben ik bang. Ik heb helaas clienten gekend welke 20+ plekken hebben gewoond en waar ze niet gehoord of geloofd werden.
Maar dat terzijde. Je hebt veel zaken tegen je gehad. Je was een kind. Wat is realiteit en wat is fantasie? Het taboe rondom misbruik en het bespreken ervan. Stigma rondom verslaafde mensen (alsof het een keuze is). Dus voordat ze dat kind in jou bereikten waren ze al een hele tijd bezig om voorbij die zaken te gaan. En dan ben je nog mens, puber destijds ook. Dus ik geloof dat het bijna onmogelijk voor je zal zijn geweest om iemand te vinden die jou kon bereiken en ook mocht. Want je vertrouwen in de mens wordt er niet beter op na misbruik en manipulatie enzo.
Fijn om te horen dat je nu dan een stabielere partner hebt gevonden en de steun wel kunt ervaren.
Ik ga er vanuit dat je de nodige gedragingen(overlevingsgedrag) hebt moeten ontwikkelen om tot de huidige situatie te komen. Hoe gaat het daar nu mee? Want ondanks de stabiele situatie kan trauma en verslaving heel veel teweeg brengen juist ook voor de angst dit weer kwijt te raken. Dus hoe gaat het nu met je?
Heb je nu nog ondersteuning? Of nazorg vanuit psytrec?
P.s. ik vond het niet zo samenhangend. Mogelijk ook omdat het maken van uitstapjes in je gedachten niet vreemd is na zo'n historie
Ik ben ouder van 3 en heb erg veel gepraat met mensen hierover om mijn onzekerheid te tackelen vooral
De angst om alles weer kwijt te raken is inderdaad erg groot. Vechten tegen de stem van de verslaving blijft ook enorm lastig… maar wel 3 jaar clean gelukkig.
Ik sta op een wachtlijst (al maaaanden..) voor therapie (vervolgzorg na psytrec).
Ik heb een dysthyme stoornis en soms komt dit zó op de voorgrond dat ik alles wil opgeven in het leven. Mijn partner heeft al een aantal keer aan de lijn bij de crisisdienst gehangen. Hij weet zich er geen raad mee. Ik heb ook therapie gehad van 113, maar helaas is dit gestopt toen ik de 1e keer naar psytrec ging (begin dit jaar).
Ik heb nog veel veiligheidsgedragingen en ik ben bang deze door te geven aan mijn dochter. Praten over mijn traumas doet mij ook erg veel pijn, maar ik weet dat ik er door heen moet om verder te komen.
Je vraagt hoe het nu écht gaat met me, maar ik weet het niet. Het gaat goed, slecht en alles ertussen in. Mijn zelfbeeld is ook niet heel goed altijd, sommige dingen zijn er zó ingestampt dat het moeilijk er uit te krijgen is..
Je je bent een moeder van een peuter en nog meer. Je bent een partner en je bent JIJ een dappere vrouw die ontzettend veel meegemaakt heeft. Ja dat laat veel indrukken na. 3 x een intensieve 8 daagse heeft je al wat opgeleverd, gelukkig. Nu schrijf je als “moeder van een peuter” en heb je veel vragen over je rol als mama?
Het idee van Hendrika om deel te nemen aan een fysieke lotgenoten groep vind ik nog niet zo’n gek idee. Eigenlijk zal het fijn zijn als er een lotgenotengroep is van moeders met jonge kinderen. Misschien is dat te organiseren door slachtofferhulp. Een afspraak met een medewerker van SHN kan je misschien verder brengen. Ook een (privé ) mailtje op dit forum naar Jorien raad ik je aan.
Sterkte in ieder geval.
Ik weet nog niet heel goed hoe dit forum werkt, maar ik zal eens even kijken of ik een bericht naar Jorien kan sturen. Moet ik dan vragen of er een lotgenotengroep is voor moeders met jonge kids? Of bedoel je gewoon als ik behoefte heb om te praten?
2 antwoorden op je vragen:
1, je kunt een afspraak maken met een medewerker(st)er van Slachtofferhulp en met haar je vraag bespreken. Misschien er wel veel moeders met een trauma die als lotgenoten over het opvoeden van kinderen willen praten. Slachtofferhulp kent lotgenotengroepen.
Daarnaast,
2. Kun je het “zoeken bolletje” rechts boven van deze pagina aanklikken en daar de naam Jorien invullen. Je krijgt dan haar verhaal te lezen en je kunt ook haar een privébericht sturen. Ik denk dat zij wat voor je kan betekenen maar dat lees je zelf wel ,
Kom je er niet uit, meld je maar.
Groetje
Wat goed dat je, je verhaal hier durf te delen. Wat verschrikkelijk dat jou dit is overkomen. Ik heb niet dezelfde ervaring als jij. Ik ben 1x aangerand. Mogelijk kan het je helpen om face to face met lotgenoten te praten. Ik weet dat dit bij SHN mogelijk is.
https://www.slachtofferhulp.nl/emotionele-hulp/contact-met-lotgenoten/
Ik wens je veel sterkte!
Lieve groet,
Hendrika